Na een korte pauze en een soloplaat van frontman Dan “Soupy” Campbell is het weer tijd voor een nieuw album van The Wonder Years. Zo’n tweeënhalf jaar geleden brachten zij The Greatest Generation uit, het laatste deel van een drieluik dat gaat over de moeilijkheden van het volwassen worden. The Greatest Generation kreeg zeer lovende kritieken, eindigde hoog in de jaarlijsten van 2013 en wordt intussen gezien als een moderne klassieker onder de poppunkplaten. Logisch dus dat de band de tijd heeft genomen om zich even te bezinnen alvorens zij weer de studio in gingen, maar nu zijn ze weer terug met een gloednieuwe plaat, getiteld No Closer To Heaven.
Om maar met de deur in huis te vallen: No Closer To Heaven voldoet ruimschoots aan de hoge verwachtingen. Het opent met het sferische ‘Brothers &’ dat naadloos overloopt in eerste single ‘Cardinals’. “We’re no saviors if we can’t save our brothers” scandeert Campbell. Dit specifieke stukje tekst keert als een rode draad meermaals terug op het album. Het is één van de dingen die The Wonder Years net even iets anders maakt dan al die andere poppunkbandjes. Hoewel No Closer To Heaven niet bestempeld is met een thema zoals zijn drie voorgangers, is de samenhang van de liedjes op deze plaat onmiskenbaar. De lyrics zijn van een niveau zoals je dat mag verwachten van een inmiddels volwassen geworden band: niet al te ingewikkeld, maar wel meeslepend en vooral ook lekker catchy. Zonder dat het afgezaagd klinkt. En dat is tegenwoordig vrij zeldzaam in dit genre.
Tot en met ‘A Song For Patsy Cline’ doet de band het relatief rustig aan, maar op ‘I Don’t Like Who I Was Then’ horen we toch weer die vertrouwde snelle, intelligente poppunk waarme The Wonder Years bekend zijn geworden. Teksten als “You were the banner that says ‘no one’ that I tattooed across my heart” zijn wat aan de cheesy kant, maar de eerlijkheid waarmee Campbell de liedjes brengt voorkomt dat ze te gekunsteld overkomen. Zijn emoties lijken oprecht en zelfs al zou dat niet zo zijn, hij weet elke track een fijne boost te geven. Dat doet niets af aan de rest van de band, want muzikaal gezien is No Closer To Heaven helemaal in orde. De instrumentatie wordt ook zeker geholpen door de strakke productie van deze plaat. Campbell’s rol is dominant, maar hij doet op nummers als ‘I Wanted So Badly To Be Brave’ en ‘Cigarettes & Saints’ op de juiste momenten een stapje terug.
‘A Song For Ernest Hemingway’ is nog zo’n liedje dat overduidelijk van The Wonder Years is. Het opent a cappella, en combineert vervolgens de hyperactiviteit van de oerpunk met de bombastische poprock die tegenwoordig op de alternatieve radiostations te horen is. Op ‘Stained Glass Ceilings’ bespreekt Campbell racisme, ongelijkheid en zinloos geweld. Hij bekritiseert de manier waarop men in de Verenigde Staten met elkaar omgaat en de titel symboliseert de onzekerheid waarmee veel mensen noodgedwongen moeten leren leven. Met behulp van letlive.’s Jason Aalon Butler, wiens eigenzinnige, tergende vocalen het nummer tot een absolute climax brengen, komt hij tot de conclusie dat de “American Dream” voor veel Amerikanen nooit gerealiseerd zal worden.
Op No Closer To Heaven hoor je de sound van The Wonder Years af en toe verschuiven naar alternatieve stadionrock in de stijl van bijvoorbeeld Foo Fighters. Het valt op dat de band op deze plaat een beetje gas terugneemt en meer ruimte maakt voor creativiteit en experimenteren. Dat leidt niet altijd tot succes – zo overheersen de mid- en downtempo nummers net iets teveel, wat No Closer To Heaven langdradiger maakt dan nodig is. Dat zal niet voor iedere luisteraar zijn weggelegd, al zullen de meeste fans zich vast wel goed kunnen vinden in de richting die The Wonder Years lijken te gaan inslaan. Bovendien doen ze uiteindelijk in muzikaal opzicht nog altijd vooral denken aan een mixje tussen het poppy All Time Low en de wat serieuzere Menzingers.
Nu is de grote hamvraag eigenlijk: wordt The Greatest Generation overtroffen door No Closer To Heaven? Na een paar luisterbeurten lijkt het antwoord daarop “nee” te zijn, maar dat zegt alsnog vrij weinig over de kwaliteit van deze plaat. Bovendien hebben The Wonder Years met hun eerdere werk al aangetoond dat er constant iets nieuws te ontdekken is aan hun muziek. No Closer To Heaven is daarom gewoon een geslaagde toevoeging aan het toch al fijne oeuvre van The Wonder Years. Wie nog niet bekend was met deze band maar wel houdt van de serieuze kant van de poppunk, doet er goed aan om dit album eens uit te proberen.