Counter Culture shorts nummer #66 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze zesenzestigste editie van shorts vind je negen mooie microreviews van de nieuwe albums van Papa Roach, Cane Hill, AM Taxi, Ribozyme, PALAYE ROYALE, The Picturebooks, Young Culture, Arch Enemy en Legion Of The Damned.
Papa Roach – Who Do You Trust? (81)
Een album beginnen met een track getiteld ‘The Ending’ en aftrappen met een postpunkachtig intro: Papa Roach weet te verrassen! Het siert deze nu-metalveteranen dat ze steeds met frisse ideeën op de proppen komen. Electronica en een – voor deze band – duistere vibe domineren deze schijf. Frontman Jacoby Shaddix’ zang is weer van een hoog niveau en hij bewijst met deze release opnieuw een van de beste vocalisten van zijn generatie te zijn. Een groots tekstschrijver zal hij niet snel worden, want de van zelfmedelijden doordrongen lyrics ontstijgen nooit het niveau van tienerpoëzie. Feit is wel dat Shaddix in zijn eigen woorden gelooft en dat vertaalt zich naar beklijvende liedjes. ‘Who Do You Trust?’ is opnieuw een sterk staaltje commerciële radiorock.
Recensent: Frank van de Ven
Cane Hill – Kill The Sun (83)
Wat begon als een slappe Slipknot-kloon is uitgegroeid tot een band met een eigen smoel. Cane Hill bewijst op deze bijzonder EP enorm gegroeid te zijn en schotelt je een smakelijke cocktail van semi-akoestische rock met een popsausje voor. ‘Kill The Sun’ laat de softere kant van de band horen en dat misstaat deze mannen niet. Ook zonder schurend gitaarwerk en gorgelvocalen blijft dit gezelschap overeind. Emotioneel, pakkend en zelfverzekerd. Het titelnummer grijpt je direct bij de keel.
Recensent: Frank van de Ven
AM Taxi – Shiver By Me (92)
Oldschool punkrock is wat je krijgt: AM Taxi rammelt er lekker op los en pakt je direct in met aanstekelijke gitaarrock. Ongekunsteld en rauw zonder ontoegankelijk te worden. ‘Shiver By Me’ is een plaat die vol liefde is gemaakt. Het spelplezier spat ervan af. De live feel van de opnames is een gouden greep, want het lijkt net alsof deze band bij jou in de woonkamer staat op te treden. Het vergroot de intimiteit. Leuke release!
Recensent: Frank van de Ven
Ribozyme – Argute (77)
Het Noorse Ribozyme maakt een eclectische mix van progrock, hardrock en emopop. Alsof Muse met Linkin Park aan het jammen is en zin heeft om af en toe Mastodon te imiteren. ‘Argute’ is een krachtig album. Fans van eerder genoemde bands kunnen deze release van dit gezelschap met een gerust hart beluisteren.
Recensent: Frank van de Ven
PALAYE ROYALE – Boom Boom Boom (Side B) (96)
Glamrock, rock & roll, sleazerock en theatrale zang kunnen prima samengaan bewijst PAYALE ROYALE. Het schuurt, wringt, irriteert, inspireert en amuseert tegelijkertijd. De groteske en aanstellerige zang is in het begin even wennen (frontman Remmington Leith klinkt als de ter adoptie afgestane liefdesbaby van Guns N’ Roses-kopstuk Axl Rose en Suede’s Brett Anderson), maar na verloop van tijd besef je hoe goed deze zangstijl bij het eclectische bandgeluid past. ‘Boom Boom Boom (Side B)’ is een ontzettend coole plaat met een eigen smoel. Deze Canadese groep heeft een eigen niche gevonden. Origineel, creatief en onvergetelijk: explosief album dat je aandacht dubbel en dwars waard is!
Recensent: Frank van de Ven
The Picturebooks – The Hands Of Time (89)
Fans van The Black Keys kunnen hun lol op met The Picturebooks. Deze gasten opereren in hetzelfde genre en maken bevlogen bluesy garagerock. De rauwe, intense zang en de primitieve gitaarrock in combinatie met de ongepolijste productie levert een intense luisterbeurt op. Deze schijf zit goed in elkaar en kenmerkt zich door authenticiteit. Deze band gelooft in wat het doet, heeft daadwerkelijk wat te vertellen en communiceert met indringende muziek.
Recensent: Frank van de Ven
Young Culture – (This Is) Heaven (51)
Gezwollen zang? Check! Pathos? Check! Een emopopsound die je al duizend keer eerder en beter hebt gehoord? Dubbelcheck! Young Culture is de zoveelste Amerikaanse radiorockband zonder identiteit. De ietwat zeikerige annex klagerige zang in combinatie met pompeuze en dramatische stadionrock heb je al eerder gehoord. De obligate ballad is ronduit saai en de uptempo tracks zijn niet veel beter. Echt slecht is dit niet – de productie is dik in orde en de instrumenten komen goed naar voren – maar het is zo ontzettend anoniem en tandeloos. Deze band heeft gewoon niets te vertellen of bij te dragen.
Recensent: Frank van de Ven
Arch Enemy – Covered In Blood (89)
Een goede cover eert het origineel zonder een bloedeloze kopie te worden. Arch Enemy beheerst de kunst van het coveren erg goed getuige deze release. Tears For Fears’ eighties classic ‘Shout’ wordt door de melodeathveteranen op geniale wijze verbouwd tot een wall of deathfavoriet! Geniaal! Ook Iron Maiden’s ‘Aces High’ is in vrijwel onherkenbare variant terug te vinden op deze schijf. Met 24(!) tracks op de teller is dit album een aanrader voor Arch Enemy fans en liefhebbers van het hardere coverwerk.
Recensent: Frank van de Ven
Legion Of The Damned – Slaves of the Shadow Realm (88)
Vanuit de Nederlandse klei recht naar de donkerste krochten van de hel: Legion Of The Damned laat er geen gras over groeien en schiet vol gas uit de startblokken. ‘Slaves of the Shadow Realm’ is snoeihard en compromisloos. Deze mengeling van deathmetal en thrash is bedoeld om nekken op en neer te laten gaan en propvolle cafés naar zweet en bier te laten ruiken. Oermuziek vanuit de onderbuik. Het drumwerk is meedogenloos, de vocalen bruut en het gitaarwerk vingervlug. Op de zevende plaat van Legion Of The Damned is geen enkele sprake van metaalmoeheid en hoor je een bevlogen band terug.
Recensent: Frank van de Ven