Marillion is een band met twee gezichten. Het gezicht dat we kennen is dat met Fish op de vocalen, wat van 1979 tot 1988 duurde. De Schotse frontman vindt het nu wel welletjes en is voornemens met pensioen te gaan. Daarom brengt hij nog één keer (écht de laatste keer) het meesterwerk live ten gehore wat hij in 1985 aan de wereld schonk met Marillion: ‘Misplaced Childhood’.
Ja, dat is een andere generatie en dat is ook wel te zien in een stampvolle 013. Fish kijkt tijdens zijn opwarmronde met nummers uit zijn solo carriere rond, op zoek naar roze (hij bedoelt kalende) en grijze bolletjes in het publiek. “You’re all old too, don’t lie to me.” grapt de zanger, waarna hij met een veelbetekenede blik er aan toevoegd: “I know why you’re here.”
Ondergetekende is geboren in de maand dat een bepaalde hit song in de top 40 stond en op de één of andere manier is de muziek altijd blijven plakken. De vroege dagen van Marillion bevatten een hoop nummers die ik moeiteloos meezing (niet hardop natuurlijk, dat doen er al genoeg in 013 vanavond, maar niet met het zelfde gouden keeltje als Fish).
Fish warmt op met een aantal nummers uit eigen repetoire, afgewisseld met verhaaltjes over ouderdom. Tijdens ‘Pipeline’ en ‘Feast of Consequences’ is de zanger niet altijd even goed te verstaan. De hoge tonen en unieke zangstijl zijn met de jaren toch wat versleten, wellicht ook door overmatig gebruik. De zanger had natuurlijk al eens problemen met zijn keel en verteld ook tussendoor over het verliezen van zijn stem. Daar vertelt hij ook vrolijk over, ook over de keer dat hij bijna in het kanaal viel in Amsterdam: “Fish drowned in channel… that’d be a headline.” verzucht de Schot. Kopje onder gaat hij vandaag in 013 in ieder geval niet.
Gelukkig wordt dit met elk nummer beter en tijdens ‘The Perception of Johnny Punter’, met vooraf een lang relaas over vluchtelingen, angst en menselijkheid, klinkt Fish helder en vol bezieling. Hij heeft ook wel mazzel met de ijzersterke backing band die mee op tour is. Tijdens het nummer valt een moment stilte, waarbij Fish het publiek in staart met zijn arm geheven en de vingers in het vredessymbool. Kippenvelmomentje is dat zeker, maar dan moet het hoogtepunt nog komen.
Waarom nou ‘Misplaced Childhood’? Fish legt uit dat dit het album is wat hem het meest gevormd heeft, het meest belangrijke stuk muziek dat hij in zijn lange carrière gemaakt heeft. Hij bedankt ook de fans vooraf voor hun langdurige support en steun. Het zijn tranenmomentjes, maar dat is het evengoed als de eerste tonen van ‘Pseude Silk Kimono’ door de zaal klinken. Opgewonden stemmen klinken om me heen vlakbij het podium en een zee aan mobieltjes gaat omhoog, maar die valt in het niet bij de explosie aan beeldmateriaal die de komende dagen online zal verschijnen van het volgende nummer. Hitsingle ‘Kayleigh’ blijft natuurlijk een absolute favoriet en kan op veel bijval rekenen vanuit het publiek. Hetzelfde geld natuurlijk voor ‘Lavender’
Een mooi moment ook voor Fish om op zang te pieken met deze twee hits. De band speelt ze wel een tikje langzamer dan het origineel, maar het mag de pret niet drukken. Het is ook voorbij met de verhaaltjes tussen de nummers door, in één ruk wordt de hele plaat met al zijn konkels en keerpunten gespeeld, dus inclusief de medley-achtige songs ‘Bitter Suite’ en ‘Blind Cure’. Het publiek zingt en klapt op instructie mee en lijkt compleet meegezogen te worden in de magie van deze plaat. Dat Fish niet beter zingt naar het einde toe wordt goed gemaakt door zijn enthousiasme en olijke danspasjes. Terwijl je de hele plaat langs hoort komen, wordt je pas echt verbaast door de variatie die dit album te bieden heeft. Van grote hoogtes tot diepe dalen, met emotionele ballades en bombastische knallers als ‘Heart of Lothian’. Het ondanks de kleine imperfecties in de performance een weergaloze ervaring.
Helaas komen alle goeie dingen tot hun eind en zo verschijnt op het scherm achter Fish een afbeelding met daarop ‘Farewell to Childhood’. Het is een onderdeel van het album, maar ook de bittere realiteit. Dit is het afscheid van één van de beste albums in de prog hoek, althans in live setting. Natuurlijk komt Fish nog terug voor een extra’tje. Twee keer zelfs met ‘Market Square Heroes’ en ‘The Company’, maar dan is het écht af. Het zijn emotionele momenten, maar ook zo mooi. Zoals Fish het zelf zegt: “How many bands these days can say they had their fans support for over 30 years, thank you so much!”