Wie net als ons vijf jaar terug bij het Desertfest debuut aanwezig was (check de recensie!), had waarschijnlijk niet voorspeld dat het anno 2016 het eerste lustrum zou vieren met het vijfde uitverkochte huis op rij (ruim 3.000 muziekliefhebbers), verdeeld over vier karakteristieke podia in Camden. Bovendien is naast de originele Londen en Berlijn versie inmiddels ook een variant in Antwerpen en zelf Athene toegevoegd. Het gaat goed met Desertfest!
Al lopende over de Camden High Street, ontkom je simpelweg niet aan de bezwete, zwarte bandshirts, lange haren, de vele tatoeages en voornamelijk bebaarde mannen: het grootste onafhankelijke Britse stonerrockfestival heeft de Noord-Londense wijk weer compleet in zijn greep. En daar wordt de wijk er zeker niet slechter door. Hoewel het uiterlijk rauw en ruig is, is het vriendelijkheid, gemoedelijkheid en gezelligheid troef gedurende drie dagen.
De explosieve groei van het festival brengt overigens niet alleen voordelen met zich mee. Al komt het de muzikale diversiteit wel ten goede, de keuzestress wordt er des te groter door. Waar we voorheen beperkt waren tot bands met het stonerrock, doom of sludge-label, kunnen we nu zelfs rekenen op een spectrum aan metal subgenres – van de industriële kant (Godflesh) tot de progressieve kant (Pelican, Russian Circles): Desertfest anno 2016 is van alle markten thuis.
Zo blijkt al op de eerste dag, als het programma uiteenlopende hoogtepunten kent met de bluesy riffs van Lionize, de stonervibes van Asteroid en de hardcore punkinvloeden van Crowbar. De zanger/gitarist van Lionize wint daarbij overigens de dagprijs voor de opvallendste outfit door met een heuse kleurrijke pyjama het podium op te stappen. Het deert de show in The Underworld echter geen moment. Asteroid oogt als de meest sympathieke band van de dag. Vriendelijkheden te over, maar toch vooral een goede live combi van stoner en retrorock. Crowbar laat de Electric Ballroom op z’n grondvesten schudden alvorens Corrosion of Conformity de eerste dag van een waardig slotstuk voorziet.
Die trend zet zich voort op de zaterdag, waarop menig Desertfest bezoeker niet uit de Electric Ballroom weg te slaan is. Midden op de middag heeft het Haagse Monomyth de eer om af te trappen en laat daarbij geen steken vallen. De Hagenezen zijn de enige afvaardiging uit ons land en doen dat met verve. De strakke psychedelische show zorgt in ieder geval dat menig bezoeker met Monomyth vinyl onder de arm rondloopt later op de dag.
Ook huisband Truckfighters maakt indruk. De Zweden die het zo naar hun zin hebben in hun “Second home” vergissen zich zowaar in speeltijd met als gevolg dat ze na een uur spelen hun vlaggenschip Desert Cruiser moeten inkorten wegens tijdgebrek. Bassist Ozo bedenkt zich dan ook geen moment, smijt zijn gitaar op het podium en sluit de show crowdsurfend af.
Pelican zet halverwege het avondprogramma een intense, muzikaal hoogstaande show neer in de Electric Ballroom en dat wordt later op de avond nog eens dunnetjes overgedaan door Russian Circles: wanneer je je ogen sluit en de muzikale gelaagdheid tot je laat doordringen tijdens de show van de drie heren uit Chicago, zou je zweren dat er minimaal vijf man op het podium zou staan.
Daarna steelt Ben Ward van Orange Goblin de show tijdens de afterparty in The Black Heart. Orange Goblin mag dan niet op de bill staan dit jaar, Ward is iedere dag van de partij en deze avond mag ie als DJ de boel afsluiten. En dat heeft de beste man gezien het totale gebrek aan materiaalkennis achter de decks duidelijk nog nooit eerder gedaan. Voor ons gaat hij dan ook de boeken in als DJ Clueless.
De eerste positieve uitschieter op de slotdag van Desertfest komt op naam van Elder, dat een betoverende psychedelische trip neerzet in de Koko. Koko is de laatse dag als venue toegevoegd (naast The Underworld, Electric Ballroom en The Blackheart) om de populariteit van onder meer Electric Wizzard te huisvesten. Het enthousiaste Trouble weet deze klassieke en werkelijk wonderschone zaal met een portie doom en metal aardig voor zich te winnen. De onbetwiste nummer één van de zondag blijkt echter ietsje later het Amerikaanse Mothership. Het trio uit Dallas overtreft in alle verwachtingen en laat een onuitputtelijke aaneenschakeling van monsterriffs op de uitzinnige, volgepakte Underworld.
Zelf W0-Fat kan daar bij lange niet overheen. Hoe populair ook, Wo-Fat maakt er qua geluid een potje van met een veel te harde distortion en slordige mix. Jammer. Oranssi Pazuzzu is een band voor de fijnproever en zeker niet voor de tere zieltjes. Hoe ontoegankelijk de muziek ook mag zijn, de Electric Ballroom is er prima voor volgelopen.
Godflesh sluit de Electric Ballroom af als alle taps met Camden Pale Ale zo’n beetje leeg zijn gedronken. Godflesh is een eigenaardige keuze in de line-up, zeker gezien het gebruik van een drumcomputer. Het helpt het duo ook al niet door veel te laat te beginnen en zo eindigt Desertfest in de Ballroom, waar een Prince op een grote poster heel het festival een oogje in het zeil hield in zijn favoriete Londense afterparty venue.
We herhalen het nog maar eens: de unieke ligging (hartje Camden met legio andere pubs, restaurants en markjes), prima bereikbaarheid (met de Underground), karakteristieke veneus (die prima op loopafstand van elkaar liggen), uiteenlopende interessante acts (grote als kleine namen in verschillende rock/metal genres) en over het algemeen bijzonder ontspannen bezoekers maakt Desertfest tot een wederkerend must visit festival in our book.