Counter Culture shorts nummer #18 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze achttiende editie van shorts vind je zes mooie microreviews van onder meer de nieuwe albums van o.a. Amon Amarth, Se Delan en Lárus Sigurðsson.
Se Delan –‘Drifter’ (75 punten)
Se Delan bestaat uit multi-instrumentalist Justin Greaves en zangeres Belinda Kordic. Greaves is natuurlijk voornamelijk bekend als groot roerganger bij Crippled Black Phoenix. Vorig jaar ging het voor Greaves goed mis bij vlaggenschip Crippled Black Phoenix. Hij kreeg het aan de stok met enkele inmiddels ex-bandleden. Gelukkig heeft dit geen weerslag gehad op ‘Drifter’. ‘Drifter’ klinkt eigenlijk gewoon als een logisch vervolg op het in 2014 verschenen debuut ‘The Fall’. De liedjes hebben dezelfde donkere klankkleur en doen regelmatig denken aan bands als The Handsome Family, Woven Hand en Anathema. Wel valt op dat Kordic ten opzichte van het debuut beter (lees gevarieerder) is gaan zingen. ‘Drifter’ is dan ook zeker een aanrader wanneer je voornoemde bands een warm hart toedraagt.
Recensent: Jeroen Voncken
Bruce Soord – Bruce Soord (75 punten)
Toen ik van de week het eerste nummer (‘No Man’s Land’) van het aanstaande The Pineapple Thief album beluisterde, realiseerde ik mij dat ik het solodebuut van Bruce Soord ook nog op de recensieplank had liggen. En de mensen die Bruce Soord een beetje kennen, begrijpen dat het natuurlijk jammer is wanneer dat album daar onaangeroerd zou blijven liggen. Bruce Soord is namelijk een begenadigd songwriter. Dit bewijst hij keer op keer bij The Pineapple Thief en nu ook op zijn eerste soloplaat. Deze soloplaat is een stuk intiemer en melancholischer van aard dan zijn werk bij The Pineapple Thief. Dit solodebuut is dan ook een echte luisterplaat geworden, die meer dan de moeite waard is. Dus zeker niet alleen geschikt voor fans van The Pineapple Thief, maar voor alle liefhebbers van goede singer songwriters.
Recensent: Jeroen Voncken
Giants – Break the Cycle (70 punten)
Giants is een punkrockband van Essex (Engeland). De band vergaarde in de punkscene al flink wat bekendheid als gevolg van haar gezonde DIY attitude. Ze bracht dan ook al diverse EP’s en singles uit. Samen met Neil Kennedy (bekend van o.a. Gnarwolves, Landscapes en More Than Life) werd debuut ‘Break the Cycles’ opgenomen. Dit debuut laat een vitale jonge punkband horen, die zich duidelijk wil bewijzen. De punk van Giants is doorspekt met flink wat hardcore invloeden en zit goed in elkaar. Het enige wat op den duur een beetje kan gaan tegenstaan, is het monotone geschreeuw van de zanger. Gelukkig weet de band dit te ondervangen met clean vocals van de overige bandleden. Fijn punkplaatje!
Recensent: Jeroen Voncken
Lárus Sigurðsson – ‘We Are Told That We Shine’ (80 punten)
De naam Lárus Sigurðsson deed bij ons geen belletje rinkelen. De naam van het label waarop ‘We Are Told That We Shine’ uitkomt wel. Volkoren staat namelijk al jaren garant voor kwaliteitspopmuziek. Zo ook dit stemmige album ‘We Are Told That We Shine’ van deze IJslandse singer songwriter. Het album heeft even tijd nodig om te bezinken. Het is namelijk geen makkelijk in het gehoor liggende muziek wat Lárus maakt. Het zijn voornamelijk ambient klanktapijten waarover hij zijn akoestische dan wel elektrische gitaar laat spreken. Zo nu en dan worden de arrangementen opgesierd met ijzingwekkend mooie zang, zoals in de magistrale plaatopener ‘Entry by the Wolf Door’. Dit wapen had hij wat ondergetekende betreft wel wat vaker mogen hanteren. Desalniettemin is ‘We Are Told That We Shine’ een heel mooi album geworden.
Recensent: Jeroen Voncken
http://larussigurdsson.bandcamp.com/
Amon Amarth – ‘Jomsviking’ (85 punten)
Bij Thor! Daar zijn onze favoriete Vikingen van Amon Amarth weer met een nieuw album. En wat voor een album! Heel even leek de klad er een beetje in te komen. Voorganger ‘Deceiver of the Gods’ viel toch enigszins tegen. Tja, hoe lang kan je een ‘gimmick’ immers volhouden. Heel lang blijkt op ‘Jomsviking’ wel weer. Men revancheert zich hier dubbel en dwars voor het toch wat mindere ‘Deceiver of the Gods’. Amon Amarth bezit namelijk de kwaliteit om metaltracks met heerlijk galopperende ritmes en meebrulbare refreinen te schrijven. ‘First Kill’ en ‘Raise Your Horns’ zullen wat dat betreft ongetwijfeld nieuwe livefavorieten worden. Dat beloven mooie feestjes te worden van de zomer op de Europese festivalweides.
Recensent: Jeroen Voncken
Nothing – ‘Tired of Tomorrow’ (70 punten)
‘Tired of Tommorow’ is de opvolger van het in 2014 verschenen ‘Guilty of Everything’. U kunt het al een beetje aflezen aan de titels van beide albums. Nothing is bepaald geen vrolijk bandje. De heren zitten op het Relapse label, maar wat ze daar precies te zoeken hebben is niet geheel duidelijk. Met metal heeft het allemaal weinig van doen. Had voorganger ‘Guilty of Everything’ hier en daar nog wat scherpe randjes, op ‘Tired of Tommorow’ zijn deze vakkundig weggeschaafd. Wat rest is een dromerig shoegaze/postrock album waarop de band laat horen gevoel te hebben voor mooie melodieën. Fijn album, maar zeker niet wereldschokkend.
Recensent: Jeroen Voncken