Het was de week van de nieuwe releases. We telden meer singles dan in welke week dan ook deze week, zagen vooral heel, heel veel popsingles binnenkomen en telden tot slot nog een paar platen én de steeds meer gevulde lijstjes van de zomerfestivals bij op. Ingewikkeld om daaruit de tien meest uiteenlopende toppers te zoeken, maar het is toch weer gelukt. Dit zijn de tracks waarvan wij vinden dat jij ze deze week niet mag missen!
Tip: Volg de lijst ook op Spotify en ontvang wekelijks tien singletips aldaar!
- Flo Rida – Who’s With Me
Leuk feitje voor een verjaardag; wist u dat Flo Rida – die u kunt kennen van een nietsontziende armada aan guilty’s als Whistle, Low, Right Round en Who Dat Girl – ook verantwoordelijk is voor Kesha’s Timber. Dat past bij hem, want Flo Rida is een liefhebber van countrymuziek en heeft al eens aangegeven muzikaal meer te zien in een crossover tussen country en hiphop dan in de slicke dancetracks die hij normaal verzorgd. Who’s With Me zou zo een prequel op Timber kunnen zijn en heeft de meest catchy hook van 2016 tot nu toe. In het jaar waarop hits van X Ambassadors en Jamie ’N Commons pop, country en hiphop dichterbij elkaar brachten dan ooit, lijkt Flo met de prijs te gaan lopen; we kunnen niet wachten tot we deze in de club horen.
- Daniel Romano – Mister E Me
De voormalige Canadese cowboy Daniel Romano drijft langzaam maar zeker steeds verder af van zijn country-leest. Op nieuwe plaat Mosey horen we nog steeds de fantastische stem-met-snik, maar is de échte country ingeruild voor een geluid dat doet denken aan Amerikaanse popmuziek uit de jaren ’60 en ’70. Op die manier is Romano steeds dichter naar – bijvoorbeeld – Jake Bugg toegegroeid. Mister E Me is echter een nummer dat zo ingenieus in elkaar zit en op zo’n fantastische wijze door Romano wordt gecroond dan het dat niveau ver overstijgt. Heerlijk nummer van de beste plaat die deze week is uitgekomen. Vrijdag (Oosterpoort), zaterdag (TivoliVredenburg), zondag (Paradiso) en op maandag (Doornroosje) daarnaast in ons land te bewonderen. Dat mag u dus écht niet missen!
- Air – Adis Abebah
Derde single van de aankomende rare-tracks-collectie van de Franse Ambientpioniers. Echte kenners kende de track al van de arthousefilm Quartier Lointain, maar aangezien wij niet echt hebben meegekregen dat die film in Nederland tot enorme kassuccessen heeft geleid gaan we er voor het gemak even vanuit dat de track voor u nieuw is. Het is een typische track voor het Air van de laatste tien jaar; door minimalistische ondersteuning gedreven blazers, die een sensueel, bijna Afrikaanse sfeer creëren. Soepele track waardoor we nog meer uitkijken naar de show van de Fransen op Best Kept Secret – hun eerste Nederlandse show in zeven jaar – en naar de muzikale overzichtstentoonstelling twentyears, waar Air ons deze zomer ook nog op gaat trakteren.
- Whitney – No Matter Where We Go
Whitney is een band waar we in relatief korte tijd erg fan van zijn geworden, gevormd door muzikanten uit Unkown Mortal Orchestra en Smith Westerns. No Matter Where We Go is de derde single van het debuutalbum van de formatie en is een heerlijk zomerse track over emotionele én geografische ontdekkingstochten. Een tekst die zo Springstiaans is dat Bruce zich ervoor zou schamen op een muzikaal bedje dat zo Wilsons is dat Brian hem niet zou durven opnemen; Whitney kent zijn klassiekers, mixt zijn klassiekers én voegt er nog iets eigens aan toe ook. Heel interessant project om deze zomer te volgen!
- Unknown Mortal Orchestra – First World Problem
Unknown Mortal Orchestra is onder puristen al jaren gevierd, maar moet het grote publiek nog steeds voor zich winnen. Met Multi Love zette de band daarin vorig jaar een goede en belangrijke eerste stap, maar First World Problem kan wel eens een sprongetje worden. De track is verreweg de meest toegankelijke die UMO tot nu toe heeft voortgebracht, is veel dansvloerwaardiger dan de tracks van succesplaat Multi Love en is net zo muzikaal als we van de formatie gewend zijn. Ook opvallend: de track staat voorlopig op zich; een nieuw album is nog niet in de maak.
- Volbeat – Seal The Deal
Wie liever danst op het ritme van de van dubbele bassdrum is meestal aan het goede adres bij Volbeat. De Deens-Amerikaanse formatie werd ooit gezien als de troonopvolger van (Deens-Amerikaanse) succesformatie Metallica, maar blijft in haar ontwikkeling een beetje steken. Deze zomer is het do-or-die voor Volbeat, die als afsluiter zijn geboekt door onder meer Fortarock, Rock am Ring / Rock in Park en Graspop. Seal The Deal is de derde nieuwe track van de formatie. Op die track horen we eigenlijk vooral alles wat we gewend zijn van de Denen; spierballenrock op het snijvlak tussen country en metal. Wat wij wel waarderen aan deze derde single; de track is sneller en harder dan de eerste twee singles van de nieuwe plaat van de Denen. Zo blijkt maar weer dat het motto van de Denen ook slaat op de muzikale capaciteit van de formatie; The Louder The Better. Daar is eigenlijk wel alles mee gesteld.
- Lone – Alpha Wheel
Lone was ooit een enorm Brits drum ’n basstalent dat zich aandiende als het Engelse antwoord op Netsky. Was, want inmiddels zijn we zeker negen jaar verder, is Netsky al over zijn hoogtepunt en komt Lone nog steeds niet verder dan achterafzaaltjes in en rond Nottingham. En toch gloort er hoop. Gek genoeg door een stel Belgen. Op het Belgische R&S-label verscheen eerder dit jaar nieuwe Lone’s nieuwste langspeler Levitate. Pitchfork beschreef die plaat als ‘uitstekend werk van minimalist, altijd op zoek naar maximaal resultaat’. Wat de Amerikanen daarmee bedoelen? Check single Alpha Wheel, dat de meest sferische dancefloorfiller is die in tien jaar is uitgebracht in de buik van Engeland.
- Ariana Grande – Greedy
Toen TIME Magazine voormalig Nickelodeonsterretje Ariana Grande opnam in hun invloedrijke 100-jaarlijst herhaalde Broadway-talentscout Jason Robert Brown ter ere van die uitverkiezing een disclaimer die hij al jaren eerder tegen La Grande uitsprak. “You’re going to be underestimated, you know”, zo schreef hij. “That’s how this goes, especially when you start young. Underestimated because you’re a girl, for one thing. Because you’re short and cute. Because you’re a child actor. Because you’re on Nickelodeon. Because you’re a white girl who wants to sing R&B. Because you wear cat ears and lingerie. Because you’re dating an actor, dating a boy-band singer, dating a rapper. You’re going to be underestimated”. Brown had natuurlijk in al zijn wijsheid gelijk. En toch. Wellicht had u het gemist, maar Ariana Grande is om veel meer redenen dan alleen die kattenoortjes misschien wel de spannendste popartiest anno 2016. Deze week heeft ze een nieuw album uitgebracht. Die gaat uw dochtertje absoluut kunnen bekoren, maar verdient ook een serieuze poging van u. Fantastische, volwassen producties, prima popnummers afgewisseld met gedurfde R ’n B en Mark Ronson-achtige popsong Greedy als een met blazers omhoog gestuwde spil waar de rest van de plaat omheen draait. Gaat ons eindlijstje zeker niet halen, maar wij konden de popplaat van 2016 niet aan u voorbij laten gaan. Toch knap, voor een kindsterretje.
- Brand New – I Am a Nightmare
Voor de wat steviger liefhebbers onder u hebben we vervolgens direct iets om de smaak van La Grande weer weg te spoelen. Brand New maakt poppunk in lijn met Jimmy Eat World en Taking Back Sunday en doet dat op een muzikaal heel verantwoorde manier. Grootste struikelblok is de bandnaam. Brand New is bepaald niks nieuws onder de zon en de laatste plaat van de band is inmiddels zeven jaar. De laatste jaren brengt de formatie trouw één single per jaar uit. I Am A Nightmare is de single van dit jaar, en is niets meer en minder dan een puike punkrocker, waarop wij zoveel meer diepgang horen dan bij andere punkrockers, dat wij bijna beginnen te denken aan Paul Banks Interpol. Als dat lukt met een poppunkplaat, gaat er behoorlijk veel goed.
- Jungle By Night – The Ottoman Highlands
In Mali weten ze al jaren dat dé hoop van de Afrobeat uit Amsterdam komt. Wij sluiten ons daarbij aan; het blijft ongelofelijk om Jungle by Night te zien optreden. Nog altijd zien de jochies eruit als de schoolband van uw plaatselijke vrije school, en komt het geheel zo rommelig en puberaal over, dat wij terugdenken aan vreselijke repetities in garageboxen waar zelfs de ratten voor bedankten. En dan pakken de mannen hun instrumenten op en beginnen ze te spelen. Het is bijna altijd weergaloos. Nederland is om, nu de rest van de wereld nog. Het kan bijna geen toeval zijn dat de nieuwe plaat van de heren The Traveller heet. Met die plaat gaat de formatie onder meer richting Pinkpop en – vooral – richting Glastonbury. Als ze daar in Engeland tracks als The Ottoman Highlands horen, weten wij zeker dat ze ook daar gaan vallen voor onze grootste wereldmuziekformatie ooit.