Counter Culture shorts nummer #20 alweer. Een klein jubileum dus! Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze twintigste editie van shorts vind je zes mooie microreviews van onder meer de nieuwe albums van letlive., Einfach Kurt, Razend en Xeno.
letlive. – If I’m the Devil… (75 punten)
Een fatsoenlijke politiek en maatschappelijk betrokken plaat hoor je niet meer zo vaak. ‘If I’m the Devil…’van letlive. is er weer eens zo een. En ook nog eens eentje die heel dicht op de realiteit zit. Het nummer ‘Good Mourning, America’ gaat bijvoorbeeld over racisme en politiegeweld. Een behoorlijk hot topic in de States op dit moment. Je zou dan ook een furieus wild om zich heenslaand album verwachten van deze punkers. En hoewel dit tekstueel zeker zo is, valt het muzikaal allemaal wel mee. Alleen in een ‘Another Offensive Song’ vliegt de band nog volledig uit de bocht. Op de rest van het album wordt toch vooral ‘binnen de lijntjes gekleurd’. En dat doet de band zeker niet verkeerd. ‘If I’m the Devil…’ is een heerlijk maatschappijkritisch album geworden, dat ook buiten de punkgemeenschap mag worden gehoord.
Recensent: Jeroen Voncken
Razend – White Goat II (80 punten)
Hoewel ik niet snel vergelijkingen trek tussen bands, kan ik het bij Razend niet laten om deze naast het Belgische Bliksem te leggen. Waarom? Nou, beide bands hebben een frontvrouw die naast een potje behoorlijk brullen ook nog eens heel goed ‘normaal’ kan zingen. Daarnaast durven beide bands op hun tweede release de platgetreden thrashpaden te verlaten en andere invloeden toe te laten tot hun muziek. En zo zijn er nog wat kleine overeenkomsten, zoals de Nederlandstalige bandnaam bijvoorbeeld en dat beide bands een afkorting als nummer op hun laatste album hebben. Zo heeft Bliksem ‘K(ill) Y(ou) W(ith) A S(mile)’ en Razend ‘F(uck) Y(ou) A(nd) G(oodbye)’. De belangrijkste overeenkomst is echter dat beide bands kwaliteit leveren. Dat brengt ons ook gelijk bij het grootste verschil, waarom zit Bliksem bij een platenmaatschappij en moet Razend alles in eigen beheer uitbrengen? Wat ondergetekende betreft mag hier snel verandering in komen, want hoewel Razend nog niet zo ver is als haar Belgische evenknie, is Razend zeker bliksems goed.
Recensent: Jeroen Voncken
Numenorean – ‘Home’ (70 punten)
Vijf post black metal nummers kent het debuut ‘Home’ van het Canadese Numenorean. De Canadezen proberen in de slipstream van hedendaags post black metalinstituut Deafheaven een graantje mee te pikken van de populariteit van het genre. En dat doet de band zeker niet onverdienstelijk, al stijgt men nergens echt tot grote hoogten. Debet hieraan is dat de band nergens echt risico’s durft te nemen en binnen het vaste post black metal stramien blijft. En dat is jammer, want de band heeft zeker potentie. Desalniettemin is ‘Home’ een aanrader voor liefhebbers van het genre.
Recensent: Jeroen Voncken
Xeno – ‘Atlas Construct’ (75 punten)
Xeno komt uit het Zeelandse Walcheren. De band bestaat al sinds 1 september 2008. De band heeft dus duidelijk de tijd genomen voor haar debuut. En dat valt aan ‘Atlas Construct’ af te horen. Het Zeeuwse vijftal, dat muzikaal de mosterd haalt bij bands als Lamb of God, Meshuggah en Dream Theater, haalt op deze plaat speltechnisch alles uit de kast. Daarnaast hebben de heren ook duidelijk tijd en geld gespendeerd aan een goede productie, want ‘Atlas Construct’ klinkt als de spreekwoordelijke klok. Toch weten de Zeeuwen nergens te tippen aan hun grote voorbeelden. Hiervoor dienen ze op compositorisch gebied nog enkele stappen te zetten. Want hoewel de nummers erg goed in elkaar zitten, blijft geen een nummer (ook na meerdere luisterbeurten) echt hangen. Desalniettemin is ‘Atlas Construct’ een heel fijn debuut en het ultieme bewijs dat niet alles wat goed is snel komt.
Recensent: Jeroen Voncken
Dinosaur Pile-Up – Eleven Eleven (80 punten)
‘Eleven Eleven’, het derde album van de Britse alternatieve rockgroep Dinosaur Pile-Up, gaat voortvarend van start met het heerlijk ronkende ’11:11’. ’11:11’ is een track met lekkere vuige gitaarriffs en een baslijn die zo uit de koker van het machtige Killing Joke had kunnen komen. Ook Royal Blood en Nirvana behoren tot de invloeden van deze band uit Leeds. ‘Eleven Eleven’ is een album vol (h)eerlijke rocksongs waarin de melodie en de gitaarriffs (zo smerig mogelijk) centraal staan. Luister maar eens naar tracks als ‘Friend of Mine’, ‘Bad Penny’ en ‘Anxiety Trip’ en je weet wat ik bedoel. Dinosaur Pile-Up wil de tijd van de smerige gitaarriffs weer doen herleven en doet dit op ‘Eleven Eleven’ met verve.
Recensent: Jeroen Voncken
Einfach Kurt – Narcissism Blues (80 punten)
‘Ich bin Kurt, ohne Helm und ohne Gurt, Einfach Kurt’ valt er te lezen op de facebookpagina van deze singer songwriter. En nee, Einfach Kurt komt niet uit Duitsland, maar gewoon uit het Gelderse Afferden. Dat valt aan ‘Narcissism Blues’ niet af te horen. Net zoals je aan Admiral Freebee (waar Einfach Kurt wel enigszins mee te vergelijken is) niet afhoort dat hij uit België afkomstig is. ‘Narcissism Blues’ ademt namelijk een en al Amerika. Op het ene moment doet Einfach Kurt denken aan de eindbaas aller singer songwriters Bob Dylan en dan weer doet hij denken aan David Bowie in zijn Amerikaanse periode. Wat wel typisch Nederlands is gebleven zijn de teksten, die hoewel ze in het Engels zijn, een typische Nederlandse nuchterheid bevatten en droogkomisch zijn. ‘Narcissism Blues’ komt uit in eigen beheer en verdient het om door iedereen gehoord te worden. Waarom? Einfach Kurt!
Recensent: Jeroen Voncken