Zijn kunst en verdriet niet onlosmakelijk met elkaar verbonden? Is het niet zo dat een groot filosoof eens zei dat de meest prachtige kunst voortkomt uit groot verdriet? Zo niet, dan mag zich wel eens een filosoof wagen aan deze uitspraak. David Bowie, Gojira en nu ook Nick Cave bewijzen dit jaar dat dit in ieder geval voor de muziekwereld opgaat. David Bowie keek zijn eigen dood recht in de ogen toen hij met z’n meesterwerk ‘Blackstar’ op de proppen kwam, de broers Duplantier van Gojira verloren hun moeder ten tijde van de opnames van hun magnum opus ‘Magma’ (één van de beste metal albums in jaren) en Nick Cave tenslotte kreeg de tragische dood van zijn 15-jarige zoon te verwerken toen hij midden in het opnameproces van ‘Skeleton Tree’ zat.
En dit valt natuurlijk af te horen aan dit 16e Bad Seeds album. Weg is de grandeur en onaantastbaarheid die Cave uitstraalde ten tijde van de clip van ‘Jubilee Street’ van voorganger ‘Push the Sky Away’. Cave klinkt op ‘Skeleton Street’ breekbaarder en kwetsbaarder dan ooit. Ondanks dat Cave zich in zijn teksten vrijwel altijd verstopt achter fictieve personages, klinkt het verdriet duidelijk door in tekst en muziek. Op ‘I Need You’ bijvoorbeeld, dat volgens de tekst handelt over een dame in rood, zingt Cave: ‘Nothing really matters when the one you love is gone, I need you’. Je krijgt het gevoel dat hij niet aan die dame in rood denkt, maar aan zijn overleden zoon wanneer hij deze woorden vol overgave brengt.
En dit is bij meer nummers het geval. Het verlies ligt er dubbeldik boven op. De eerste woorden van albumopener ‘Jesus Alone’ zijn wat dat betreft ook profetisch: ‘You fell from the sky. Crash landed in a field near the river Adur’. Je denkt direct aan de noodlottige val van zijn zoon Arthur. Ook in het prachtige ‘Distant Sky’, een duet met de Deense zangeres Else Torp, klinkt het verdriet door: ‘They told us our dreams would outlive us. They told us our gods would outlive us. But they lied’.
Ondertussen verzorgen de Bad Seeds onder leiding van Warren Ellis voor een fenomenale soundtrack bij Cave’s Zielenroerselen. De band speelt ingetogen, maar de muziek is donkerder dan ooit en er is een continue onderhuidse spanning aanwezig, alsof je het in de verte ziet bliksemen en hoort donderen.
Alleen het nummer ‘Rings of Saturn’ valt enigszins uit de toon bij de rest van het album. Cave praat/rapt hier als een soort Lange Frans (met wel een gevoel voor goede lyrics) over een niet al te spannend arrangement. Voor de rest is ‘Skeleton Tree’ een prachtige hommage aan zijn overleden zoon en een serieuze kandidaat voor de jaarlijstjes.