Alweer negen jaar geleden – middenin een gouden periode voor de dancemuziek – brak het Hamburgse danceduo Digitalism door met de tamelijk legendarische debuutplaat Idealism. Een opvallende plaat, omdat het van oorsprong meer uit de Duitse technohoek afkomstige duo had getekend op het Franse electronica-label Kisuné. De plaat bleek een typisch voorbeeld van The Best Of Both Worlds. Idealism bleek een doorbraak van formaat en clubhit Zdarlight en heerlijke popsingle Pogo brachten de formatie naar bijzonder aardige slots op de allergrootste festivals.

Het werd echter al snel stil rondom de Duitsers. Na de matige tweede plaat I Love You, Dude (2011) stonden de heren nog op een aantal festivals, maar daar viel Digitalism vaak tegen. Reden? Turntablism bleek nou niet echt de huisspecialiteit van de Duitsers en de liveact was bij benadering even spannend als een pot goudvissen. Toch jammer, en dus gingen de heren aan de slag met een nieuwe liveact.

Die liveact, I Love You, Dude, werd er eentje om niet snel te vergeten. Digitalism nam een drummer aan, ging werken met liveproducties en modular synthesizers en ging op tour met onder meer Justice, Moderat en de Queens of the Stone Age. De nieuwe liveshow kon wereldwijd op veel positieve reviews rekenen en de formatie won in 2013 zelfs de Duitse Nationale Muziekaward voor beste liveact. Met die liveshow stond men in 2011 voor het laatst op het Amsterdam Dance Event – toen nog in The Max.

Liefst vijf jaar later is daar eindelijk op de opvolger van I Love You, Dude. Aan de nieuwe liveact en bijbehorende plaat Mirage (2016) werd een paar jaar gewerkt. De bedoeling was om het gevoel van Idealistic terug te krijgen, maar dan in een moderner jasje. Op plaat is dat ten dele gelukt; de plaat miste de hoekigheid van Idealistic maar bevatte wél een aantal prima dansbare poptracks die – inderdaad – wat actueler klonken dan de dankzij acts als Moderat wat in de vergetelheid geraakte electro van het debuut van de mannen.

Wij verklappen u vast: ook live viel die plaat ons alles mee. Als iets na negenen – keurig op tijd voor een danceshow op woensdagavond, zo vonden wij – de heren het podium betreden en de ietwat lompe house van voorprogramma Mason wordt ingeruild voor een sferisch intro is gelijk duidelijk dat het publiek zin heeft in Amsterdam Dance Event. Is op de laatste dagen de sfeer soms aan het begin van de avond nog een beetje loom, daar wordt Digitalism ontvangen als in haar beste dagen. Het begin is van de kant van de Duitsers overigens een beetje lauwtjes, al reageert het publiek wel weer behoorlijk enthousiast op een Joris Voorn-achtige sample die de heren na ongeveer vijf minuten op de draaitafels werpen.

Zeiden we daar draaitafels? Ja, helaas. De show is bepaald niet even live als u misschien had gehoopt. In nieuwe liveset heeft Digitalism de drummer thuisgelaten, wat de strakheid ten goede is gekomen, maar uiteraard dodelijk is voor het livegevoel. Het ziet er verder overigens gelikt uit; de heren staan achter een zijden, doorzichtig doek waarop een wazige lichtzee wordt geproduceerd.

Die lichtzee kabbelt lekker door op de tonen van Destination Breakdown – bescheiden ondergronds succesje van de laatste plaat van de Duitsers. Echt aardig wordt het als de heren clubhit Zdarlight vervolgens op hun decks leggen en in het slot van die track zowaar terecht komen in een schijnbaar geïmproviseerd stukje outtro. Na wat weinig interessante nieuwe nummers wordt Magnets – ook al zo’n pareltje van die eerste plaat – voor de eerste keer geteased. Dat je daar wel even aan toe bent na twee, drie nieuwere tracks geeft wel aan dat die nieuwe plaat behalve ‘ons alles meevallend’ ook best het predicaat ‘behoorlijk saai’ mag voeren.

Maar goed, de Rolling Stones beoordeel je ook niet op hun nieuwste werk, en als de formatie na Magnets al snel aan een middels een hiphop-achtige extended intro aan Idealistic toekomt moet je al je vooroordelen over het hoogstens deels verdiende predicaat ‘live-act’ wel overboord gooien. Daar komt nog bij dat ‘frontman’ Jens Moelle een behoorlijke vocalist is. Waarvan akte.

Het tweede deel van de show is ronduit minder. Is het eerste deel nog gevuld met de verfijnde electronica waar Digitalism beroemd mee is geworden, daar is het in de tweede helft eigenlijk vooral rauw beuken met dertien-in-een-dozijntracks. Het publiek haakt in die fase helaas ook een beetje afgehaakt en begint zelfs langzaam te vertrekken – vermoedelijk naar andere plekken.

Je kunt hen onmogelijk ongelijk geven. Met zoveel uitstekende dansavonden in de stad kun je het jezelf gewoon niet permitteren om te lang te blijven staan bij een middelmatige show. Mirage is eigenlijk een uitstekende samenvatting van de gehele carrière Digitalism: het begon fantastisch, maar doofde een beetje als een nachtkastje. Het goede nieuws: Digitalism, ooit onze favoriete danceact, leeft nog. Met vier ADE-dagen voor de boeg een behoorlijk prettig inzicht.