Het is een beetje raar om Enslaved in de kleine zaal te zien. De Noorse black metal pioniers mochten de laatste keren in 013 het hoofdpodium beklimmen om hun vurige, progressieve sound ten gehore te brengen. Het kan verkeren.
De kaarten zijn niet uitverkocht, maar het is gezellig vol in de kleine zaal van 013 met liefhebbers van een potje metal. Enslaved bestaat 25 jaar, in 1991 kwam de demo ‘Nema’ uit en daarmee was de band van Ivar Björnson en Grutle Kjellson een feit (toen nog met Trym van Emperor op de drums). Een bijzondere carrière met veel muziek ligt in het verleden, maar de band lijkt steeds nieuwe dingen te ontdekken aan zichzelf.
Opener vanavond is Oceans of Slumber uit Houston in de Verenigde Staten. Niet zo heel lang geleden stond de band nog in 013 als opwarmer voor My Dying Bride, maar het afwijkende geluid past schijnbaar ook prima bij Enslaved. De poppy, soulvolle zang van Cammie Gilbert doorbreekt het typische aan een metalband, terwijl de muziek ergens tussen die doom sound en prog in ligt. De band heeft een tweede single uit, genaamd ‘Suffer The Last Bridge’. Het zit allemaal uitstekend in elkaar en de verleidelijke babbel van Gilbert kan ook geen kwaad, maar echt wereldschokkend nieuw en pakkend is Oceans of Slumber ook in deze tweede helft van 2016 niet.
Het is opvallend hoe volgepakt het voor het podium is als de Australische band Ne Obliviscaris aantreed. De heren speelden hier eerder en hebben met hun intense progressieve death metal vriendjes gemaakt. Beste opmerking van de dag: “Die bassist, die is sowieso getuige op mijn bruiloft man!” (nee, het waren niet toevallig bekenden). Het is een flinke hap die de luisteraar naar binnen geduwd krijgt bij Ne Obliviscaris. Complex, gelaagd en continue met verrassende elementen is het muziek die moeilijk kan zijn, maar ook ongelooflijk pakkend afgeleverd wordt.
Vreemde snuiter op het podium is stiekem toch zanger en vioolspeler Tim Charles. Zijn verfijnde cleane zang en vioolspel lijkt eigenlijk niet te passen bij de moderne, technische sound van de band, maar op de een of andere manier lukt dat toch. Bassist Brendan Brown staat er, tussen een gespannen en geconcentreerde band in, inderdaad lekker ontspannen bij en gooit lekkere baslijnen de mix in. Af en toe verrassend funky overigens. Dus naast die bruiloft, zeker een band om eens terug te zien.
Vijfentwintig jaar, om het maar eens voluit te schrijven, is een lange tijd voor een band. Zeker als we kijken naar de extreme metal hoek. Toch is Enslaved met ‘In Times’ weer aan een nieuwe jeugd begonnen lijkt wel. De band oogt bij opkomst energiek en gemotiveerd om er vooral een bijzonder leuke avond van te maken. Met een flinke catalogus op zak, komt het zwaartepunt van de set toch te liggen op de nieuwere platen met het progressieve geluid. Opener ‘Roots of the Mountain’ wordt ook goed ontvangen. Opvallend is ook hoeveel van de zang door toetsenist Herbrand Larsen op zich genomen wordt.
In de setlist zijn natuurlijk wel de nodige juweeltjes van vroeger verstopt. De band neem de tijd er ook voor en tussen de nummers door is vooral Grutle Kjellson moppen aan het tappen en het publiek wat aan het jennen. Zelfs een ‘lang zal ze leven’ weet de band nog uit het publiek te trekken. Het woeste ‘Fenris’ wordt dan ook in stijl opgevoerd, met het gepaste venijn en die onaardse screams van Kjellson. Ook ‘The Crossing’ komt langs, opgedragen aan alle stoners in Nederland. De band lijkt hier even de liefde voor Roadburn mee te willen benadrukken.
Na een kort vertrek van het podium, mag drummer Cato Bekkevold nog even een solo slaan (met handdoek om het hoofd geslagen). Het majestueuze ‘One Thousand Years of Rain’ maakt deel uit van het encore, waar gitarist Ivar Björnson even worstelt met het geluid. Gelukkig wordt dat snel gecorrigeerd, waarna de band vrolijk verder kan. De absolute afsluiter van de avond is er eentje die wel van heel ver terug komt. ‘Allfǫðr Oðinn’ is een nummer van de debuut EP van Enslaved uit 1993. Je zou nog wel iets verder terug kunnen, maar eigenlijk wordt daar niemand gelukkig van. Het nummer wordt vol overgave afgeleverd door een band die vooral een ongelooflijk veel plezier uitstraalt. Nadien nog even handjes schudden en dan is het weer gedaan, op naar de volgende 25.
Foto’s: Paul Verhagen