Geachte heren van The Dillinger Escape Plan/Beste Ben, Liam, Greg, Billy en Kevin,
Onlangs vernam ik in de internationale pers dat jullie het na het nieuwe album ‘Dissociation’ voor gezien houden. Ok, jullie doen nog een afscheidstour, waarbij jullie o.a. de 013 in Tilburg met een bezoek zullen vereren, maar daarna is de mathematische koek op.
Wat vind ik en velen met mij dat toch ontzettend jammer. En dan is ontzettend jammer misschien nog wel een beetje zwak uitgedrukt. Want wees eerlijk. Zonder jullie zal het muzieklandschap er een stuk minder kleurrijk uitzien. Het meest ga ik nog jullie geniale liveshows missen. Wat een energie! Een stampvoetende Liam, Ben de helft van het concert ondersteboven hangend aan het plafond en Greg de meest vreemde capriolen uithalend. Al jullie shows staan mij nog in het geheugen gegrift. Maar ik begrijp het wel, de energie die jullie in de shows stoppen is natuurlijk niet tot op Stones leeftijd vol te houden.
Daarnaast is er geen een andere band die jullie mathematische precisie en technisch machtsvertoon weet te evenaren. Nou ja, geen een? In ieder geval geen band die daarnaast ook nog eens een fatsoenlijke song weet te schrijven. Immers, als we de meest toegankelijke songs van jullie oeuvre zouden bundelen op een verzamelalbum, dan zou dat album er bij de heren van Faith no More voor zorgen dat ze de komende vijftig jaar geen Viagra meer nodig hebben. Zo ook op album nummer zes en zwanenzang ‘Dissociation’ weer. Nummers als ‘Symptom of Terminal Illness’ en ‘Surrogate’ ademen die heerlijke welbekende Faith no More vibe.
Gelukkig gaat ieder van jullie zijn eigen muzikale weg. Zo hebben we o.a. al kunnen proeven van Giraffe Tongue Orchestra, The Black Queen en Killer be Killed. En toch, hoe goed en leuk die bands ook klinken, ze zullen nooit eenzelfde impact hebben als die van het oorspronkelijke moederschip. Hier mocht en kon namelijk altijd alles. Ook op het nieuwe album worden we weer regelmatig op het verkeerde been gezet. ‘Low Feels Blvd’ is wat dat betreft wel een goed voorbeeld. Waar ons in het begin van het nummer de furieuze mathcore riffs om de oren vliegen, wanen we ons halverwege het nummer op kant drie van het jazzmeesterwerk ‘The Epic’ van Kamasi Washington (incl. blazers). Geniaal!
Jullie begrijpen wel, ‘Dissociation’ is in mijn optiek weer meer dan geslaagd en zal uiteindelijk ook wel meedingen om een top 10 plekje in mijn eindejaarslijst. ‘Dissociation’ is wat mij betreft dan ook een meer dan waardig afscheid!