We moeten er maar aan wennen denk ik. Artiesten uit Noord-Amerika die hun welgemeende excuses aanbieden voor de uitverkiezing van Donald Trump. Ook Rufus Wainwright, Canadees met Amerikaanse achtergrond, doet er aan mee. Tegen het einde van de show verontschuldigt hij zich en speelt prompt zijn grootste hit ‘Going to a Town’ met het in casu treffende refrein ‘I’m so tired of you, America’.

Van wie wij niet moe worden, is Rufus Wainwright zelve. Deze singer songwriter weet ons al zo’n twintig jaar te boeien. Zo ook vandaag. Al is de setting waarin vanavond voor ondergetekende een enigszins vreemde. Wainwright staat namelijk onder de noemer ‘Breder dan Klassiek’ met het Amsterdam Sinfonietta op de planken van Parkstad Limburg Theaters. Ondergetekende heeft doorgaans niet zo heel veel met klassiek. Ok, ‘Ride of the Valkyries’ van Wagner met de ondersteunde beelden van ‘Apocalypse Now’ kan ik wel pruimen. Maar ‘S&M’ is bijvoorbeeld het enige Metallica album, met ‘Lulu’ natuurlijk, dat hier niet in de kast staat.

Voor Wainwright moet de combinatie echter vertrouwd aanvoelen, want ook op zijn studioalbums flirtte hij vaker met klassiek. Zo stoeide hij op ‘Oh, what a World’ van het in 2003 verschenen ‘Want One’ bijvoorbeeld met Ravel’s ‘Boléro’. En zo zijn er meer nummers in zijn oeuvre aan te wijzen waar klassieke muziek een grote rol speelt.

Zo’n avondje met het Sinfonietta zou dan ook appeltje eitje moeten zijn voor deze sympathieke Canadees. Wanneer Sinfonietta de avond heeft geopend met een klassiek stuk, maakt Wainwright zijn opwachting met ‘All I want’, een nummer van Joni Mitchell. Wainwright weet zich hier met enig kunst- en vliegwerk (het nummer stamt namelijk nog uit de tijd dat Mitchell naar ijzingwekkende hoogtes wist te excelleren met haar stem) goed doorheen te slaan. Wanneer daarna twee klassieke aria’s volgen, weten we dat Wainwright en Sinfonietta niet de meest voor de hand liggende keuzes hebben gemaakt. Een gewaagde en dappere beslissing!

Hoogtepunten zijn er te over vanavond. Het prachtige ‘I’m going’ van Lhasa de Sela krijgt het publiek muisstil. Ook de spinnenballade ‘Arachne’ betovert. Door het inventieve strijkersarrangement lijkt het wel of we ons midden in een scène van ‘Arachnaphobia’ bevinden. Ook de twee Leonard Cohen covers ‘Who by Fire’ en ‘Hallelujah’ zijn prachtig.

Wat wel opvalt is dat Wainwright vanavond een aantal keren de mist ingaat. Bij zijn eigen ‘Gay Messiah’ vergeet hij de tekst, cover ‘Out of this World’ van zijn vader Loudon Wainwright III wordt voor een tweede keer ingezet omdat hij zijn gitaar niet goed vindt klinken en tijdens uitsmijter ‘Swords of Damocles’ (een nieuw geschreven nummer) maakt hij er helemaal een potje van. Wainwright weet deze ‘schoonheidsfoutjes’ echter zo in te kleden, dat hem dit maar al te graag vergeven wordt. Wainwright is namelijk als performer van uitzonderlijke klasse en windt het publiek met het grootste gemak om zijn vinger. De minutenlange staande ovatie voor Rufus Wainwright én het Sinfonietta is dan ook meer dan terecht! Rest mij als niet-klassiek-kenner slechts een vraag, waar was de dirigent van het Sinfonietta?