Altijd een magisch moment wanneer het Paaspop-dorp zich bovenaan de brug voor de bezoeker ontvouwt. Editie 38 alweer, en toch flikt de organisatie het weer om het decor nog verder te verfraaien. Het wordt daadwerkelijk steeds meer een dorp met geasfalteerde straten. Die zijn dit jaar overigens wederom gelukkig niet heel hard nodig. Er valt hier en daar een spatje regen, maar het zonnetje laat zich minstens zo vaak zien.

Het festival wordt, voor zover mogelijk, elk jaar nog professioneler. De variëteit aan entertainment met onder andere een popcornbad is verbluffend. En verder uiteraard ook een zeer breed arsenaal aan foodtrucks, de befaamde speciaalbier kroeg, wijnbar en dit jaar zelfs voor het eerst een cider bar. Al dat entertainment wordt ook nog eens gecombineerd met een zeer fijne line-up. Counter Culture brengt graag verslag uit van vooral de stevige programmering!

Paaspop 2017

Vrijdag

De aftrap wordt door het Belgische The Sore Losers verzorgd, nadat de Jack pas bereikt wordt terwijl het laatste nummer van Stick to Your Guns ingezet wordt. Toch lijkt hun hardcore-act meteen aan het begin van de dag al goed in de smaak te vallen van een stevig gevulde tent. De stevige bluesrock van The Sore Losers, met vleugjes Sabbath invloeden, is een zeer aangename start.

Bij Danny Vera staat de Apollo al lekker vol. En dat is zeker niet onverdiend. De onvervalste combo van americana en blues is heerlijk aanstekelijk en het geluid is live uitstekend. Absoluut festivalwaardig, al is het een uitdaging om het gigantische podium van de Apollo ‘te vullen’. Tegelijkertijd staat ook Kyle Gass Project in de Jack Daniels en rijst toch de vraag of Kyle Gass niet in de Apollo had moeten staan. Heel de toko is afgeladen, en de sfeer zit er goed in. Muzikaal klinkt het prima, en het is dan ook een prima start van een goede rock’n’roll avond. De band heeft er overduidelijk zin in en de Jackson 5/ Michael Jackson covers gaan er dan ook in als zoete broodjes.

In de Thunderbolt treedt vervolgens Komatsu aan. De mannen zetten een lekkere dikke stonershow neer, al lijkt het er sterk op dat het geluid niet helemaal perfect staat afgesteld. Gelukkig weet de ongebreidelde energie van de heren het matige geluid behoorlijk te compenseren. Bij Navarone klopt qua geluid alles wel. Bovendien wordt allesbehalve de makkelijke weg gekozen, met een set die bol staat van de wat minder toegankelijke nummers. De band maakt de live reputatie meer dan waar en Merijn van Haren is wederom uitstekend bij stem. De rek is er nog lang niet uit en Navarone verzorgt dan ook één van de beste optredens van het weekend.

Asking Alexandria heeft met de teruggekeerde Danny Worsnop op zang toch de nodige opstartproblemen. Na een aantal nummers verbetert dit en krijgt de tent toch nog een goed optreden te zien. Waar Worsnop een aantal jaar geleden nog maar een matige indruk maakte, pakt hij het nu weer vol goede moed op. Uiteindelijk een prima opwarmer voor de beste show van de vrijdag: Parkway Drive, al maakt een deel van het publiek nog een omweg via de RATM covers van Ratcom.

Parkway Drive doet waar ze goed in zijn, een tent van voor naar achter helemaal op zijn kop spelen. Zodra de heren starten is het al snel duidelijk waarom ze mogen afsluiten. Het charisma van zanger Winston McCall geeft hem een grote gunfactor, en de band speelt een retestrakke set. Aan vuurwerk en rookmachines zoals gewoonlijk geen gebrek. Dit geheel leidt uiteraard tot een golf van moshpits. Parkway Drive zet zich af van de rest van de bands en is een terechte headliner voor festivals geworden.

Zaterdag

De zaterdag trappen we af met Undeclinable Ambuscade. Deze Nederlandse pretpunkers zijn aan hun reunion tour bezig en hebben er overduidelijk heel veel zin in. Een prima dosis lekkere punksongs om de dag mee op te starten. Hou je van dit genre? Er komen dit jaar in ieder geval nog een aantal shows aan, dus mis het niet. Het enige dance-uitstapje, Birdy Nam Nam, valt daarna helaas behoorlijk tegen. De ruwe sound is grotendeels verdwenen. Wat overblijft is een niet heel erg onderscheidend DJ-team.

Paaspop Suicidal Tendencies

 

De oude rotten in het vak, Suicidal Tendencies, mogen uiteraard niet gemist worden. De mannen barsten van de energie en rennen veelvuldig naar alle hoeken van het podium. Qua sfeer zit het helemaal goed, maar na verloop van tijd klinkt alles toch een beetje hetzelfde, mede doordat het geluid wat matjes lijkt afgesteld te zijn. Hoe dan ook maken ze er een feest van dat traditiegetrouw afgesloten wordt met een uitzinnige menigte op een bomvolle stage.

Met ‘Witch Doctoooooor’ knalt De Staat er vanaf begin flink in. Wat een dijk van een show van één van de Nederlandse rock parels. Zelfs wanneer de befaamde selfiecam tijdens Help Yourself uitvalt, is er geen milliseconde paniek te bespeuren. ‘Kabeltje gemold’, en bam, weer door. Niets lijkt een internationale doorbraak van De Staat in de weg te kunnen staan. De upgrade van Phoenix in 2016 naar Apollo in 2017 heeft de band geheel aan zichzelf te danken.

Ook bij Dool wordt de energie perfect omgezet in wederom een hele strakke performance. De recent uitgekomen album Here Now There Then is al een dijk van een plaat, maar live schakelt de band van Ryanne van der Dorst er nog een tandje bij. De ster van Dool blijft voorlopig alleen maar rijzen en de band is veel meer dan uitsluitend het project van Ryanne. De vijfkoppige formatie staat als een huis.

 

Helaas blijkt vervolgens de tent bij Doe Maar te vol. Iets wat dit jaar toch vaker voorkomt dan voorgaande jaren. Tevens de enige klacht die we tijdens het festival oppikten. Dan zit er niets op dan de avond af te sluiten met snoeiharde, complexe metalcore van Textures. Met het vorig jaar uitgekomen album Phenotype zocht de band overduidelijk de hardere lijn uit het prille begin weer op, wat een mooi stevig slot van de dag inluidt.

Zondag

Het Amsterdamse The Charm The Fury is overduidelijk een volwassen band geworden. Zangeres Caroline straalt zelfvertrouwen en energie uit in haar uitdagende outfit. Als ze dan ook haar strot opendoet, wordt haar verschijning alleen nog maar imposanter. En qua zang gaat al lang niet meer uitsluitend het grunten haar goed af. Door de voortdurende aanmoedigingen (‘Jullie zijn toch niet onder de indruk van een rockchick on stage?’) volgen circle pits en wall of deaths elkaar in rap tempo op. En nota bene met een wel heel jonge fan die met zijn vader veelvuldig de pit trotseert.

Paaspop The Charm The Fury

 

Even bijkomen bij een singer-songwriter is met Dying Fetus en Hatebreed nog in het verschiet geen overbodige luxe. Gavin James laat in een zeer goed gevulde Phoenix zien dat er nog steeds mogelijkheden zijn om interessant te zijn in dit genre. De man weet de Phoenix bijna helemaal te vullen en de hele tent mee te krijgen met zijn catchy tunes.

Wat een ongelofelijke muur van geluid een driemansformatie kan produceren, laat Dying Fetus op ongenaakbare manier zien. Drummer Trey Williams is nauwelijks zichtbaar achter zijn indrukwekkende kit. Hij vuurt zijn salvo’s aan double bases in hoog tempo af. Het gitaarwerk van John Gallagher en het spel van bassist Sean Beasley sluit daar naadloos bij aan. Gaaf dat deze band, die het levenslicht zag in 1991, zich anno 2017 met gemak kan meten met veel nieuwe metalacts.

Paaspop Hatebreed

 

Met frontman Jamey Jasta aan het roer doet Hatebreed wat het handelsmerk van de band is, een wervelwind van stevige hardcore songs op de mensenmassa afvuren. De show lijkt voorbij te vliegen, al zullen de nodige pitbezoekers sommige ledematen wel voelen. Aangezien de energie vervolgens op is om de overvolle tent te trotseren bij Kensington, toch een zeer waardig slot van een prachtige, geslaagde 38ste editie van Paaspop. Iets wat de binnen vier uur uitverkochte super early bird tickets volledig bevestigen.