Het Zweedse metalcollectief Soen start jaren geleden als supergroep, maar die status is de band kwijt. Na het plotse vertrek van de geprezen bassist Steve DiGiorgio is de Uruguyaanse drummer Martín López nog het enige bandlid met een indrukwekkende cv (Opeth, Aman Amarth). De langharige drumgod strijkt vrijdagavond met Soen voor het eerst neer op Bossche bodem. Lees hieronder onze Soen recensie.

De geschiedenis van Soen (spreek uit als: So-un) reikt terug tot het begin van deze eeuw. Martín López, toen nog vaste kracht bij de progressieve deathmetalband Opeth, start samen met meesterbassist en goede vriend Steve DiGiorgio een zoektocht naar een gitarist en een zanger. Die zoektocht verloopt stroef: het vinden van een vocalist die past in het plaatje dat het tweetal voor ogen heeft, blijkt een lastige opgave.

Soen moet vooral niet de zoveelste deathmetalband of progressieve rockgroep worden. Soen moet uniek zijn, iets speciaals. Met het aantrekken van Joel Ekelöf van het tamelijk onbekende Willowtree bereikte het tweetal een fantastisch contrast: opzwellende riffs en stevige drums op de voorgrond, ondersteund door kalmerende, dromerige vocals. De vergelijking met Tool is snel gemaakt, maar dankzij het percussieve drumwerk van López en de spirituele teksten van Ekelöf heeft Soen vooral iets eigens.


Dat deze formule werkt, bewijst Soen in een krappe anderhalf uur in een drie kwart volle Willem Twee in Den Bosch. De band schakelt moeiteloos om van loeizware stukken tot rustige, melancholische passages die zo op een Opethplaat hadden kunnen staan. Opener Canvas begint weliswaar rommelig door het blikkerige drumgeluid, maar nadat de geluidsman op de vingers wordt getikt, trekt Soen alle registers open.

Het nieuwe Sectarian blaast iedereen omver dankzij die heerlijke aanhoudende groove en het weergaloze refrein. De aandacht in Den Bosch gaat natuurliijk uit naar López. Het applaus dat voor hem gegeven wordt verraadt dat de zaal vol zit met trouwe Opeth-aanhangers. Zijn subtiele Afrikaanse percussie, wiskundige ritmes en verwoestende kracht geven de muziek van Soen ontzettend veel glans.

Dat is nodig, want Soen is geen band die een spectaculaire show wil opvoeren met uitgerekte gitaarsolo’s of enige vorm van publieksparticipatie. Soen wil de luisteraar onderdompelen in een droomwereld, die van het een op het andere moment verstoord wordt door duistere krachten.

De band excelleert hierin met The Words, een track die klein begint, maar zich verrassend opbouwt naar een sterke metalriff en een waanzinnige uithaal van Ekelöf. In het begin van het optreden sneeuwt de zanger onder door de slechte geluidsmix, maar na een minuut of tien herpakt hij zich uitstekend en ontpopt hij zich tot misschien wel de grootste kracht van vanavond. Zijn zanglijnen in het kleine, maar wonderschone Lucidity laat het kippenvel onbedaarlijk over je armen stromen.

Zodoende is de gig van Soen een aaneenschakeling aan extreem goede liedjes, maar perfect is het niet. Het gebrek aan dynamiek en verrassing breekt de set halverwege op. Een cover of een compleet andere uitvoering van een nummer had de show al goed gedaan. Daarnaast zorgen de kleine pauzes tussen de songs ervoor dat je even uit het optreden wordt gehaald.

Als Soen aan die kleine punten werkt en flink investeert in promotie en marketing, kan het uitgroeien tot een van de sterkste progressieve metalbands van dit moment.