Het ontbrak Steve Gunn gisteren in Amsterdam-Noord aan niets. Hij heeft fantastisch songmateriaal, is een uitstekende gitarist, had een zaal vol met muisstille muziekconnaisseurs voor zijn neus en speelde op een schitterende en unieke locatie. En toch was het niet de avond van Steve Gunn.

En we hadden ons er nog wel zo op verheugd. Steve Gunn – bekend als soulmate van Adam ‘The War On Drugs’ Granduciel en als bandleider annex gitarist van The Violaters, de gelauwerde backingband  van Kurt Vile – is solo niet vaak te bewonderen en heeft met Eyes on the Lines vorig jaar zijn magnum opus uitgebracht.

Om zichzelf de ruimte te bieden om die plaat op te nemen stapte hij bijvoorbeeld uit The Violators en om het geld te verdienen om die plaat te maken ging hij als voorprogramma van The War On Drugs de wereld rond. Tijdens de opnamen werd hij door sessiemuzikanten die we van die formaties kennen ondersteund, en tijdens de tour met The War On Drugs had hij een drummer en een extra bassist/gitarist bij (The Outliners).

We kunnen ons, dat matige tweetal gezien hebbende, voorstellen dat Gunn heeft gedacht ‘ach, twee schoenstaarders minder zal niemand missen’. We hebben nieuws voor hem; in het publiek zat in ieder geval één persoon die de heren gemist heeft. Helaas was dat tevens de verslaggever van dienst.

Daarbij moet worden aangetekend dat ondergetekende een spanningsboog heeft waarbij een singer-songwriter ongeveer vuurspugend en abseilend van het podium af moet paragliden om hem enigszins bij de les te houden. Maar zelfs met dat feit in oogschouw genomen is het concert van Gunn bij vlagen hemeltergend saai.

Wie de muziek van Gunn een beetje kent moet zich wel kunnen voorstellen dat dat solo wel eens een moeilijke avond kan worden. Gunn maakt uitgesponnen en dromerige Amerikaans-Britse folksongs waarbij hij de zes á zeven minuten niet schuwt. Live ook niet, zelfs niet solo.

Dus daar zit je dan; buiten fantastisch weer en jij binnen, in het schitterende Zonnehuis in Amsterdam Noord. Gunn begint na wat stemmen en stemmingmakerij met het zeven-en-een-halve minuut lange Old Strange, van het (zeer) onbekende Time Off. Het moet Gunn worden meegegeven dat hij op die track toont wat een fenomenale gitarist hij is. Op plaat is het nummer opgenomen door twee gitaristen, live krijgt de vingervlugge Gunn de track in z’n eentje heel aardig uit z’n vingers.

Maar acht minuten lang gitaargepriegel met maximaal drie coupletjes aan zang is behoorlijk uitdagend voor het publiek – zelfs als dat gepriegel technisch hoogstaand is. De rest van de show blijft dat gepriegel bij vlagen indrukwekkend, maar blijft het concert bij andere vlagen best saai. Positieve uitschieters komen daarbij van de nieuwste plaat van Gunn. Tracks als Ancient Jules, Night Wander en Full Moon Tide zijn zo goed dat ze best drie minuten kunnen boeien.

Het probleem bij die tracks is echter weer de wijze waarop Gunn deze drie minuten durende tracks oprekt naar vijf minuten. Telkens weer dezelfde gitaarloopjes, dezelfde modulaties en dezelfde effecten in z’n pedalen. Dat is ook geen wonder, want als je alleen bent moet je ook alleen alles volspelen en kan je niet de tweede gitarist en de drummer even het werk laten doen zodat je zelf even kan prutsen – zie daar het succesrecept van collega’s Granduciel en Vile.

Als Gunn na zeventig minuten en een slordige tien tracks – en dat zonder meer dan vijf zinnen richting het publiek – afsluit ontwaakt de zaal uit een soort trans. Voor de helft van de zaal met een spanningsboog was het vast een prima avond, maar voor de helft die niet had zien aankomen dat het een zitconcert zou worden waarbij de band ontbrak was het een deceptie.

Zeker omdat je Steve Gunn zoveel meer gunt. Als hij weer staat te pielen met zijn gitaar druipt dat van de klasse en als hij zingt blijkt hij dat beter te kunnen dat Kurt Vile zelf. En dan stond hij ook nog eens in een oud monument in het meest volkse deel van Amsterdam Noord, waar je nog gewoon alleen koffie, thee, cola en bier kan halen en waar de uitbater alle bezoekers persoonlijk welkom kwam heten. Maar het werd, zelfs met die dijk van een gunfactor, gewoon een best saai concert. Een reprise mét band is iedereen gegund, maar gunnen we vooral Steve zelf. Dan kan hij weer eens écht laten zien wat hij waard was. Dit was vooral een gemiste kans.