‘I grew up my fathers daughter, he said don’t take no shit from no one, you never see me cry.’ Aangenaam! Jade Jackson is de naam. 24 Lentes jong is deze dame pas. Opgegroeid in een of andere uithoek van de Verenigde Staten, Santa Margarita voor degenen die een keer op bezoek willen, bleef zij verstoken van internet en televisie. Het enige dat zij tot haar beschikking had was de platenkast van haar ouders. Deze stond vol met platen van artiesten als Johnny Cash, Hank Williams, George Jones, Bruce Springsteen, The Smiths, The Gun Club en The Cure. Ze krijgt muziek dan ook met de spreekwoordelijke paplepel ingegoten.
Het begint pas echt te kriebelen als ze op haar dertiende voor het eerst mee mag naar een concert van Social Distortion. Vanaf dat moment besluit ze werk te gaan maken van haar muzikale carrière. Ze schrijft een karrenvracht aan liedjes en treedt regelmatig op. Het balletje gaat rollen wanneer ze in een koffiehuis optreedt waarop dat moment de zoon en vrouw van Mike Ness (zanger Social Distortion) aanwezig zijn. Van het een komt het ander. Mike Ness raakt onder de indruk van de sound van Jackson en biedt aan om haar debuutalbum te produceren.
Dit heeft geresulteerd in het prachtige ‘Gilded’. Elf nummers waarin de platenkast van haar ouders en de punkroots van Ness doorschemeren. Maar meer dan alles klinkt Jackson als een jonge punky versie van Lucinda Williams. Vanaf de tekstueel venijnige opener ‘Aden’ tot en met ‘Better Off’ weet Jackson ons te verassen met voor haar leeftijd opvallend volwassen nummers. Dan weer rockend, ‘Motorcycle’ en het punky ‘Good Time Gone’ bijvoorbeeld, dan weer melancholisch, zoals het donkere ‘Bridge’ (‘I’d shoot out the sun if I had someone to walk in the dark with’) en het prachtige ‘Finish Line’ met pedal steel guitar van Greg Leisz.
‘Gilded’ is een fantastisch debuut van een buitengewoon talent. Het zal me ook niet verbazen als ‘Gilded’ over een aantal jaar op dezelfde waarde wordt geschat als het doorbraakalbum ‘Car Wheels on a Gravel Road’ van Lucinda Williams.