Maar liefst 25 jaar moesten we wachten op een nieuw album van Roger Waters. Zijn vorige album ‘Amused to Death’ dateerde alweer van 1992. Niet dat Waters heeft stilgezeten, zo tourde hij in de tussentijd zo’n 20 keer met ‘The Wall’ en ander oud Pink Floyd materiaal rond de wereld. En dat legde hem bepaald geen windeieren, want deze megafestijnen verkochten keer op keer uit. Dit zal ongetwijfeld geresulteerd hebben in een goed gevulde bankrekening. Maar dat geld alleen niet gelukkig maakt blijkt wel weer uit ‘Is this the Life we really want?’, want Waters klinkt verbitterder dan ooit.
Nee, ‘Is this the Life we really want?’ is niet bepaald een vrolijk album. Niet dat we vrolijke deuntjes van Waters gewend zijn, maar op ‘Is this the Life we really want?’ is het licht aan het einde van de tunnel wel heel ver weg. Maar wat wil je. Een ex-vastgoedmagnaat in het Witte Huis regeert middels tweets (‘Picture a leader, with no fucking brains’ zingt Waters in ‘Picture That’), banken hebben de absolute heerschappij en terrorisme en populisme welen tierig.
Nee, als Waters god was geweest had hij het wel even beter gedaan, zingt hij in opener ‘When we were young’. De donkere toon is hiermee gezet. Waters etaleert ook op de rest van het album zijn duistere wereldbeeld en vraagt je mee te denken hoe we er samen iets beters van kunnen maken. Een nobel streven.
De muziek dan. Die klinkt weer als om door een ringetje te halen. Evenals ‘Amused to Death’ is ‘Is this the Life we really want?’ een perfect klinkend album. Waters heeft met producer Nigel Godrich (Bekend van o.a. Paul McCartney, Radiohead, R.E.M. en U2) kosten nog moeite gespaard om alle arrangementen en composities zo goed mogelijk uit de verf te laten komen. Compositorisch ligt de muziek nog het meest in het verlengde van ‘Animals’ van Pink Floyd. Wel hoor je goed dat ook Waters niet de eeuwige jeugd heeft, zijn stem klinkt bij vlagen aardig dun en fragiel. Gelukkig is de zeggingskracht er niet minder om en weet Waters je nog altijd te raken.
Waters slaat op ‘Is this the Life we really want?’ geen nieuwe wegen in. Maar dat viel ook niet echt te verwachten. Wel is het jammer dat een meestergitarist als Jonathan Wilson maar beperkt de ruimte krijgt om te excelleren. Afgezien daarvan is ‘Is the Life we really want?’ een meer dan degelijk album van een oude rot, die iedereen nog eens even goed wil wakker schudden.