In verkoopcijfers en status laat Seether het al jaren afweten ten opzichte van Foo Fighters, de ‘grote broer’ van het Zuid-Afrikaanse grungetrio. Toch is dit niet altijd terecht. Dit jaar werd dat nog maar eens onderstreept: Seether leverde misschien wel zijn sterkste album af, terwijl Foo Fighters met een halfbakken rockplaat op de proppen kwam. Dat Seether fans zal wegsnoepen van de almachtige Dave Grohl lijkt onwaarschijnlijk, maar voor de Afrikanen ligt de weg nu wel open om in het vizier te geraken van vele grungeliefhebbers. In 013, het Tilburgse popcentrum, is het in elk geval goed vol.

Al bijna twintig jaar trakteren Shaun Morgan en zijn mannen de wereld op een stevige portie post-grunge, met een vleugje alternatieve metal. In 2005 genoot de groep naamsbekendheid toen ze ‘Karma and Effect’ uitbracht, het succesalbum waar aanstekelijke en krachtige rocksongs als Because of Me en Remedy op staan. Hierna volgden twee wisselend ontvangen platen, maar met Poison the Parish klinkt de band als vanouds: opwindend, grimmig en als het nodig is speels en en uitgelaten.

In het pikkedonker

Als Seether in het pikkedonker de Tilburgse planken bestijgt, is alles van dat waar te nemen. Seether, en in het speciaal voorman Morgan, oogt met de donkere lichtshow misschien afstandelijk en ongeïnteresseerd, maar op hun muzikale kwaliteiten is werkelijk niets aan te merken. In de enerverende opener Stoke the Fire en het pakkende Gasoline trekt Morgan meteen al zijn strot wagenwijd open en is het raggen geblazen.

Het hoge niveau houdt Seether eigenlijk anderhalf uur lang vast. Daarmee staat het optreden in schril contrast met die van drie jaar geleden. Toen begonnen de Zuid-Afrikanen explosief en hielden ze de aanwezigen meteen in hun greep. Totdat het optreden begon te verzanden in melige Nickelback-toestanden met vervelende American Pie begeleidingsmuziek. Anno 2017 lijkt Seether met het nummer te groeien, met het nieuwe (en loodzware!) Let You Down als mooi hoogtepunt.

Immer zwijgzaam

Spraakzaam is Morgan als vanouds niet. Dat is hij nooit geweest en dat zal hij ook nooit zijn. Een bedankje na ieder nummer gaat er nog net vanaf. Morgan heeft het geluk dat zijn weergaloze stemgeluid zijn zwijgzaamheid met gemak maskeert. Het rauwe en die fijne korrel in de stem eisen keer op keer de aandacht op, zoals in de meezingbare rockballad Broken (wat 013 dus ook massaal doet, meezingen) en in Fake It, de ultieme Seether-klassieker die de zaal van voor tot achter aan het springen krijgt.

De Zuid-Afrikanen knallen vervolgens verder, met een iets langere versie van de nieuwe rocker Betray and Degrade, aangevuld met krijsende gitaarsolo’s en aanstekelijke basmelodieën van Dale Stewart. Het lang uitgesponnen No Jesus Christ, dat eenzelfde opbouw kent als de meeste Tool-liedjes, ontpopt zich in heftige schreeuwpartijen van Morgan en strakke gitaarlijnen door diezelfde man. Eén van de hoogtepunten van de show.

Paar rotte appels

Nogmaals: aan de kwaliteit van de muziek valt niets aan af te dingen, al wachten we nog altijd op het moment dat we twee uur lang worden weggeblazen door de mannen van Seether. Zo af en toe sluipen er wat mindere nummers doorheen, zoals het vermoeiende Rise Above This en het zouteloze Fine Again, waardoor de show nog wel eens in wil inkakken.

Als de band de volgende keer wegblijft van de poppy nummers, dan kan ze uitgroeien tot één van de grootste in zijn soort.