Metalheads wordt vaak verweten dat ze lomp en asociaal zijn en weinig empathisch vermogen hebben. In poppodium 013 maken ze voor eens en voor altijd korte metten met die aantijgingen. Arm om arm, schouder om schouder zingen de pakweg drieduizend bezoekers samen met Papa Roach uit volle borst mee tijdens In The End, speciaal om de recent overleden Chester Bennington van Linkin Park te herdenken. Zo zien we maar weer dat metal als geen enkel ander genre weet te verbroederen.
Die metalheads krijgen uiteindelijk ook waar ze naar verlangen: eenvoudige, maar lekkere gitaarriffs, herkenbare melodieën, meezingbare refreinen en vooral heel, heel veel duw- en trekpitten. Het vierkoppige Papa Roach uit Noord-Californië schiet eigenlijk meteen als een vuurpijl de 013 binnen. De groep tekent zelfs voor een van de beste concertintro’s van het jaar met het fantastische drieluik Crooked Teath, Getting Away With Murder en Between Angels and Insects.
Verliefd schoolmeisje
Gewapend met een dosis energie, een functionele lichtshow en (het belangrijkst) een hele lading aan hits zet Papa Roach in anderhalf uur een strakke metalshow neer. Als een verliefd schoolmeisje stuitert frontman Jacoby Shaddix (onvermoeibaar als hij is) op en neer en slaagt hij er moeiteloos in het publiek van voor tot achter op zijn kop te krijgen. Hij is dan wel niet meer de rasentertainer die hij jaren geleden was; eigenzinnig blijft hij onverminderd.
Legio aan tieners en jongvolwassenen blijven zich in zijn melancholische en jeugdige teksten herkennen. En de manier waarop hij ze ten gehore brengt – stuiterend, springend, kruipend, liggend – verdient een groot compliment. Voorafgaand aan het nieuwe American Dreams stijgt de frontman in ieder zijn achting door een indrukwekkende speech te houden over depressie, de wil om te leven en de dankbaarheid dat we met zijn allen in vrijheid mogen leven.
Slagveld
Verrassingen tovert Papa Roach ook uit de hoge hoed. Een cover van Song 2 van Blur ontketent een waar slagveld in de zaal, en het Martin Garrix-achtige Born for Greatness wordt met nog meer energie en bevlogenheid gebracht vanwege de video-opnames die vanavond gemaakt worden. Verder wordt Papa Roach-classic Lifeline op een andere manier gebracht dan de fans gewend zijn: langzaam, kalm en ergens ook weer erg mooi.
Maar we moeten ook eerlijk zijn: Papa Roach is ook de band van de slechte, inwisselbare nummers. Het nieuwe Gravity haalt werkelijk het slechtste in de band naar boven, met erg cheesy teksten en haast kinderachtige akkoorden. En Traumatic blijft, ondanks de megasitdown, een draak van een plaat, met Shaddix die hier en daar geregeld uit de bocht vliegt. She Loves me Not en Help, tegen het einde van de reguliere set, doen het niet veel beter.
Fenomenale toegift
Zo sterk als Papa Roach begon, zo sterk eindigen ze gelukkig altijd. De toegift is werkelijk fenomenaal: van het enerverende None of the Above, de verwoestende knaller Dead Cell tot – hoe kan het ook anders – magnum opus Last Resort, waarbij Shaddix nog maar eens laat zien waarom hij een uitmuntende frontman blijft. Hij duikt het publiek in, loopt tot aan de trappen en laat zijn fans om hem cirkelen, om samen met z’n allen nog één keer het refrein mee te schreeuwen.
Nee, op de originaliteitsprijs heeft Papa Roach al jaren geen recht meer, maar de grootste numetalband van het moment blijft iedere keer toch weer aardig vette optredens geven.