Counter Culture shorts nummer #33 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze drieëndertigste editie van shorts vind je vier mooie microreviews van de nieuwe albums van Papa Roach, Dream Evil, Adrenaline Mob en Sleeptalk.
Papa Roach – Crooked Teeth (77)
Alweer twintig jaar geleden verscheen Papa Roach’ doorbraakalbum ‘Infest’. Sindsdien is er veel veranderd. De boze nu-metalband is veranderd in een geoliede hardrockformatie. Frontman Jacoby Shaddix & co flirten met elektronica en mikken op uitverkochte stadions. Een paar vlijmscherpe riffs, direct meezingbare refreinen en de passionele voordracht van Shaddix behoren tot de basisingrediënten van elke Papa Roach schijf. Fans van deze band hoeven geen al te grote veranderingen te verwachten. ‘Crooked Teeth’ is gemaakt voor festivals, Amerikaanse winkelcentra en verongelijkte pubers. Het metalen randje geeft deze plaat een vleugje venijn dat de muziek nodig heeft, zodat het net niet te braaf wordt.
Recensent: Frank van de Ven
Deam Evil – Six (71)
Heavy metal is onverslijtbaar. Galopperende gitaren, galmzang en verwoestende drums: what’s not to like? Dream Evil combineert de epische en euforische vocalen van Iron Maiden, de hitgevoeligheid van Dokken met de vuige trashriffs van het oude Metallica. ‘Six’ klinkt dan ook erg lekker, maar kent geen verassingen. Je hebt deze plaat al eens eerder gehoord. Beter ook. Als je echter geen genoeg krijgt van oldschool metal en aantrekkelijk gitaarwerk – en wie kan dat nu niet? – is deze plaat zeker de moeite waard om te checken.
Recensent: Frank van de Ven
Adrenaline Mob – We The People (81)
Het derde album van Adrenaline Mob bestaat opnieuw uit moddervette metaltracks. Ouderwetse gitaarsolo’s, krachtige zang en verpletterend drumwerk kenmerken deze plaat. Zelfs de verplichte ballad – ‘Bleeding Hands’ – is goed te pruimen. Adrenaline Mob slaagt erin om zowel fris als vertrouwd te klinken. De tracks klinken als oude krakers. Alsof je deze nummers al jaren kent, terwijl het toch echt om nieuw werk gaat. Deze oorwurmen bewijzen het vakmanschap van deze formatie.
Recensent: Frank van de Ven
Sleeptalk – Sleeptalk (76)
Het Amerikaanse sleeptalk maakt dromerige popmuziek. Dit titelloze debuut roept herinneringen op aan M83 (het atmosferische geluid), My Bloody Valentine (de zachte zang en lang uitgesponnen soundscapes) en Circa Survive (de melancholische ambiance). De muziek is erg sterk, maar de vlakke vocalen een stuk minder. Met een betere zanger had dit album veel meer impact gehad. Als visitekaartje is deze schijf erg overtuigend. Tip: luister deze plaat met je koptelefoon.
Recensent: Frank van de Ven