Counter Culture shorts nummer #36 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze zesendertigste editie van shorts vind je zes mooie microreviews van de nieuwe albums van Arch Enemy, Enter Shikari, Radio Moscow, Shine Bright, The Movielife en Nothing More
Arch Enemy – Will To Power (81)
De wereld staat in brand. Dagelijks word je overspoeld met de meest bizarre berichten en enge politieke ontwikkelingen. In deze waanzin heb je in elk geval één houvast: Arch Enemy. Wat er ook gebeurt, deze band blijft trouw aan zichzelf en haar fans door formulematig melodeath te maken. Dat klinkt misschien negatief, maar dat is het allerminst! Arch Enemy is namelijk een kwaliteitslabel geworden. Deze gasten en dame weten hoe ze pakkende metal moeten maken waarin agressie en melodie elkaar ontmoeten. De excentrieke Alissa White-Gluz bewijst op deze schijf opnieuw de perfecte opvolgster van voorgangster Angela Gossow te zijn. De gitaarsolo’s zijn weer retegeil, de schreeuwzang is intens en de strakke productie laat elk instrument ademen. Wat wil je nog meer weten? Niks nieuws onder de zon, maar wel weer een instant classic van een band die het genre tot in de puntjes beheerst.
Recensent: Frank van de Ven
Enter Shikari – The Spark (67)
Enter Shikari werd in 2007 groot met post-hardcore in combinatie met een dikke scheut happy hardcore. Beide genres zijn inmiddels in de vergetelheid geraakt. Deze Britse band echter niet, want deze gasten proberen zichzelf op elke release opnieuw uit te vinden. Neem nu de track ‘The Sights’ waarin de band als een kruising tussen een postpunkcollectief, popgroep en rockband klinkt. Dit liedje staat mijlenver af van doorbraakhit ‘Sorry, You’re Not A Winner’. De gekke bliepjes en electronica zijn niet weggesaneerd, maar de agressie en punkfeel zijn overduidelijk naar de achtergrond verdwenen. De band klinkt bij vlagen zelfs vrij mellow. Soms duikt zelfs een band als Blur op als referentiekader! Het kan verkeren. Deze gasten hebben lef en kiezen niet voor de gemakkelijke weg en verkennen hun muzikale horizon. In het geval van ‘The Spark’ resulteert dat in een onevenwichtige plaat waar een paar aardige singles afgewisseld worden door voortkabbelende niemendalletjes. De vonk slaat hier in elk geval niet over…
Recensent: Frank van de Ven
Radio Moscow – New Beginnings (84)
Alsof de seventies nog steeds in volle gang zijn! Radio Moscow klapt er direct goed in met ‘New Beginnings’. Het titelnummer klinkt zweterig, krachtig en euforisch. De gitaren worden flink mishandeld en de bluesy sfeer grijpt je meteen bij de strot. Deze band speelt vanuit de tenen. Radio Moscow roept herinneringen op aan bands als Rainbow, Deep Purple en Led Zeppelin. Oldschool rock vol ingenieuze gitaarsolo’s en een ietwat mysterieuze, psychedelische sfeer. Deze ode aan rokerige clubs vol langharige concertgangers en een podium met zwetende muzikanten is een trip down memory lane. De cleane productie is eigenlijk het enige bewijs dat deze band helemaal van nu is. ‘New Beginnings’ klinkt namelijk als een vergeten album uit de jaren 70. De liefhebber van classic rock kan niet om deze schijf heen!
Recensent: Frank van de Ven
Shine Bright – More Wild Than The Wind (71)
Diepe, grommende keelklanken afgewisseld met perfect, gearticuleerd gezongen refreinen? Check! Yep, Shine Bright is een Amerikaanse post-hardcore band. Voordat je stopt met lezen en jezelf geïrriteerd afvraagt waarom deze stroming nog steeds bestaat: wacht nog even… ‘More Wild Than The Wind’ is namelijk zo slecht nog niet. De band is namelijk niet bang om af en toe flink los te gaan en de chaos de boventoon te laten voeren. EP ‘Grow Up’ klinkt zelfs gevaarlijk en grillig. Soms schiet de naam Alexisonfire te binnen. De sfeerzetting en de plotse sonische uitbarstingen doen denken aan die Canadese band. Shine Bright kleurt soms lekker buiten de lijntjes. Deze post-hardcore is namelijk te ontoegankelijk voor de radio! Toffe kennismaking.
Recensent: Frank van de Ven
The Movielife – Cities In Search Of A Heart (77)
Emocore is bezig aan een bescheiden comeback. The Movielife speelt daar slim op in. De in 1997 opgerichte band trok in 2003 de stekker eruit. Nu het genre weer in de belangstelling staat, keert de band terug uit hun winterslaap. ‘Cities In Search Of A Heart’ – hoe emo wil je je albumtitels hebben? – is het vierde studioalbum rond het collectief van frontman Vinnie Caruana. The Movielife doet denken aan een hardere variant van The Get Up Kids, maar dan niet meerstemming. De nadruk bij Caruana’s formatie ligt meer op hardcore en er wordt dan ook behoorlijk van leer getrokken op de gitaren. Deze schijf ligt goed in het gehoor en is zeker goed nieuws voor genrefans. De rauwe sound van The Movielife is erg lekker en de vaart zit er goed in. Overtuigende terugkeer naar het front!
Recensent: Frank van de Ven
Nothing More – The Stories We Tell Ourselves (93)
Zo dan! Nothing More is boos. Furieus zelfs! Op ‘The Stories We Tell Ourselves’ is een woedende en bevlogen band te horen. Frontman Jonny Hawkins spuugt zijn woorden eruit, schreeuwt van onmacht en zingt verbeten over zijn frustraties. Zijn bandmaten zetten deze emoties kracht bij met schurend gitaarspel, briesende drums en een pompend basgeluid. Deze Amerikanen hebben een hoop te vertellen over de staat van de wereld op dit conceptalbum. De intensiteit waarmee ze dat doen, komt keihard binnen. Dit is een passieproject en is in elke noot te horen. Deze muziek moest gemaakt worden door deze kunstenaars. Nothing More ontpopt zich tot een volwassen stadionband met een breed geluidspalet. Progrock, (nu)metal en pop zijn tot één geheel gesmeed en dat resulteert in een spannende plaat. The Mars Volta, Papa Roach en Coheed And Cambria zijn namen die te binnen schieten tijdens het beluisteren van dit album. Wat een ontiegelijk indrukwekkende muziek is dit zeg! Deze tour de force is jaarlijstjesmateriaal. Wat. Een. Plaat!
Recensent: Frank van de Ven