Vol verwondering werd er vorig jaar gereageerd toen Laibach werd aangekondigd in de Muziekgieterij in Maastricht, des te groter dan ook de verbazing toen ditzelfde gebeurde in Volt in Sittard. Laibach is weer „on the road”, dit keer om hun nieuwe album, „Also Sprach Zarathustra”, te promoten. Geen lichte kost, maar een bijna klassiek klinkend album wat naar een filmsoundtrack lijkt te neigen. Nu zullen de meeste mensen Laibach vooral kennen vanwege hun omstreden optredens in Noord-Korea verleden jaar, echter heeft deze bijna legendarische groep veel meer gepresteerd door de jaren heen.
In een goed gevulde Volt zou het vanavond dan gaan gebeuren, de zaal is voornamelijk gevuld met een ouder publiek, in het zwart gehuld en voor het grootste deel mannelijk van gender. Laibach publiek is een ander soort dan je normaal tegenkomt op concerten, ze babbelen tijdens het optreden niet over de boodschappenlijst van de groot grossier en zullen je ook laten merken dat je stil moet zijn. Op zich is dit een heel positief iets, aangezien het praten tijdens concerten, samen met de mobieltjes in de lucht, wel tot de meest storende factors behoren. Het is wel druk maar net niet druk genoeg om de gehele zaal open te gooien, de schotten blijven dan ook dicht en het balkon werd geopend.
Geopend wordt met „Von Sonnen-Untergang”, qua nummer precies als op het album maar natuurlijk nu met iets meer volume. De messen worden daarna letterlijk geslepen door zanger Milan Fras terwijl hij begeleid wordt doormiddel van een strijkstok op een gitaar. Er volgt een instrumentaal met enkele house beats, de eerste beat van vanavond, het publiek blijft ook hier statisch en rustig de show aanschouwen. Met „Von Glück” vervolgen we de reis door het nieuwe album, het zou zo van de soundtrack voor de film Jaws kunnen zijn geplukt, een beetje 80ties aandoende sound met de zware stem van Milan die het enige regeltje tekst opzegt. Er volgen nog enkele nummers die door de zangeres, Mina Spiler, worden gezongen, echter klinkt dit snel een beetje Enya-achtig.
Conclusie, voor Laibach begrippen een prima optreden, statisch, duister, dreigend en lichtelijk provocerend. Het is wel voor te stellen dat een leek zich hier verloren voelt.
Deze recensie kwam tot stand met hulp van Jeroen Custers.