Counter Culture shorts nummer #38 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze achtendertigste editie van shorts vind je zes mooie microreviews van de nieuwe albums van The Used, Witchery, Void Of Vision, The Erkonauts, Sleep On It en Like Moths To Flames.
The Used – The Canyon (71)
Bert McCracken & co openen ‘The Canyon’ met een kleffe kampvuurballade in de vorm van ‘For You’. Je moet maar durven! Gelukkig is opvolger ‘Cold War Telescreen’ wat pittiger en blijft de plaat vaart houden. De emorock van The Used is echter behoorlijk theatraal en doet soms aan een uitgeklede versie van My Chemical Romance denken. De erg netjes gearticuleerde zang van McCracken moet je wel liggen, want de vocalen zijn een acquired taste zoals dat zo mooi heet. De productie is erg goed en sommige riffs zijn ook erg smakelijk. De liefhebber van alternatieve poprock kan hier vast wel mee uit de voeten.
Recensent: Frank van de Ven
Witchery – I Am Legion (83)
Het Zweedse Witchery klapt er op dit zevende studioalbum weer goed op. De combinatie van black metal en trash klinkt weer als een klok uit de donkerste krochten van de hel. Vuil, hard, gruizig en episch tegelijk. Vet gitaarwerk, intense schreeuwzang en woest drumgeroffel houden elke liefhebber van het zwaardere werk geboeid. Dit is primitief gitaargeweld waar je meubilair niet tegen bestand is. Voordat je het weet ontstaat een solo circle pit in je woonkamer. Erg vette schijf!
Recensent: Frank van de Ven
Void Of Vision – Disturbia (81)
Deze EP van Void Of Vision is ideaal voor fans van Misery Signals en Shai Hulud. Beenharde metalcore met een flinke dot melodie dus. Dit visitekaartje smaakt naar meer. De band slaagt erin om melancholie met woede en radeloosheid te combineren. ‘Disturbia’ is een spannende schijf. Er gebeurt veel in de tracks zonder dat het te chaotisch wordt. Daardoor blijven de nummers boeiend. De spaarzame clean vocals maken indruk en de schreeuwzang is intens. Laat die volwaardige plaat maar snel komen!
Recensent: Frank van de Ven
The Erkonauts – I Shall Forgive (82)
The Erkonauts omschrijven zichzelf als de ‘prog versie van Motörhead’. Daar zit wel wat in, want de vocalen doen aan de zang van wijlen Lemmy denken. Qua progrock vervalt de band nooit in nodeloos gefreak. Er zijn zeker melodielijntjes in de muziek te bespeuren. Het oude Biffy Clyro is een referentiepunt dat soms opduikt. Het schurende gitaarwerk en de lichte retro feel geven deze plaat een eigen smoel. Fans van dynamische en complexe rock kunnen deze release zeker een kans geven.
Recensent: Frank van de Ven
Sleep On It – Overexposed (51)
Als Fall Out Boy een keer een snipperdag wil opnemen, dan kan Sleep On It eenvoudig invallen. De band maakt er geen geheim van geïnspireerd te zijn op de emopoppioniers. De gezwollen zang en de bombastische sfeer hinten naar de theaterale presentatie van het oude FOB. ‘Overexposed’ is geen slechte plaat, maar klinkt te veel als een kloon van Pete Wentz & co. Sleep On It komt over als een pastiche en niet als een (h)echt collectief. Je hebt deze schijf eigenlijk al jaren geleden in een iets andere versie gehoord. Alleen diehard Fall Out Boy fans en verstokte emo’s zullen van dit album smullen.
Recensent: Frank van de Ven
Like Moths To Flames – Dark Divine (77)
Moderne metalcore is de specialiteit van Like Moths To Flames. Wat deze band van de moordende concurrentie onderscheidt is de zang. De rauwe stem van frontman Chris Roetter is consistent. Hij combineert rauwe schreeuwzang met brute vocalen. Het wordt nergens te clean in tegenstelling tot andere bands waar brave koorknaapjeszang met onverstaanbare grunts afgewisseld worden. Roetter heeft een wat rafelig stemgeluid wat deze band net dat beetje extra geeft. ‘Dark Divine’ is dus gaaf genrewerk.
Recensent: Frank van de Ven