Daar staan ze dan. Gebroedelijk schouder aan schouder. Voor de allerlaatste keer. Samen brullen, samen afscheid nemen van honderden verdrietige fans. Het allerlaatste optreden van Textures in 013 was er een voor in de geschiedenisboeken, met in de toegift een prachtige en unieke samenwerking tussen huidig zanger Daniel de Jongh en zijn voorganger Eric Kalsbeek. Een beter einde kon Textures zich niet wensen.

Doodzonde is het, dat de van oorsprong Etten-Leurse metalband Textures er definitief mee ophoudt. Want wat hebben de mannen de afgelopen jaren ontzettend veel betekend voor het (Nederlandse) metalcircuit. In eigen land bleef het grote succes weliswaar uit, maar in landen als Mexico, India en zelfs de Verenigde Staten worden de metalheads stapelgek als de naam van Textures weer eens op een festivalaffiche prijkt.

Nu valt dus na achtien jaar definitief het doek voor Textures. De bandleden  reisden de afgelopen maanden kriskras door Europa om op grootse wijze afscheid te nemen van hun fans, met een ultieme greatest hits show. En hoe beter om zo’n tour af te sluiten dan op eigen bodem. Al vroeg op de avond puilt de kleine zaal van de 013 uit van zowel Nederlandse als buitenlandse fans. Logisch, want voor een laatste keer Textures moet je natuurlijk wel verzekerd zijn van een mooi plaatsje.

De muziek van Textures laat zich al jaren kenmerken als verwoestend en explosief, maar vanavond komt de band rustig uit de startblokken met Surreal State of Enlightment. Dromerig en instrumentaal, waarin Textures haar progressieve kant laat zien. Zonder meer een prachtige song, die uiteindelijk op een mooie manier ontspringt in Regenesis, het eerste echte brulnummer van de avond. Zanger De Jongh komt het podium op gelopen, gooit zijn armen in de lucht en brult erop los.

Laat dit nu meteen Textures’ grootste kracht zijn. Rustig beginnen, langzaam opbouwen en dan compleet uit het niets de luisteraars overrompelen met een spijkerhard geluid. Er is geen andere band in Nederland die deze truc zo vakkundig beheerst als Textures. Het zorgt ervoor dat hun concerten zelden inkakken of vervelen. Dat komt vooral ook door de manier waarop de setlist is samengesteld. Met explosieve knallers als Old Days Born Anew en Storm Warning worden de luisteraars al snel in de chaos meegesleurd.

Zo trots als een pauw kijkt Daniel de Jongh toe hoe zijn fans voor de allerlaatste keer als een roedel wolven tekeer gaan. Hij laat ook eens temeer blijken waarom hij zeven jaar geleden de enige juiste man was om Eric Kalsbeek op te volgen. De manier waarop hij zijn nasale zang combineert met schurende screams en oorverdovend gebrul, blijft na al die jaren nog steeds indruk maken. Zo nu en dan raakt de bebaarde zanger buiten adem, maar gezien zijn enorme bereik en tomeloze energie zien we dat door de vingers.

Afscheid nemen doe je niet met sentimenteel geneuzel, maar met genadeloos raggen. Pas tegen het einde van de show onderbreekt Textures het concert om samen met de fans terug te blikken op de laatste achttien jaar. Dat gebeurt op fantastische wijze: oud-zanger Eric Kalsbeek komt het podium op gelopen om samen met De Jongh mee te brullen op de ultieme klassieker Awake. De twee grijpen elkaar innig vast, geven elkaar een zoen op de wang en brengen het publiek van voor tot achter in vervoering.

Wat een nummer blijft dat Awake toch. Met gemak een van de beste Nederlandse metalanthems ooit geschreven. Het lijkt te beginnen als een catchy meezinger, maar na twee minuten slaat de muziek radicaal om met bulderende gitaren en verwoestende screams. Precies waar Textures zo goed in is, en waarom wij hen de komende jaren extreem zullen gaan missen.

Wat een afscheid. Wat een band, en wat een gemis voor de metal. Het ga jullie goed, Textures!