Een pikdonkere frambozenhal vol met pallets, gelegen in een weiland tussen de kleine Brabantse dorpen Erp en Mariaheide. Het is al jaren het bijzondere decor van MOMfest, een van de meest gerenommeerde kleinschalige festivals van beneden de rivieren. Zaterdag vierde het festival de 25e editie, helaas eentje met een donker randje: het is de allerlaatste keer dat de karakteristieke loods voor het gitarenfeestje in gebruik wordt genomen.

De formule van MOMfest, in de dorpse volksmond nog steeds bekend als Monsters of Mariaheide, is al sinds de eerste editie onveranderd: het programma biedt een afwisselende mix van de beste coverbands van het land en enkele aanstormende en gevestigde namen uit het rockcircuit. Ook dit jaar krijgen de bezoekers, voor slechts twintig piek, veel waar voor hun geld, met onder andere DeWolff, VUUR, Dool en Infloyd, ’s lands bekendste coverband van het legendarische Pink Floyd.

Grote jongens

Vaak betitelden we de jongens van DeWolff als ‘aanstormende talenten’, maar dat gaat inmiddels niet meer op voor deze bebaarde twintigers. Inmiddels zijn het grote jongens geworden, deze Limburgers. Nog geen vijf jaar geleden durfde zanger Pablo van der Poel, schuchter als hij was, het publiek amper aan te kijken.

Na jaren verwoed toeren is dat anders: de frontman is leuk, charmant en durft zowaar grapjes te maken tegenover het toch wel ‘boerse’ publiek. Ook in het beheersen van zijn rauwe, bluesy vocalen manifesteert Pablo zich als een volgroeide artiest. Het opnemen van de zesde, nog titelloze langspeler heeft het Limburgse trio duidelijk goed gedaan: nog nooit was DeWolff zó in vorm als nu.


Coole orgel

Hoewel de drie mannen hier en daar geschaafd hebben aan hun performance, is het recept ook in Mariaheide weer hetzelfde. Ouderwetse rock’n roll outfits, levendige seventies bluesrock en natuurlijk die coole orgel die de muziek een progressief en psychedelisch karakter geeft. Al tien jaar (!) bestormt DeWolff met deze vaste formule de Nederlandse podia en festivals en oogst iedere keer weer respect en nieuwe fans: van Pinkpop en Lowlands tot 013 en dus ook nog steeds de kleinere festivals als MOMfest.

Waar veel jonge bands stil blijven staan in hun ontwikkeling, merk je aan alles dat DeWolff met het optreden groeit. Onverminderd energiek deinst zanger Pablo op en neer, beter en strakker dan voorheen en zichtbaar dankbaar naar zijn fans. Had hij enkele jaren geleden nog moeite om alleen al ‘alles goed?’ door de microfoon te stamelen, maakt hij in Mariaheide leuke grapjes over Limb Bizkit en schreeuwt hij het uit van geluk als een hammond- of gitaarsolo precies uitpakt zoals hij voor ogen had.

Neem bijvoorbeeld het swingende nummer ‘Sugar Moon’, waarbij de wilde Hammond-partijen van Robin Piso voor veel applaus zorgen. Het jonge, onstuimige karakter van DeWolff heeft plaatsgemaakt voor – nogmaals – volwassenheid. Dit is ook duidelijk terug te horen in de jams. In de nieuwe rocker ‘California Burning’ neemt DeWolff de kans om zijn virtuositeit ten toon te spreiden, zonder dat het pretentieus wordt.


Joint van bezoeker

Nog onder de indruk van DeWolff, vervolgen we deze monsterlijke festivalreis naar de andere zaal, waar de Belgen van Helsinki al staan te wachten. ,,Het is niet verboden om naar voren te komen”, vraagt de frontman dapper aan de akelig lege zaal. Aan de muziek ligt het in elk geval niet: Helsinki klinkt als de liefdesbaby die Triggerfinger en The Black Box Revelation nooit zullen krijgen. En hun gelauwerde cover van Nick Cave’s ‘Red Right Hand (,,Wie van jullie heeft hier Peaky Blinders gezien?”) slaat ook live goed aan.

Wat dan wel het probleem is van Helsinki? Hun uitstraling. De bandleden zijn stuk voor stuk doorsnee mannen die je iedere dag in de bus of in de trein tegen kan komen. De frontman probeert het publiek nog voor zich te winnen door á la Torre Florim in de microfoon te ‘hey’en!’, maar dat begint al snel als een trucje op te vallen. Later neemt hij nog een jointje van een bezoeker in ontvangst en laat deze trots zien aan de zaal, maar er een heisje van nemen is dan weer iets te veel rock ’n roll, waarschijnlijk.

Betoverend en verwoestend

De koningin van de Nederlandse metal, Anneke van Giersbergen, heeft minder moeite om het publiek voor zich te winnen. Met haar aandoenlijke manier van praten, haar nuchtere Brabantse humor en natuurlijk die betoverende operastem wint ze al na een paar minuten alle harten van de honderden aanwezigen in de zaal. Vooruit, haar bandleden van haar nieuwe band VUUR hebben daar ook een groot aandeel in. Dit is progressieve metal van de bovenste plank, ook nog eens ondersteund door een dikke lichtshow.

Gewapend met een uitstekende debuutplaat blaast VUUR iedereen omver. De riffs zijn simpel, maar doeltreffend, de drums verwoestend en de zang episch en meeslepend. Ook brengt Van Giersbergen in Mariaheide nog een ode aan haar voormalige bands als The Gathering en The Gentle Storm en aan een van haar grootste muzikale vrienden: Devin Townsend. Het is een uur vol spektakel en snoezige anekdotes, een vreemde combinatie die wonderwel werkt. Laat dat maar aan deze metalkoningin over.