Wat een droomaffiche: folkpunkgrootheden Dropkick Murphys in de AFAS Live met als special guest niemand minder dan Flogging Molly. Geen wonder dat de Amsterdamse popzaal maar liefst twee keer stokstijf uitverkocht is. Op zaterdag 10 februari vindt het eerste concert plaats en zo wordt er midden in de carnavalsweek een Ierse folkbubbel gecreëerd in Amsterdam Zuid-Oost.

Flogging Molly

Flogging Molly mag dan technisch gezien een voorprogramma zijn, maar de band wordt al jarenlang in één adem genoemd met de headliner van vandaag. De Iers-Amerikaanse formatie krijgt dan ook een uur speeltijd, en mag die vullen met het beste materiaal uit hun twintigjarige carrière.

Bij aanvang vliegen de biertjes je direct om de oren, want dat is precies wat Flogging Molly wil. De altijd goedgemutste band legt de nadruk op de traditionele Ierse folk, waarin een grote rol is weggelegd voor violiste Bridget Regan. Frontman Dave King vertelt tussendoor ook vele verhalen over de Ierse (drank)cultuur. Die valt redelijk simpel samen te vatten: niemand mag vanavond nuchter zijn en iedereen moet z’n dansschoenen aantrekken.

Onder het mom van Life Is Good, de toepasselijke titel van het dit jaar uitgekomen nieuwe album, worden de 5.500 aanwezigen getrakteerd door misschien wel de beste support die je je kunt wensen voor een avond als deze. Veel hoeft Flogging Molly daar niet voor te doen, knallers als ‘Drunken Lullabies’ en ‘The Seven Deadly Sins’ doen dat namelijk vanzelf.

Dropkick Murphys

En dan is het de beurt aan de grootmeesters zelf. Je zou het niet verwachten, maar ‘s werelds populairste Ierse folkband komt niet uit het land van de kabouters en St. Patrick’s Day. Dropkick Murphys heeft het Amerikaanse Boston als thuishaven. Dit olijke gezelschap timmert inmiddels ook al ruim twee decennia aan de weg en de mannen wisten zich in die tijd te ontpoppen tot de koningen van het genre. Dat wordt maar gelijk bewezen met opener ‘The Lonesome Boatman’, afkomstig van het nieuwste album 11 Short Stories of Pain & Glory, gevolgd door klassieker ‘The State of Massachusetts’. De AFAS verandert gelijk in een dansende massa. Eigenlijk kan er nu al weinig meer misgaan.

De Murphys kenmerken zich door klassieke punk te combineren met doedelzak, fluit, mandoline en accordeon, waardoor je een folky geheel krijgt met ongelofelijk veel energie. De schreeuwerige stem van zanger Al Barr laat het geheel soms klinken als een politiek manifest. En daarmee zit je er niet geheel naast, want hoewel Dropkick Murphys leeft voor de lol, is de band ook niet bang om hier en daar wat statements te maken. Of dit ook echt overkomt is de vraag, want de muzikale verpakking vraagt vooral om hossen en heel veel bier drinken.

Bierdouche

En dat wordt natuurlijk uitgebreid gedaan. Na een paar minuten heeft het hele publiek al een bierdouche gehad. De vloeren zijn spekglad, waardoor de moshpits meer weg hebben van een schaatsbaan. Het maakt de pret alleen maar groter. Tegelijk valt het op dat de mannen van Dropkick Murphys vandaag weinig spraakzaam zijn. Ze gaan uit van hun muzikale krachten; verder blijft het bij geforceerde aansporingen tot moshpits, circle pits en walls of death. Er is een zekere afstand tussen fan en artiest, maar de sfeer lijdt er gelukkig niet onder.

Toegegeven: Ierse folkpunk biedt niet veel artistieke vrijheid. De meeste nummers van Dropkick Murphys (en Flogging Molly) zijn volgens hetzelfde recept gemaakt. Daardoor lijkt het soms alsof we anderhalf uur lang naar hetzelfde liedje luisteren. Met name bij minder bekende tracks valt dat op. Maar is een one trick pony echt een probleem als die ene truc keer op keer goed wordt uitgevoerd? Absoluut niet!

Dropkick Murphys houdt zich doorgaans redelijk vast aan eenzelfde setlist, maar belooft dat die van vanavond zal verschillen van de tweede show van volgende week (op de voorwaarde dat dezelfde bezoekers volgende week weer komen). De groep waagt zich aan een Johnny Cash-cover, die lekker klinkt maar toch weer plichtmatig overkomt. Dropkick Murphys ontkomt dan ook niet aan kleine inkakmomentjes. Na een uurtje spelen heeft het publiek wel weer behoefte aan een hitje, maar dat laat nog even op zich wachten.

Tot de volgende keer

Fans krijgen wat ze willen in het laatste kwartier van de avond. Achtereenvolgens worden nog even meezingers ‘The Hardest Mile’ en ‘I’m Shipping Up to Boston’ erin geknald, met als toetje natuurlijk ‘The Boys Are Back’ en ‘Until the Next Time’. En die volgende keer laat niet lang op zich wachten, want over precies een week wordt de AFAS Live wederom het grote danscafé van Dropkick Murphys. Zoals het tijdens deze eerste zitting al door de zaal galmde: “Let’s go Murphys!”