De Amerikaanse post-hardcoreband At the Drive-In kwam in 2016 weer permanent bij elkaar. De mannen uit El Paso, Texas, leverden zelfs een uitstekend comebackalbum af met in•ter a•li•a (2017). Maar waar het op plaat uitsluitend kwaliteit is, blijkt At the Drive-In live nog wisselvallig te zijn. Zo overweldigend goed als de band twee jaar geleden speelde in de Melkweg, zo dramatisch was het optreden vorig jaar op Lowlands. In de Tilburgse 013 mogen de Amerikanen de balans weer positief proberen te maken.

All we do is fuck

“We just wanna talk to you, we don’t even wanna play music. All we do is fuck, let’s talk,” zegt frontman Cedric Bixler-Zavala als de band net heeft geopend met ‘Arcarsenal’. Maar daarmee doet hij hun geschiedenis eigenlijk tekort. Ieder album van At the Drive-In is een politiek manifest waarbij de boodschap absoluut belangrijk is, maar de muziek er ook toe doet. De band kleurt met hun bizarre gitaarriffs en een eigenzinnige ritmesectie nooit binnen de lijntjes. Daarnaast heeft het gezelschap aan Bixler-Zavala een opvallende frontman, die je op het podium omver blaast met vocale én lichamelijke capriolen. Al kan dat soms nog wel eens negatief uitpakken.

En zo begint het vanavond ook. De zanger klinkt vocaal erg stroef en is zo bezig met zijn eigen optreden dat hij de rest van de aanwezigen, medebandleden incluis, een beetje buitensluit. Maar daar is hij niet enige in. Op het podium staat een groep vol explosieve karakters. Knallende ruzies maakten al twee keer (2001 en 2012) abrupt een einde aan de band en ook tijdens deze reünie rommelt het. Zo werd gitarist Jim Ward enkele maanden na de hereniging alweer op straat gezet. Of het nu gaat om het muzieknalatenschap of de roddels: At the Drive-In is in beide opzichten een spannende band en dat is precies waarom ze tijdens hun pauzes ook nog veel werden besproken.

Relationship of Command

Helaas komt die spanning niet binnen bij het publiek. Er is voldoende ruimte in de zaal, maar die wordt nauwelijks gebruikt voor een dampende moshpit. Het duurt überhaupt een klein half uur voordat band en toeschouwers elkaar beginnen te begrijpen. Wellicht komt het door de poppenkast van Bixler-Zavala, of misschien zijn de liedjes van At the Drive-In gewoon net iets te moeilijk te behappen. Het gros van de setlist is afkomstig van het inmiddels klassieke album Relationship of Command, met onder andere ‘Pattern Against User’ en ‘Quarantined’ als vertegenwoordigers. Die worden prima uitgevoerd, vooral door gitarist Omar Rodriguez-Lopez. Post-comebacknummer ‘Governed By Contagions’ is dan weer wat commerciëler, maar ook dansbaarder. Het laat in de zaal toch een positieve indruk achter, terwijl de band even van het podium verdwijnt voor de toegift.

En dan laat Bixler-Zavala plots een beetje van zichzelf zien: hij bedankt de fans voor hun komst, en legt uit dat hij de afgelopen dagen ziek is geweest en daarom niet al te best bij stem is. Vervolgens begint hij een verhaal over John Denver, maar de band gaat middenin een woord over in hun meest kenmerkende song, het licht ontvlambare ‘One Armed Scissor’. Dit is het type eigenaardigheid dat we wel heel graag zien van de heren.

Conclusie

Is At the Drive-In in Tilburg beter dan op Lowlands? Ja, véél beter. Maar de rockers halen niet het niveau dat ze twee jaar geleden hadden in de Melkweg. De band valt en staat weer op: dit optreden komt met name in het begin erg gemaakt en afstandelijk over, maar naarmate de show vordert laten de Amerikanen steeds meer de genialiteit zien die ze op hun albums zo goed kunnen overbrengen. Je weet het met deze excentriekelingen maar nooit. “All we do is fuck,” misschien zit daar toch wel wat in.