Groter kon het contrast gisteravond niet zijn in TivoliVredenburg. Terwijl de landelijke partijleiders op de begane grond met elkaar in debat gingen over de nieuwe inlichtingenwet, vonden er boven hun hoofden hele andere, woeste taferelen plaats. Wat precies, daar hadden zij geen benul van. Misschien is dat maar goed ook, want de Duitse metalcorekoningen van Heaven Shall Burn braken met hun allesvernietigende gitaarriffs zo’n beetje de hele Ronda af.

Toch hadden de Duitsers zich prima in dat debat staande kunnen houden. Met hun teksten over sociale onrechtvaardigheid, de grimmige vleesindustrie en dierenrechten mengt dit metalcore-gezelschap zich maar al te graag in een politieke discussie.

Volle kracht vooruit

Van een politiek getinte metalshow in de Tivoli is echter totaal geen sprake. Heaven Shall Burn ramt in nog geen anderhalf uur maar liefst vijftien nummers in de set en houdt het gaspedaal voortdurend ingedrukt. Frontman Marcus Bischoff onthoudt zich van Bono-achtige boodschappen en richt zich eigenlijk voortdurend tot het slagveld dat al vroeg in de set ontketend is.

Bischoff, gestoken in een rood blouseje, maakt handig gebruik van de chaos, speelt de linker- en rechterkant van het publiek tegenover elkaar uit en zorgt daarmee voor een nóg explosievere sfeer. Lomp beukende stampers als het spiksplinternieuwe Bring the War Home en klassieker Counterweight zorgen al vroeg voor grote cirkels die links, rechts en voor gevormd worden. Zelfs de bezoekers die achterin op een verhoging staan worden achteruit geduwd om plaats te maken voor de kolkende mensenmassa die als een roedel wolven rond raast.


Onophoudelijk geweld

Heaven Shall Burn geeft de fans precies wat de bandnaam aangeeft: muziek vol vuur en agressie, met hier en daar ook ruimte voor melodie en sfeer. Sterker nog: Heaven Shall Burn klinkt live een stuk beheerster en gelaagder dan op de albums. Dat komt voor een groot deel dankzij zanger Bischoff, die veel meer doseert en niet de hele tijd, zoals op de platen, maar blijft krijsen en brullen. Prettig, omdat je door het onophoudelijke gitaargeweld soms echt even naar adem moet happen.

De balans tussen brute kracht en melodie is vanavond het geheime wapen van Heaven Shall Burn. Het gitaarwerk van duo Maik Weichert en Alexander Dietz is meedogenloos en de vocalen zijn andermaal loeihard en ontzagwekkend. De gelauwerde Edge of Sanity-cover Black Tears, opgesierd met een epileptische lichtshow, ontketent een ware feestvreugde in de zaal en wordt uit volle borst meegezongen.


Enorme cirkelpit

Even later bewijst Profane Believers zich opnieuw als een knaller van formaat en levert het heftigste moment van het concert op: met een enorme cirkelpit waarbij de bezoekers letterlijk murw gebeukt werden.

Amper bekomen van al het geweld dendert de trein van Heaven Shall Burn ook in de toegift onverminderd door. In het rebellerende Endzeit laten de Duitsers nog een keer hun agressie botvieren, om vervolgens met de positieve powermetalcover Valhalla van Blind Guardian iedereen met een lach naar huis te kunnen sturen.

Zo bewijzen deze Duitsers dat ze met recht tot de eredivisie van de metalcore gerekend mogen worden.