Counter Culture shorts nummer #45 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze vijfenveertigste editie van shorts vind je vier mooie microreviews van de nieuwe albums van Blessthefall, Northlane, Moose Blood  en Death Alley.

Blessthefall – Hard Feelings (61)

Metalcore band Blessthefall solliciteert opzichtig naar de vacature van Linkin Park 2.0. Helaas voor deze kandidaten is frontman Beau Bokan geen Chester Bennington. De zang is niet slecht, maar mist passie en oprechtheid. Er wordt meer op articulatie dan op emotie gelet. Het resulteert in een inwisselbare schijf. ‘Hard Feelings’ klinkt als het afgewezen bastaardkind van Papa Roach en het eerder genoemde Linkin Park. Deze plaat luistert lekker weg, maar geen enkel nummer blijft hangen. Krappe voldoende.

Recensent: Frank van de Ven

Northlane – Analog Future (57)
Het Australische Northlane timmert hard aan de weg. De Aussies hopen de metalcore-kroon over te nemen. Parkway Drive vormt een dankbare inspiratiebron. Er moet echter nog veel gebeuren wil Northlane zich tot koning laten kronen. Concertregistratie ‘Analog Future’ laat horen dat deze band nog heel wat te leren heeft. De zang klinkt vlak en soms zelfs ronduit vals. Dapper dat de groep deze oneffenheden niet heeft weggepoetst, maar echt blij word je hier niet van. Ook is de productie niet erg sterk. Deze schijf bestaat uit opnames van verschillende optredens in evenveel concertzalen. Het ene nummer klinkt een stuk voller  dan het ander. Dit verschil in geluidskwaliteit is storend. Alleen voor de diehard fan die alles van Northlane verzamelt.

Recensent: Frank van de Ven

Moose Blood – I Don’t Think I Can Do This Anymore (71)
Het Britse Moose Blood maakt emorock. De band liet zich inspireren door Colour Of Fire en Fightstar. Gitaren en melancholische zang hebben de overhand. In tegenstelling tot Amerikaanse genregenoten laat deze formatie de liedjes ademen en klinkt het nergens te gepolijst. ‘I Don’t Think I Can Do This Anymore’ is een aardige plaat voor de liefhebber die zijn of haar emo niet te glad wenst. Moose Blood kan zo op de radio, maar is niet bang om zijn stekels te tonen.

Recensent: Frank van de Ven

Death Alley – Superbia (83)
Rock & roll is niet kapot te krijgen. Op de radio hoor je het niet, maar dat ligt niet aan het Nederlandse Death Alley. Deze gasten houden het genre levend. ‘Superbia’ bestaat uit ouderwetsche rammelrock die met veel schwung gespeeld wordt. Het wiel wordt niet opnieuw uitgevonden, maar deze schijf klinkt in elk geval superlekker. De vaart zit er goed in en de gitaren schuren. Dit album schreeuwt om volle festivalweides en liters bier. Reden genoeg om deze band te checken!

Recensent: Frank van de Ven