In het centrum van Nijmegen lopen tientallen aangeschoten twintigers uitgedost in zomerse kledij, vrolijk de polonaise. Even verderop, bij poppodium Doornroosje, steken enkele vijftigplussers in zwarte jacks hun laatste sigaret op. Het is tijd, lijken ze te denken. Tijd om terug de woestijn in te gaan met Sonic Whip, een spiksplinternieuw rockfestival waarbij scheurende gitaren samengaan met moddervette baslijnen, slopende drums en heerlijk smerige muziekexplosies.
De zaal in Doornroosje is vroeg in de middag al goed gevuld als het Nederlandse Pendejo! het podium op komt gelopen. En dat doen Monchito, El Pastuso, Pepellin en El Rojo – hun kolderieke Spaanse artiestennamen – op geheel eigen wijze: vuist omhoog, tong uit de bek en natuurlijk met de trompetten in de aanslag. Met hun grootste hit Flotadores laat Pendejo meteen horen wat men verder nog kan verwachten: stuwende stonerrock met aanstekelijke toeters, een eigenzinnige combinatie die wonderwel werkt.
De aanstekelijkheid van hun muziek is voor een groot deel te danken aan zanger El Pastuso, die met zijn gebrul als een begenadigd metalzanger klinkt, terwijl hij op andere momenten, wanneer hij zijn trompet pakt, weer op een gezellige blazer uit een carnavalsvereniging lijkt. Een leuke frontman van een net zo leuke band.
Onopgemerkt
Ongeveer drie kwartier later is het de beurt aan ASG, voluit All Systems Go. Bijna onopgemerkt beklimt zanger Jason Shi, zonder de honderden bezoekers te begroeten, het podium. De stoffige riffs van opener Mourning Of The Earth’ brengen hem al meteen in uiterste concentratie. Stoïcijns kijkt hij naar boven, loopt rustig richting de microfoon en overweldigt onmiddellijk met die karakteristieke indiestem. Het is duidelijk: Shi is goed bij stem vanavond. Met het verstrijken van de jaren lijkt zijn zachte cleanstem, die eigenlijk niet eens zo goed bij de zware stonermuziek hoort, steeds sterker te worden.
ASG overtuigt een kleine drie kwartier met hun pakkende grooves en psychedelische uitspattingen, waarbij de zachte clean stem van Shi er op een mooie manier door sijpelt. Hoewel ASG klinkt als een klok, mist de band duidelijk nog goede liedjes om boven de middelmaat uit te stijgen. Tegen het einde begint Doornroosje zijn geduld te verliezen en wordt er hardop met elkaar gekletst om de tijd te doden. Dat duurt niet al te lang, want ASG vertrekt alweer ruim op tijd van het podium.
Andere kant van oceaan
Het wordt onderhand eens tijd dat ‘stonerminnend’ Europa voor Monolord valt. Aan de andere kant van de oceaan oogst het Zweedse rocktrio ten slotte al volop bewondering en respect. Met ‘Rust’, een LP die het midden houdt tussen klassieke stoner en desertrock desert met een vleugje metal, lijkt de driekoppige band een groter publiek aan te spreken. De bikkelharde opener Where Death Meets The Sea zet onmiddellijk de toon en is stiekem de belichaming van vijf jaar Monolord: moddervette riffs, melodieuze solo’s, brommende bass en genadeloze drumroffels.
Kleine kanttekening: heel veel gebeurt er niet op het podium bij Monolord. De muzikanten staan als een houten pop op het podium en zorgen amper voor interactie tussen hen en de bezoekers. Veel afbreuk doet dit gelukkig niet aan de set. In ieder nummer – of het nu het stuwende Lord of Suffering of publieksfavoriet Empress Rising – wordt een indrukwekkende geluidsmuur opgezet waar veel andere bands in het genre nog van kunnen leren.
Beste gitarist van de dag
Daar kan Radio Moscow zelf best nog overheen, moet de band gedacht hebben. Het Amerikaanse powertrio trekt in een klein half uur later een epische geluidsmuur open van ongekende proporties. Alsof er een vliegtuig door de geluidsbarriére vliegt, zo snel en energiek zijn nummers als New Beginning, Death Of A Queen en These Days. Zanger Parker Griggs is met afstand de beste gitarist van de dag.
De man priegelt als een Joe Bonamassa op steroïden op zijn gitaar en rijgt als een professional solo’s aan elkaar waar je van verbazing achterover slaat. Af en toe slaat Radio Moscow door in de hoeveelheid eindeloze jams, maar muzikaal gezien is dit toch wel veruit de beste band die Sonic Whip te bieden heeft.
Bezweet Doornroosje
Dan is tijd voor de grote klapper van het festival: Monster Magnet. De band rondom Dave Wyndorf behoort al ruim twintig jaar tot de top van de stonermetal. Door drank en drugs raakte de frontman in een diep dal, maar inmiddels heeft hij weer alles op de rails. Op Sonic Whip grijpt de band, in een inmiddels bezweet Doornroosje, terug naar vroeger met stonerhits als ‘Negasonic Teenage Warhead’, ‘Powertrip’ en ‘Space Lord’. Gebracht met veel inzet, passie en boven alles waanzinnig gitaarwerk.
Wyndorf staat weer op het podium zoals we hem kennen. Continu gooit hij zijn twee armen in de lucht, met onder hem een ventilator die zijn vieze, zwarte lokken op en neer laat wapperen. De man is enthousiast en voelt zich opvallend genoeg juist bij de nieuwe nummers als de koning van het festival. Meteen al bij opener Rocket Freak, een heerlijk aanstekelijk gitaarliedje, knuffelt de zanger de fans op de eerste rij en in Soul vrijt hij met zijn microfoonstandaard alsof het zijn eigen vrouw betreft.
Al met al een gedenkwaardig optreden door deze Amerikanen, grootdeels dankzij een zorgvuldig opgebouwde setlist waarbij vele grote meesterwerken in de geschiedenis van de stoner voorbijkomen. Zo is Monster Magnet de afsluiter die Sonic Whip verdient. Een prachtig debuut van een evenement dat alles in zich heeft om uit te groeien tot een van de mooiste rockfestivals van Nederland.
