Het was, wat je noemt, een bijzondere editie van Lowlands, afgelopen weekend. Van snoeiharde hiphop tot stuiterende elektronica en van klassieke pianomuziek tot gloedvolle soul: voor het eerst in de historie van het festival lag de nadruk eens niet op harde gitaren en beukende drums. Wennen voor de ‘echte rockers’, een verademing voor de meer ‘mainstream’ bezoekers. Een verslag van de tweede dag Lowlands in een zonovergoten Flevopolder.

Lees hier het verslag van de eerste dag

Ouwelullenmuziek gespeeld door drie jonge honden. Zo kun je de muziek van DeWolff misschien wel het beste omschrijven. Je zou het zo niet zeggen, maar de gebroeders Pablo en Luka van de Poel en orgelspeler Robin Piso timmeren alweer ruim tien jaar aan de weg. En op Lowlands hebben ze zowaar een primeur. ,,Dit is de eerste keer in ons leven dat we vlammen bij hebben!”

Die hebben ze eigenlijk niet eens nodig: DeWolff heeft het heilige vuur eigenlijk altijd wel in zich gehad. Ja, ze priegelen soms net iets te lang door en het ontbreekt ze nog aan echte hits (zoals zanger Pablo zelf in de India ook toegeeft), maar muzikaal blijft dit een van de beste bands die ons land rijk is. Hoogtepunt van de show is een lang uitgesponnen versie van ‘Deceit & Woo’, opgedragen aan ‘de huidige president van de Verenigde Staten. “He is gonna grab you by the pussy if you don’t look out!”

Te krankzinnig voor woorden

Lowlands moet de tweede dag duidelijk nog wakker worden, en hoe beter kun je de slaap uit je ogen wringen dan met Gogol Bordello? Springen, springen en nog eens springen is het devies bij deze populairste gypsypunkband ter wereld. Op Lowlands wordt het nog maar eens onderstreept: de muziek van dit kleurrijke gezelschap is gemaakt voor op het podium en in het bijzonder voor festivals.

Met een fantastische mix van rock, punk, balkanmuziek en een krankzinnige maar vooral levendige podiumpresentatie krijgen de bevriende zigeuners de Bravo van voor tot achter aan het dansen, zonder ook maar één moment te verzaken. Tijd om op adem te komen is er eigenlijk niet, want direct na Gogol Bordello staat De Staat klaar om Lowlands een glimp van de aankomende tournee te geven.

Pikachu?!

Ze pakken in de Alpha in elk geval flink uit, met onder andere enorme LED-schermen die als een soort koepel boven de band hangt, en maar liefst vier nieuwe nummers. Opener ‘Me Time’ is meteen een schot in de roos: een strakke, hoekige rocksong met die heerlijke groove die De Staat zo kenmerkt. Het ronduit hilarische ‘Pikachu’ is nog zo’n klassieker in wording: een door elektronica gedreven track waarbij de heren zelfs een dansje hebben ingestudeerd. Zo had De Staat na de vele optredens van de laatstetijd alle schijn tegen zich, maar werden de critici toch maar even de mond gesnoerd.

Zo. Veel. Hits!

Wie daarentegen niemand meer een dienst hoeft te bewijzen, is Nile Rodgers. Deze funky hitlegende heeft een aanzienlijke rol gespeeld in de laatste dertig jaar aan discogeschiedenis. De laatste jaren staat de Amerikaan volop in de schijnwerpers door zijn samenwerking met Daft Punk en Pharrell Williams voor de zomerhits ‘Get Lucky’ en ‘Lose Yourself to Dance’. In Nederland is-ie verder niet zo bekend, terwijl hij in de jaren tachtig als gitarist én producer toch enorme hits scoorde met onder meer David Bowie, Duran Duran, Madonna, Eric Clapton en Robert Plant.

Alle hits waarmee Rodgers een link heeft, of het nu als liedjesschrijver, producer of als gitarist is, komen op Lowlands in zijn show langs. Hulp krijgt hij van discoband Chic, bestaande uit twee vrouwelijke vocalisten in het zilver en een trompettist, drummer en saxofonist in het wit. Een uitpuilende Bravo ziet een blingblinggroep die het ontzettend naar zijn zin heeft op het podium. Heel veel ruimte om een feestje te bouwen hebben de muzikanten op de relatief kleine bühne niet, maar het gaat ze alsnog prima af.

Centraal in al het plezier staat Rodgers. De 66-jarige New Yorker, alsook gehuld in het wit en met zijn vertrouwde kekke zonnebril op het hoofd, laat de vocalen aan de dames over, maar weet toch alle aandacht op zich te vestigen. Met zijn strakke beats en ritmische gitaarriffs – denk aan de riedeltjes op de nieuwe Daft Punk – krijgt hij de veelal oudere bezoekers, die overduidelijk met zijn muziek zijn opgegroeid, aan het dansen.

Diana Ross’ ‘Upside Down’, ‘We Are Family’ van Sister Sledge, Madonna’s ‘Like A Virgin’, ‘Let’s Dance’ van David Bowie: het is slechts een kleine greep uit de setlist van vanavond. Lowlands herkent alle nummers meteen en brult hard mee, maar ziet en hoort wel dat Rodgers en consorten de liedjes vreselijk oprekken. Jammer, maar het is slechts een smet op een verder geweldige show.