Counter Culture shorts nummer #55 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze vijfenvijftigste editie van shorts vind je acht mooie microreviews van de nieuwe albums van Man With A Mission, Omnium Gatherum, Set Sights, Roseview, Rews, Trophy Eyes, Homebound en Belmont.
Man With A Mission – Chasing The Horizon (77)
Het Japanse Man With A Mission luistert graag naar Amerikaanse spierballenrock en nu-metal. Bands als Chevelle, Papa Roach en Disturbed vallen hoorbaar goed in de smaak bij deze gasten en dienden dan ook als inspiratiebron. ‘Chasing The Horizon’ ligt goed in het gehoor en doet niet onder voor eerder genoemde namen. Man With A Mission produceert catchy stadionrock dat zich uitstekend leent voor festivalweides en grote poppodia. Dit is rock voor de massa: niet verrassend, maar wel leuk en goed uitgevoerd. Het gitaarwerk is lekker fel en de vocalen zijn ook in orde (al zijn ze zeker niet accentloos).
Recensent: Frank van de Ven
Omnium Gatherum – The Burning Cold (81)
Melodische deathmetal is als een menu bij een wereldberoemde Amerikaanse hamburgerketen: je weet precies wat je krijgt en hoe het smaakt, maar vervelen doet het nooit. Finse veteranenband Omnium Gatherum is een meester in het genre en weet precies wat het publiek wil. Flitsend gitaarwerk, brute schreeuwzang en een elektronische toets: check, check en dubbelcheck! ‘The Burning Cold’ gaat gegarandeerd een hoop mensen blij maken. Deze schijf klinkt als een klok en bundelt agressie op een organische wijze met melodie. Tip: deze plaat moet je niet in de auto draaien, want dat gaat je gegarandeerd dikke boetes opleveren!
Recensent: Frank van de Ven
Set Sights – The Heavy Alternative (80)
In de persbio wordt gesproken over een combinatie van hiphop en hardcore waarmee Set Sights zich wil onderscheiden van de metalscene. In de praktijk blijkt deze crossover niet te bestaan. ‘The Heavy Alternative’ klinkt namelijk als een oldschool metalcore band. Denk dan aan de periode toen bands als Strongarm en Shai Hulud de dienst uitmaakten. Clean vocals hoef je dan ook niet te verwachten. Set Sights maakt furieuze metalen hardcore waarin vooral de intensiteit van de vocalen en het crunchy gitaargeluid opvallen. Rauw, emotioneel en oprecht: zo hoort het genre te klinken! Set Sights brengt een ode aan eerder genoemde bands en doet dat heel goed. Heel brute en gave release.
Recensent: Frank van de Ven
Roseview – The Misery In Me (79)
De insteek van ‘The Misery In Me’ is om mensen te verbinden. Roseview schreef deze plaat met een positieve insteek en hoopt dat hun luisteraars er kracht uit kunnen putten. Hoe diep je ook in de put zit: er is altijd een uitweg. Mooie boodschap die op een even krachtige manier in muziek is omgezet. Deze schijf klinkt namelijk rauw en oprecht. Niet alleen tekstueel gezien maakt deze plaat indruk. Ook op muzikaal vlak valt er genoeg te genieten, want naast de passionele schreeuwzang vallen zowel het retestrakke drumwerk als het venijnige gitaarspel in positieve zin op. Roseview maakt post-hardcore die binnenkomt, omdat het oprecht en gemeend is. Dit album is minder gepolijst als Underoath, maar is qua stijl zeker vergelijkbaar.
Recensent: Frank van de Ven
Rews – Pyro (83)
In een rechtvaardige wereld zou Rews inmiddels een gevestigde naam zijn en in de bovenste regionen van de hitlijsten staan. Helaas is de realiteit een stuk minder rooskleurig. Deze female fronted rockband heeft niet één, maar twee ijzersterke zangeressen in de gelederen. Deze dames vullen elkaar perfect aan en dat resulteert in fraai en lekker ruig gezongen rocknummers. Altrock uit de jaren 90 diende daarbij als inspiratiebron. Denk aan bands als Hole, The Smashing Pumpkins en K’s Choice. Dit is poprock met een bite! De liedjes liggen goed in het gehoor, worden met gevoel gezongen en klinken authentiek. Dit is geen door een muziekproducer bij elkaar gezet wegwerpartikel, maar een serieuze band. Rews maakt aanstekelijke gitaarmuziek die blijft hangen. Radioprogrammeurs leest u mee?
Recensent: Frank van de Ven
Trophy Eyes – The American Dream (87)
Het Australische Trophy Eyes laat op ‘The American Dream’ weten genre etiketten als melodische hardcore en poppunk ontgroeid te zijn. Dit derde studioalbum laat een zelfverzekerde band horen die de wereld wil veroveren. Over elk nummer op ‘The American Dream’ is hoorbaar goed nagedacht en er staan dan ook geen opvullers op deze schijf. Deze release verdient een groot publiek en volle festivalweides. Frontman John Floreani klinkt bij vlagen zelfs als een jonge versie van Bono (ten tijde van U2’s ‘The Joshua Tree’). Zo hoort rockmuziek te zijn: catchy, spannend en passioneel.
Recensent: Frank van de Ven
Homebound – More To Me Than Misery (78)
De albumtitel laat er geen misverstand over bestaan: ‘More To Me Than Misery’ is een rasechte emorockplaat. Een erg goede zelfs! Homebound heeft een hoop te vertellen en de leden ventileren al hun angsten, woede en frustraties in vlijmscherpe gitaarmuziek. De zang wordt niet overdreven gearticuleerd gezongen en het popgehalte is laag. Dit is geen platgeproduceerde boybandpop over gevoelens, maar ‘ouderwetsche emocore’ zoals die in de begindagen gemaakt werd door bands als The Get Up Kids en Texas Is The Reason.
Recensent: Frank van de Ven
Belmont – Belmont (93)
Belmont maakt spannende poppunk. Dit debuut klinkt als een combinatie tussen Alkaline Trio, A Wilhelm Scream en Weezer. Melodie, technisch gitaarspel en pop ontmoeten elkaar op deze schijf. Verwacht geen Top 40 materiaal, maar catchy gitaarmuziek met een scherpe rand. ‘Belmont’ klinkt nergens te braaf en roept herinneringen op aan genres die begin deze eeuw mateloos populair waren zoals indierock, emocore en poppunk. Deze debutanten zijn erin geslaagd om een gevarieerd album te maken dat beklijft. Dit smaakt absoluut naar meer!
Recensent: Frank van de Ven