Het is amper te bevatten hoe groot Nothing But Thieves in korte tijd aan het worden is. De jonge groep rondom brulboei Conor Mason (25) heeft pas twee albums en één ep op zak, maar wél al een stuk of tien hits die dagelijks de radiolijsten domineren. Nog geen jaar na hun uitverkochte show (!) in AFAS Live keert de band weer terug naar Amsterdam, en voor deze keer plakken ze er óók nog een show in de 013 aan vast.

Het zou ons niet verbazen als dit de laatste keer is dat Nothing But Thieves in Tilburg staat. Niet alleen krijgt de band na elke nieuwe single er weer duizenden fans bij, ook is de productiewaarde van deze show rijp voor de stadions.

Het concert is op momenten oogverblindend, dankzij de meer dan twintig vierkante lichtschermen die als een soort sluier over het podium hangen. Zeer fraai gedaan. Het videoscherm in het midden en de lichtpalen aan de zijkanten maken het visuele spektakel af.

Houthakker

Zo is het podium op stadionformaat aangekleed en zo lijken de jonge Britten zich ook te voelen. Posterboy Conor Mason (25), gekleed in een eigenzinnig houthakkersoutfit, gilt zoals we hem kennen zijn tanden bloot met een geluid dat het midden houdt tussen Jeff Buckley en Matthew Bellamy van Muse.

Toch moet zijn stem in 013 duidelijk even warmdraaien. In opener I Was Just a Kid en Ban All the Music vliegt hij geregeld uit de bocht. Vooral ‘Wake Up Call’ weet Mason daarmee goed te verpesten.

Maar vanaf ‘Take This Lonely Heart’ herpakt de junior zich uitstekend en schiet hij af en toe de duizelingwekkende hoogtes in. Speciaal voor deze tour laat Mason ook een andere kant van zich zien en dat doet hij met drie nieuwe nummers van de ep, die een maand geleden uitkwam.

Schuchter

Het resultaat mag er absoluut zijn. ‘Forever & Ever More’ klinkt als Queens of the Stone Age op steroïden en dwingt Mason om een keer de lagere tonen van zijn stem op te zoeken. ‘You Know Me Too Well’ en ‘Take This Lonely Heart’ zijn weer duidelijk geïnspireerd door grote voorbeeld Jeff Buckley en fungeren vooral als een rustmoment in de avond.

Dat is fijn, want Nothing But Thieves knalt er vanavond vol op. In elk nummer dat ze hebben zit wel een lekkere hook of een meezingbaar zanglijntje. Schoolvoorbeeld is ‘I’m Not Made by Design’, een van de hoogtepunten van de avond met dank aan dat onweerstaanbare refrein waarin Mason zich echt compleet lijkt te verliezen. Ook de rustigere tracks zoals Sorry en het emotioneel gedragen Particles klinken groots. Zodra Mason zijn mond opentrekt is de ganse zaal meteen in vervoering.

Hoe overtuigend Mason op het podium ook staat, zo verlegen is hij vervolgens weer als hij het publiek toespreekt. Dat heeft in zekere zin wel iets schattigs, maar het haalt zo nu en dan wel de angel uit het optreden. Erg spannend is het concert daardoor niet. Maar toch, om als zo’n jonge band al in zo’n grote zaal te kunnen staan (een dag na een uitverkocht AFAS!), dan moet je wel van hele goede huizen komen.

Headliner Pinkpop?

En dat laten ze in de toegift nog maar eens zien met een waanzinnige uitvoering van megahit Amsterdam, waarbij vooraan zowaar een grote cirkel gevormd wordt.

Zo laat Nothing But Thieves met een stadionwaardige show zien klaar te zijn voor de grotere zalen en festivals. En als dat allemaal goed gaat, dan kunnen we deze band over een jaar of vier als headliner van een van de Nederlandse festivals verwachten.