Counter Culture shorts nummer #63 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze drieënzestigste editie van shorts vind je zeven mooie microreviews van de nieuwe albums van Unearth, Rich People, Planet Of Zeus, Catch Fire, Memphis May Fire, Wolcensmen en Can’t Swim.
Unearth – Extinction(s) (96)
Subtiliteit staat niet in het woordenboek van Unearth. Dit metalcore-instituut verspilt dan ook geen moment aan zinloze stiltes of spanningsopbouw en overspoelt de luisteraar met moddervette riffs, retestrak drumwerk en gepassioneerde schreeuwzang. Heerlijk! Grote verrassingen of plotwendingen hoef je van deze band niet te verwachten. Unearth verfijnt hun bekende formule van trashmetal en melodieuze hardcore op elke release. ‘Extinction(s)’ is opnieuw een ijzersterke metalplaat voor liefhebbers van sprankelend gitaarwerk en technisch drumwerk. Vier jaar na het sterke ‘Watchers Of Rule‘ bewijzen deze Amerikanen nog steeds tot de top van het genre te behoren. Zonder twijfel één van de beste metal albums van 2018.
Recensent: Frank van de Ven
Rich People – Grace Session (84)
Rich People maakt ehm… rijke emo. Denk dan aan The Get up Kids en het minder bekende – maar daarom niet minder indrukwekkende – Benton Falls. Breekbare, licht wanhopige vocalen in combinatie met ronkende gitaren en droevige melodielijnen. ‘Grace Session’ blijft aan de goede kant van de streep en klinkt nooit te klagerig of pathetisch. Iets wat in dit genre al snel gebeurt. Melancholie en introspectie voeren de boventoon. Rich People heeft een dromerige EP gemaakt die emofans zeker moeten beluisteren. De liedjes zitten goed in elkaar en blijven echt hangen.
Recensent: Frank van de Ven
Planet Of Zeus – Live In Athens (78)
Het Griekse Planet Of Zeus is in hun thuisland een begrip. Deze stonerrockband heeft goed naar Queens Of The Stone Age en Triggerfinger geluisterd. Het tempo is loom en broeierig en kenmerkt zich door een groovend gitaargeluid. De vocalen klinken minder zwoel als bij eerder genoemde bands het geval is. Deze concertregistratie werd in Athene opgenomen en laat een band in vorm horen. Het siert deze gasten dat het optreden niet al te veel is bewerkt en daardoor nog een ruig randje heeft weten te behouden. Deze achttien tracks tellende release toont een mooi inkijkje in het oeuvre van deze band.
Recensent: Frank van de ven
Catch Fire – Karma Owes Me A Lifetime Of Happiness (81)
Als er prijzen uitgereikt zouden worden voor ‘de meest briljante albumtitel van het jaar’ dan zou Catch Fire een serieuze kanshebber zijn! Geef toe: het ietwat pathetische, maar minstens zo geniale ‘Karma Owes Me A Lifetime Of Happiness’ spreekt direct tot de verbeelding. Gelukkig sluit de muziek daarop aan. Catch Fire maakt energieke post-hardcore met een flinke dosis emo. Dit tweede studioalbum klinkt nergens te gepolijst, waardoor de emoties oprecht aandoen. Het crunchy gitaarwerk verdient een speciale vermelding. Het tempo zit er goed in en er is ruimte voor lang uitgesponnen solo’s. Gave release.
Recensent: Frank van de Ven
Memphis May Fire – Broken (76)
Het Amerikaanse Memphis May Fire maakt Top 40 metalcore. De clean vocals zouden door een boyband-lid ingezongen kunnen zijn en het gitaarwerk vliegt nergens uit de bocht. ‘Broken’ kleurt netjes binnen de lijntjes en kiest voor toegankelijkheid in plaats van creativiteit. Dat is niet erg, maar wel jammer. Frontman Matty Mullins laat op ‘The Old Me’ horen een begenadigd tekstschrijver te zijn en is erg openhartig over zijn depressieve gevoelens. Door de vlakke manier waarop hij zingt, komt de boodschap weliswaar over maar nooit echt binnen. Articulatie wint het van emotie en dat is zonde. Slecht is deze schijf niet, maar dit is geen metal maar pop met een bite. Op zijn tijd ook erg lekker.
Recensent: Frank van de Ven
Wolcensmen – Songs From The Fyrgen (52)
Zin in gemoedelijke en repetitieve kampvuurmuzak? Wolcensmen bedient je op je wenken met ‘Songs From The Fyrgen’. Dit debuut bestaat uit stemmige folkpop met fraaie meerstemmige zang en smaakvolle akoestische begeleiding. Klinkt niet verkeerd toch? Het punt is dat de nummers in elkaar overvloeien en vrijwel hetzelfde tempo hebben. Tekstueel gezien is het ook één en al herhaling. Deze release wordt al snel saai en kenmerkt zich door gezapigheid. Betere teksten en meer variatie in de songstructuren had dit album kunnen redden. Wat rest is een snoozefest. Zonde, want hier had veel meer in gezeten.
Recensent: Frank van de Ven
Can’t Swim – This Too Won’t Pass (71)
Can’t Swim maakt een mix van postpunk, emocore en altrock en dat smaakt lekker. Helaas zijn de vocalen minder smakelijk. Frontman Chris LoPorto zingt nogal brallerig en dat doet afbreuk van het bandgeluid. Terwijl ‘This Too Won’t Pass’ muzikaal gezien spannend klinkt en dynamisch is, is de zang ronduit mat. Echt heel zonde, want met een beter boegbeeld zou deze plaat vele malen hoger scoren. De zanger houdt de rest van de band tegen.
Recensent: Frank van de Ven