Afgelopen zondag werd in de Effenaar voor de eerste maal het festival The Progressive Alliance gehouden. The Progressive Alliance is een nieuw progmetal festival waar oude en nieuwe, maar ook verschillende soort prog voorbijkomen. Organisator Loud Noise heeft een mooie lijst namen voor deze eerste editie uit de hoge hoed getoverd. Het is dan ook jammer om te moeten constateren dat het evenement verre van uitverkocht is. Met ook The Sound of Revolution en Tributeland in hetzelfde weekend was er voor de liefhebbers van zware gitaren wellicht iets te veel keuze in Eindhoven. Tja, en ook liefhebbers van zware metalen kunnen het geld maar een keer uitgeven.

Met het muzikale gebodene was afgelopen zondag in ieder geval weinig mis. Betere muzikale bondgenoten had deze nieuw ontstane alliantie zich niet kunnen wensen. In de kleine zaal traden met name sludge- en postmetal groepen op en in de grote zaal de meer progmetal georiënteerde groepen.

Helaas arriveerde ondergetekende net te laat om Astrosaur mee te pikken. Bij binnenkomst hoor ik nog net de laatste riffs wegsterven. Het eerste bandje dat ik zie, is het Noorse Årabrot. En deze Noren zijn een acquired taste. Tegen het einde van het concert heeft de band de halve zaal leeg gespeeld. Veel mensen besluiten om alvast richting grote zaal te vertrekken om te wachten op Ne Obliviscaris. Die mensen missen echter een verdraaid leuk optreden. Årabrot is nog het beste te vergelijken met Nick Cave & The Bad Seeds op anabole steroïden. De band heeft goed naar oude Cave songs als ‘The Carny’ en ‘Tupelo’ geluisterd. Nummers als ‘The Gospel’, ‘Maldoror’s Love’ en ’The Dome’ zijn volgens eenzelfde stramien en de band voegt er een vuig metalen randje aan toe. Goed en intrigerend optreden!

Met de albums van Ne Obliviscaris kan ik op zich niet zo veel. Op de een of andere manier kom ik maar niet door de materie heen. Dit concert hapt gelukkig een stuk beter weg. Er staat hier een band op het podium die er overduidelijk zin in heeft. Bij bands als Ne Obliviscaris is het altijd snaren tellen. Afgezien van de violist heeft iedereen wel een snaartje meer. En de heren kunnen speltechnisch dan ook wel wat. De liefhebbers van technische death metal komen duidelijk aan hun trekken. En dat zijn er nogal wat. Zo druk als bij Ne Obliviscaris in de grote zaal zou het vandaag ook niet meer worden. Ook de afwisseling tussen beide zangers verloopt soepeltjes, al mogen beide zangers wel wat meer kleuren aan hun zangpalet toevoegen. Enige echte minpunt, en waarschijnlijk ook de reden waarom ik met de albums van Ne Obliviscaris zo weinig kan, vind ik het drumwerk. Technisch retenknap wat die drummer flikt, maar die continue dubbele basdrum in overdrive gaat na een tijdje behoorlijk op de zenuwen werken.

Rosetta dan. Het tempo ligt hier gelukkig een stuk lager. De band bevindt zich in hetzelfde vaarwater als The Ocean Collective. Naast invloeden van The Ocean Collective horen we ook duidelijk ingrediënten van Isis en Neurosis terug in de sound van deze Amerikanen. Zanger Michael Armine geeft met zijn stem de band net even een rauwer hardcorerandje dan voornoemde inspiratiebronnen. Rosetta levert een degelijk optreden af, maar echt spannend wil het niet worden. Hiervoor citeert Rosetta toch net te veel uit andermans werk en ontbeert het aan finesse.

In de grote zaal bij VUUR is het aanzienlijk rustiger dan bij Ne Obliviscaris. Etenstijd? Of heeft de band de laatste tijd net iets te vaak in Eindhoven opgetreden? Aan het enthousiasme van de band ligt het zeker niet. En ja, wanneer je Anneke van Giersbergen ziet en hoort optreden krijg je spontaan goede zin. Nummers van het debuutalbum ‘In This Moment We Are Free-Cities’ worden afgewisseld met covers van The Gathering, The Gentle Storm en Devin Townsend, allemaal projecten/bands waar Anneke een dikke vinger in de pap had.

The Ocean Collective is een band waar door veel mensen naar werd uitgekeken. Het nieuwe lang verwachte plaatwerk ‘Phanerozoic I: Palaeozoic’ was net een paar dagen geleden verschenen en vrijwel door alle pers lovend ontvangen. Benieuwd dus hoe Robin Staps en consorten het er live vanaf zouden brengen. Helaas heeft de band vanavond wat last van zeevlam, alle bandleden zijn in dikke nevelen gehuld. Maar wat ons ter ore komt, kan ons wel degelijk overtuigen. De band neemt uiteraard uitgebreid te tijd om haar nieuwe plaatwerk voor te stellen. En dat is een aangename kennismaking. Gelukkig worden ook de oudjes niet vergeten. Met name het door Michael Armine van Rosetta meegezongen ‘Orosirian: For the Great Blue Cold Now Reigns’ maakt indruk.

Aan Ihsahn de eer om deze eerste editie van The Progressive Alliance van een passend slot te voorzien. En dat kun je wel overlaten aan deze Noorse black metalicoon. Ihsahn gaat voortvarend van start en drukt het gaspedaal gelijk tot op de bodem in. En eigenlijk weet hij, geruggesteund door een voortreffelijke begeleidingsband, dat gaspedaal de volle 75 minuten ingedrukt te houden.

De setlist bestaat vanavond vooral uit nummers van de laatste twee albums. Van het recent verschenen album ‘Amr’ komen vier nummers voorbij en van voorganger ‘Arktis’ maar liefst vijf. De 75 minuten vliegen in ieder geval voorbij. Ihsahn doet er qua progressiviteit nog een schepje bovenop wanneer hij een maar liefst achtsnarige elektrische gitaar ter hand neemt. Spinal Tap? Wie het weet, mag het zeggen. Ihsahn bewijst vanavond in ieder geval dat hij solo niet op Emperor hoeft terug te vallen en dat hij genoeg vlammend solowerk in huis heeft.