Counter Culture shorts nummer #62 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze tweeënzestigste editie van shorts vind je zeven mooie microreviews van de nieuwe albums van All That Remains, Brent Walsh, Hollywood Undead, Einherjer, Drug Church, All Get Out en Silent Planet.
All That Remains – Victim Of The New Disease (83)
Ooit gold All That Remains als een der grote metalcore bands naast Killswitch Engage en Trivium. Helaas verzilverde de band rond voorman Philip Labonte die positie nooit. Dat kwam onder meer door een drastische koerswijziging (lees: een knieval voor de commercie) en de ongenuanceerde social media uitingen van Labonte op onder andere het gebied van de Amerikaanse wapenwet. De ooit zo sterke groep zakte door suikerzoete en kleffe ballads weg in het immer uitdijende moeras der vergetelheid. Het negende studioalbum ‘Victim Of The New Disease’ moet daar verandering in brengen. Er hangt helaas een schaduwdeken over deze schijf, omdat het de zwanenzang is van de in oktober dit jaar overleden Oli Herbert. De leadgitarist werd slechts 44 jaar. Hij en zijn bandmaten laten een sterk album na, want All That Remains klinkt weer gretig op deze schijf. Labonte’s vocalen klinken minder gepolijst en de band opent overtuigend met het rauwe ‘Fuck Love’. Op ‘Victim Of The New Disease’ vinden deze Amerikanen een balans tussen het oudere, hardere werk en de moderne, commerciëlere koers.
Recensent: Frank van de Ven
Brent Walsh – Are You Even There At All? (81)
I The Mighty is één van de beste bewaarde geheimen van de rockscene. Deze progrockband heeft met Brent Walsh één van de beste zangers van het genre te pakken. Screams of emotionele refreintjes: deze gast draait er zijn hand niet voor om. Omdat Brent niet altijd zin heeft om te rocken, neemt hij soms afstand van zijn band om een soloalbum te maken. ‘Are You Even There At All?’ is een introspectieve EP die de zachte en meer poppy kant van de zanger laat horen. Het gevoelige ‘Cloud’s Song’ is een fraaie ballad, terwijl het bouncy ‘The Way You Seem’ Brent’s liefde voor hiphop laat horen (inclusief semi-rap). Op het soulvolle en funky ‘Moon Creep’ gaat hij zelfverzekerd de concurrentie met Justin Timberlake aan. Deze EP gaat alle kanten op en laat een heel andere kant van Brent zien. Dat deze man verschillende genres beheerst staat buiten kijf. Erg toffe en verrassende plaat!
Recensent: Frank van de Ven
Hollywood Undead – Psalms (51)
Backstreet Boys meets Five Finger Death Punch? Hollywood Undead vergaarde tien jaar geleden bekendheid door gemaskerd op te treden en door met macho raps te strooien. Debuut ‘Swan Songs’ (uit 2008 alweer. red) leverde hen een hoop fans op. Anno 2018 zijn de gezichtsbedekkingen in de vuilnisbak gemieterd en laat de band veel vaker zijn softe kant zien. Slecht idee! De platgeproduceerde refreintjes klinken alsof ze door een boybandzanger zijn gemaakt, terwijl er sporadisch semistoere teksten op je afgevuurd worden. Het punt is dat Hollywood Undead nergens oprecht klinkt. Deze band is een product: bedacht voor onzekere pubers die zich willen afzetten tegen hun ouders en de maatschappij. De infantiele en overdreven melodramatische lyrics op het vijf tracks tellende ‘Psalms’ zijn ronduit tenenkrommend. Nieuwe zieltjes gaat deze band niet trekken met deze pathetische cocktail van nu-metal, poprock en emorap.
Recensent: Frank van de Ven
Einherjer – Norrøne Spor (82)
Het Noorse Einherjer maakt ruige Viking metal die prettig in het gehoor ligt (op de rauwe gruntzang na dan). Met de release van ‘Norrøne Spor’ staat de teller op negen studioalbums. Melancholie, euforie en melodie gaan hand in hand. In hun thuisland sleepten deze gasten er al een Grammy Award mee in de wacht. ‘Norrøne Spor’ verhaalt over het leven van de Vikingen en de daarbij behorende ontberingen. In tegenstelling tot Amon Amarth is dit geen vrolijke deathmetal, maar sferische black metal met een deathmetal sausje. Dit album blinkt uit in variatie en het oproepen van sfeer. Dikke kans dat je na afloop een tripje naar de bibliotheek plant om meer te weten te komen over deze Scandinavische strijders!
Recensent: Frank van de Ven
Drug Church – Cheer (84)
Wat krijg je als je poppy hardcorepunk vermengt met brallerige schreeuwzang? Drug Church! Deze band combineert vrolijke gitaarriffs met gekwelde vocalen en op de een of andere manier overtuigt dat op alle fronten! ‘Cheer’ is een intrigerend album waarop duistere teksten samengaan met stuiterende riffs. Drug Church mikt op een niche publiek. Deze band is niet in een hokje te proppen en dat is erg verfrissend! Te hard voor poprockers en te soft voor hardcore punks. Gedurfde en geniale release.
Recensent: Frank van de Ven
All Get Out – No Bouquet (81)
Nondeju wat klinkt dit lekker! All Get Out maakt Weezeresque altrock met een zanger die goed naar de verveelde zang van Brian Molko van Placebo heeft geluisterd. Het beste van nineties rock verzameld in één band! ‘No Bouquet’ is een trip down memory lane. Het gitaarwerk is lekker crunchy en de zang vilein. Tof album dat voor fans van eerder genoemde bands een dikke aanrader is.
Recensent: Frank van de Ven
Silent Planet – When The End Began (59)
Wie op zoek is naar generieke metalcore is bij Silent Planet op het juiste adres. Deze band is zo anoniem dat het pijn doet. Alle genrevereisten worden netjes afgestreept: lieflijke clean vocals, ruige schreeuwzang, melancholische passages en brute breakdowns. Check, check en dubbelcheck! ‘When The End Began’ is geen slechte plaat, maar ook geen moment memorabel. Voor creativiteit en inventiviteit is geen ruimte op deze release. Alleen als je geen genoeg kunt krijgen van moderne metalcore is dit album je aandacht waard. Dit is metalcore by numbers.
Recensent: Frank van de Ven