I The Mighty blaast dit jaar elf kaarsjes uit. In die tijd heeft de rockband uit San Francisco een hoop veranderingen doorgemaakt. De formatie begon met het maken van post-hardcore met een progrocksausje, maar is ondertussen geëvolueerd in een technische altrockband. Counterculture sprak de band na afloop van hun optreden in Dynamo Eindhoven waar ze op zondag 14 oktober als voorprogramma van Movements optraden.

Hebben jullie ooit nagedacht over het maken van een live-album? Op een podium komt jullie bandgeluid veel warmer over dan op plaat.
Chris (Hinkley. Bassist. red): “Bedankt man! Tof om te horen. Eerlijk gezegd is dat idee nog niet bij ons opgekomen. Mocht er ooit een concertregistratie opgenomen worden dan laten we jou dat weten.”

Een paar dagen eerder waren jullie nog headliner in Groot-Brittannië. Nu staan jullie als support act op de planken. Hoe voelt dat?

Chris: “Het is zeker anders. Als headliner weet je dat mensen speciaal voor jou naar een show komen, terwijl je als voorprogramma een opwarmer bent voor de hoofd act. Je staat in feite in dienst van een ander. De sfeer is anders. Ik moet echter zeggen dat ik echt heb genoten van de show vanavond. Het publiek zong de teksten mee, was erg enthousiast en vierde echt een feestje met ons. Ik krijg daar kippenvel van. Dit was ons eerste optreden op het Europese vasteland en dit optreden en de publiekparticipatie smaakten absoluut naar meer!”

Het eind 2017 verschenen derde studioalbum ‘Where The Mind Wants To Go/ Where You Let It Go’ klinkt een stuk rustiger dan eerder werk. Woeste gitaaruitbarstingen en screams hebben plaatsgemaakt voor een meer gelaagd geluid.
Blake (Dahlinger. Drummer. red): “Klopt. Naarmate je ouder wordt, verandert je muzieksmaak. In vergelijking met tien jaar geleden ben ik als persoon ook een stuk rustiger geworden. Ik denk dat je je levenservaring meeneemt in wat je doet en dat resulteert in een ander soort album. Zo luister ik nu naar heel andere muziek dan pakweg tien jaar geleden bijvoorbeeld. Dat geldt ook voor de rest. Screams vinden we niet zo interessant meer, dus daarom besloten we die op onze laatste plaat niet meer te gebruiken. Waarschijnlijk vinden mensen daarom dat we wat volwassener klinken. Het zou kunnen. Wat ons I The Mighty maakt, is onze brede muzieksmaak. Elk bandlid heeft uiteraard zo zijn voorkeuren, muzikale helden en ideeën maar we vinden elkaar altijd in het midden.”


Van links naar rechts: Blake Dahlinger, Ian Pedigo, Brent Walsh en Chris Hinkley

Verliep het opnameproces op een andere manier toen jullie ‘Where The mind Wants To Go/ Where You Let It Go’ opnamen?
Brent (Walsh. Zanger en gitarist. red): “Net zo anders als gebruikelijk. Dat klinkt lekker cryptisch toch? Wat ik bedoel is dat het opnameproces van elk album telkens van elkaar verschilt. De reden daarvan is dat we elke keer als we de studio induiken voor een andere producer kiezen. Zo blijft het opnemen van albums telkens weer fris en spannend. We willen voorkomen dat het een sleur wordt. Door telkens voor andere studio’s en producers te kiezen voorkomen we dat. De ene producer gebruikt heel andere technieken dan een ander. Dat is erg tof om te zien en je leert ervan. Je ontdekt wat wel of juist niet werkt voor jou.”

Blake: “Waarin het opnameproces van ons derde studioalbum wezenlijk verschilde van andere sessies, was in de manier waarop we het schrijfproces aanvlogen Onze eerste EP schreven we in twee weken tijd samen in het oefenhok. Ons laatste album ‘Where the Mind Wants to Go / Where You Let It Go’ is op een heel andere manier tot stand gekomen. We zijn namelijk allemaal afzonderlijk nummers gaan schrijven. Vervolgens kozen we de beste ideeën uit die we verder gingen uitwerken. Deze manier van werken beviel erg goed dus waarschijnlijk gaan we een volgend album op dezelfde manier aanvliegen.”

De afgelopen maanden kon je er niet om heen: #MeToo. Talloze, veelal jonge bands, kwamen onder vuur te liggen omdat ze onrespectvol met vrouwelijke fans omgingen. Hoe kijken jullie tegen dit fenomeen aan?
Blake: “De #MeToo beweging is een maatschappelijk fenomeen. Het gaat veel verder dan de entertainmentindustrie. Er is eindelijk meer bewustwording ontstaan over de kwetsbare positie van veel vrouwen. Steeds meer dames durven hun ervaringen te delen op het gebied van seksuele intimidatie of aanranding. Ik vind het heel dapper van deze vrouwen en ik bewonder hun moed.”

Brent: “Door zich uit te spreken, ontstaat een sneeuwbaleffect omdat andere vrouwen ook de moed vinden om hun ervaringen te delen. Ik volg deze ontwikkelingen al een tijdje en schreef er zelfs een nummer over. De track ‘Psychomachia’ van ons tweede album ‘Connector’ draait om een band die misbruik maakt van minderjarige fans. Het is gebaseerd op verhalen over een  band – wiens naam ik niet noem – waarvan de leden veel te jonge meisje uitnodigden in hun tourbus. Ik ben erg blij dat wij nooit met zo’n band getourd hebben.”


Is het nog wel leuk om te touren nu elke band onder een vergrootglas ligt?
Chris: “Dankzij social media weet iedereen bijna alles van je. Dat is al jaren zo en heeft niet veel met #MeToo te maken. Deze band is er heilig van overtuigd dat eerlijkheid het langst duurt. Blijf een goed mens en behandel anderen zoals jezelf behandeld wilt worden. Als je je daaraan houdt, heb je niets te vrezen. Ons zul je daarom niet snel op een roddelsite zien. Daar zijn we veel te braaf voor. We eten veel te veel ijs en vallen daarna op de bank in slaap, haha.”

‘Where The mind Wants To Go/ Where You Let It Go’ verscheen eind 2017. Zijn er inmiddels al plannen gemaakt voor het opnemen van een nieuw album?
Blake: “Voor de volgende plaat hebben we onszelf als doel gesteld om meer focus aan te brengen. We moeten ervoor zorgen dat de neuzen dezelfde kant op staan.  Meestal schrijven we de nummers in de studio, terwijl we voor een nieuw album juist wat meer voorbereidend werk willen verrichten. Door meer vaststaande ideeën te gebruiken en voor een duidelijkere richting te kiezen, willen we een meer coherente plaat maken.”

Hoe kijken jullie tegen jullie oudere werk aan nu jullie muzieksmaak zo is veranderd?
Ian (Pedigo). Gitarist. red): “Ik ben tevreden over mijn werk en trots op elk album dat we maakten. Uiteraard kijk je anders naar ouder werk, maar het is juist mooi om te merken wat voor groei je hebt doorgemaakt. Het kan met de wetenschap van nu altijd beter. Als ik nu naar ons debuut luister, zou ik zo’n plaat nooit meer kunnen maken. Je verandert als mens en als muzikant. Ik vind echter dat je naar de toekomst moet blijven kijken in plaats van in het verleden te blijven hangen.”