Counter Culture shorts nummer #59 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze negenenvijftigste editie van shorts vind je zes mooie microreviews van de nieuwe albums van Youth Killed It, Bad Touch, The Heard, The Story So Far, Black Peaks en Hail The Sun.
Youth Killed It – What’s So Great, Britain? (73)
‘Never judge a book by it’s cover’, luidt het gezegde. Met een woeste bandnaam als Youth Killed It en een al even intrigerende albumtitel als ‘What’s So Great, Britain?’ zou je lompe hardcore punk verwachten. Van een furieuze, schuimbekkende frontman is echter allerminst sprake en op snoeihard gitaarspel hoef je ook niet te rekenen. Youth Killed It klinkt namelijk als een vrolijk pubrock gezelschap dat veel naar Oasis en Blur geluisterd heeft. De vocalen doen zelfs aan het stemgeluid van Damon Albarn denken. Niks mis mee, maar door deze lieflijke insteek en de cleane productie verliest de maatschappijkritische boodschap zijn impact. Het is nu allemaal te vrijblijvend.
Recensent: Frank van de Ven
Bad Touch – Shake A Leg (78)
Het fameuze Bloodhound Gang bracht in 1999 hitsingle ‘The Bad Touch’ uit. Naast een oorwurm heeft het ook in een band geresulteerd. De hier besproken Bad Touch klinkt echter een stuk volwassener dan eerder genoemde single. ‘Shake A Leg’ bestaat uit lekker pakkende kroegrock. De productie klinkt ietwat rauw, zodat een live feel ontstaat. Je staat als het ware naast de bandleden in in de opnamestudio. Het geluid van Bad Touch laat zich omschrijven als ZZ Top meets INXS. De riffs zijn moddervet en de zang doet aan de vocalen van wijlen Michael Hutchence denken. Deze combinatie werkt uitstekend! Alles aan deze plaat ademt de jaren 80 uit. Dit is eighties rock die op Arrow Classic Rock thuishoort.
Recensent: Frank van de Ven
The Heard – The Island (91)
Het moet een helse beproeving zijn om als muzikant iets nieuws te willen doen. Alles is inmiddels al een keer gedaan en leunen op gimmicks werkt niet als je een lange carrière in deze industrie ambieert. Tussen hypes als crunkcore, nu-metal en djent door slaagt The Heard erin om iets nieuws te verzinnen dat beklijft. ‘The Island’ bestaat uit een mengeling van stampende gothrock, doom metal en hardrock. Het geheel wordt afgeblust met even bezwerende als dromerige vrouwelijke vocalen. Heart meets Sigur Ros meets Black Sabbath. Dreiging, melodie en woede wisselen elkaar op een organische manier af. Het is ondoenlijk om hier een passend labeltje voor te vinden, dus voor het gemak is dit een rockplaat. Een heel erg goede rockplaat om precies te zijn! Hopelijk staat The Heard volgend jaar synoniem voor een volwaardig genre, want dit smaakt absoluut naar meer!
Recensent: Frank van de Ven
The Story So Far – Proper Dose (76)
Het gevaar van populaire genres is dat er veel copycats op de loer liggen. Een grote naam uit een hippe stroming wordt door talloze mindere goden zo goed mogelijk nagedaan in de hoop een graantje van het succes mee te pikken. Vooral de emo- en poppunkscene hebben daar last van. The Story So Far doet het in hun genre – radiovriendelijke punkrock – niet slecht, maar de zang klinkt als een kopie van een kopie. Muzikaal gezien bewandelt deze band ook geen nieuwe wegen dus grote verrassingen hoef je niet te verwachten op ‘Proper Dose’. Wat deze schijf redt van de middelmaat is dat deze band net een tikkie schorder en rauwer klinkt dan de concurrentie. Zinnen worden net wat intenser uitgespuugd en het gitaarwerk is net een tikkeltje vileiner dan gebruikelijk. Het maakt deze band net wat interessanter dan de concurrentie.
Recensent: Frank van de Ven
Black Peaks – All That Divides (54)
Benieuwd hoe het bastaardkind van System Of A Down en Muse klinkt? Vast als ‘All That Divides’ van Black Peaks. Deze altrock met metalambities mikt op volle stadions. Het is theatraal, soms hysterisch, maar altijd technisch en complex. Helaas is de balans volledig zoek. Bij vlagen klinkt deze plaat retestrak, terwijl je een moment later vol verbazing naar slecht geplaatste (en uitgevoerde) screams luistert. Deze genrecombinatie werkt niet even goed en is daarom een gemiste kans. Hier had een betere plaat ingezeten.
Recensent: Frank van de Ven
Hail The Sun – Mental Knife (72)
‘Mental Knife’ van Hail The Sun klinkt alsof je naar 2006 wordt gekatapulteerd. De tijd waarin Circa Survive en Saosin furore maakten. Post-hardcore met ambient passages domineerden de Amerikaanse hitlijsten. Anno 2018 is dit soort muziek vrij zeldzaam. Etherische zang, dromerige sfeer, gitaaruitbarstingen: check, check en check! Als je fan bent van eerder genoemde acts dan past deze plaat prima in je straatje. Hail The Sun klinkt een tikkie gedateerd, maar is goed in wat het doet.
Recensent: Frank van de Ven