Counter Culture shorts nummer #37 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze zevenendertigste editie van shorts vind je zes mooie microreviews van de nieuwe albums van Admirion, Butcher Babies, Cursed Earth, I The Mighty, ROAM en Savage Messiah
Adimiron – Et Liber Eris (83)
Het Italiaanse Adimiron maakt atmosferische progmetal. Bands als Tool, Opeth en Junius hebben als inspiratiebron gediend. Als je fan van eerder genoemde formaties bent, kun je deze schijf blind aanschaffen. ‘Et Liber Eris’ zit namelijk erg goed in elkaar, bevat fraai gitaarspel en sterk zangwerk. Zowel de clean vocals als grunts maken indruk. Dat de band af en toe stekelig uit de hoek komt – luister maar naar ‘As Long As It Takes’ – zorgt voor een extra bite. Toffe plaat.
Recensent: Frank van de Ven
Butcher Babies – Lilith (61)
Butcher Babies maakte naam in de metalscene door twee topless zangeressen naar voren te schuiven. Deze dames vielen uiteraard op in een door mannen gedomineerde scene. Missie geslaagd! Aandacht trekken is één, maar de aandacht vasthouden is een ander verhaal. Na het debuut, besloot het duo hun kleren aan te laten en ‘volwassen’ te worden. Het leverde vast hen weinig nieuwe fans op. Fysiek maken frontvrouwen Heidi Shepherd en Carla Harvey weliswaar indruk, maar vocaal gezien niet. De band klinkt als een slappe kruisbestuiving tussen In This Moment en Five Finger Death Punch. De zang is erg dun en het gitaarwerk onopvallend. Slecht is dit derde album niet te noemen – met dank aan de gelikte productie – maar ronduit middelmatig wel.
Recensent: Frank van de Ven
Cursed Earth – Cycles Of Grief: The Complete Collection (77)
In de Judge Dredd comics heet het radioactieve, onbewoonbare woestijngebied buiten de overbevolkte miljoenensteden ‘Cursed Earth’. De gelijknamige Australische hardcore band heeft de ideale soundtrack voor dat vervloekte stuk aarde gemaakt: rauw, misantropisch en gortdroog. In een moordtempo wordt beenharde gitaarherrie op je afgevuurd. Frontvrouw Jazmine Luders spuwt haar boze woorden eruit in amper twee minuten klokkende tracks. Na afloop van deze schijf heb je bebloede vuisten, een met rood lichaamssap besmeurde muur en volledig verwoest meubilair. Dit is compromisloze no nonsens hardcore om je alledaagse frustraties op af te reageren. Denk aan Shai Hulud maar dan zonder de melodie.
Recensent: Frank van de Ven
I The Mighty – Where The Mind Wants To Go/ Where You Let It Go (96)
Vind je Circa Survive muzikaal interessant, maar onluisterbaar door de heliumvocalen? Mis je Dredg en Moneen.? Als het antwoord op voorgaande vragen een volmondig ‘ja’ is, dan is I The Mighty je nieuwe favoriete band. Deze gasten maken dromerige progpop met intelligente teksten en ingenieus gitaarspel. Melancholisch, avontuurlijk en gemeend: deze muziek komt keihard binnen. Ideale koptelefoonmuziek.
Recensent: Frank van de Ven
ROAM – Great Heights & Nosedives (65)
Mocht er een nieuwe ‘American Pie’ verschijnen, dan kan ROAM direct op de soundtrack. Deze band klinkt namelijk als een poppunkformatie uit het begin van deze eeuw. Denk aan American Hi-Fi of een uitgeklede versie van Sum 41 zonder de gitaarsolo’s. De snotterige, maar netjes gearticuleerde zang klinkt erg vertrouwd. Dat geldt ook voor de simpele, maar aanstekelijke drie akkoordenpop. ROAM doet niet nieuws, maar ook niets fouts. Lekker doorsnee radiopoppunk voor nostalgisch ingestelde types.
Recensent: Frank van de Ven
Savage Messiah – Hands Of Fate (94)
In een steeds meer door autotune gedomineerde muziekindustrie is het fijn om te weten dat er nog bands als Savage Messiah bestaan. Deze band steekt zijn middelvinger op naar de huidige maatschappij en duikt het verleden in. ‘Hands Of Fate’ is een ode aan de eighties. De tijd dat metal domineerde! Savage Messiah maakt oldschool heavy metal en verwerkt trash- en hairmetal elementen in het bandgeluid. De zang is vol bravoure en he gitaarspel is flitsend en spannend. Skidrow diende als inspiratiebron. Lekkere plaat!
Recensent: Frank van de Ven