Counter Culture shorts nummer #60 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze zestigste editie van shorts vind je zeven mooie microreviews van de nieuwe albums van The Rumjacks, Bearings, Hands Like Houses, Sylar, Naked Six, Warrel Dane en Skull Fist.
The Rumjacks – Saints Preserves Us (75)
De leden van The Rumjacks komen uit Australië en maken Celtic punkrock. Ben je er nog? Het bandgeluid valt het beste te omschrijven als een kruising tussen Madness en Flogging Molly. ‘Saints Preserves Us’ is de vierde worp van deze band en bestaat uit onbekommerde feestmuziek voor in de (Ierse) pub. Een slimme kastelein schaft deze plaat alvast aan, want deze release is een uitstekende manier om de alcoholconsumptie omhoog te stuwen.
Recensent: Frank van de Ven
Bearings – Blue In The Dark (56)
Een zanger kan een band maken of breken. Helaas is die laatste optie van toepassing op Bearings. Frontman Doug Cousins klinkt namelijk als een kopie van Smash Mouth zanger Steve Harwell en dat moet je niet willen als je pretendeert serieuze rockmuziek te maken. De zwakke en beperkte stem van de frontman voorkomt dat ‘Blue In The Dark’ blijft hangen. Als Doug’s bandmaatjes lekker technisch willen rocken à la Muse gooien de boerse vocalen roet in het eten. Het wringt ontzettend en daardoor is deze release een echte tegenvaller geworden.
Recensent: Frank van de Ven
Hands Like Houses – Anon (74)
Sommige bands doen niks fout, maar zijn tegelijkertijd zo anoniem dat het pijn doet. Neem nu Hands Like Houses. Deze Australische band is met ‘Anon’ aan hun vierde album toe. De schijf klinkt gelikt, bevat een paar aardige singles en luistert lekker weg. Allemaal positief, maar je kunt je geen moment aan de indruk onttrekken dat je deze schijf al eerder hebt gehoord. Het is duidelijk dat ‘F.E.A.R.’ van Papa Roach uit 2015 een overduidelijke inspiratiebron was en ook het oeuvre van Linkin Park is hoorbaar van invloed geweest op deze Aussies. Bombastische en euforische radiorock met een nu-metalsausje is wat je krijgt. Als je geen genoeg krijgt van eerder genoemde bands is dit je ding, maar voor originaliteit en eigenheid moet je hier niet zijn.
Recensent: Frank van de Ven
Sylar – Seasons (32)
Auw. Dit is niet best. Sylar pretendeert een stoere post-hardcore band te zijn, maar gaat gigantisch de mist in door een rapper in te schakelen. Deze rijmelaar lijkt weg te zijn gelopen uit een in de vergetelheid geraakte Euro house band of happy hardcore collectief uit de nineties. Voor de leek: de raps klinken gekunsteld, overdreven stoer en daardoor erg nep. Dat geeft ‘Seasons’ een gedateerd karakter en de inzet van kinderkoortjes (wanneer houdt deze vreselijke trend eindelijk eens op te bestaan?) maakt het er niet beter op. Tel daar de tekstuele armoede bij op (hoe vaak kun je ‘We Got To Score’ zingen in één minuut? Volgens Sylar zeker twintig keer achter elkaar) en je snapt dat dit geen aanrader is.
Recensent: Frank van de Ven
Naked Six – No Compromise (72)
Het Britse Naked Six grossiert in woestijnrock zoals Queens Of The Stone Age die maakt en blust het geheel af met bluesy zang en een paar tenen mathrock. De band doet waar het zelf zin in heeft en dat verklaart dan ook direct de albumtitel. Deze release is geschikt voor avontuurlijk ingestelde muziekliefhebbers.
Recensent: Frank van de Ven
Warrel Dane – Shadow Work (85)
Op 13 december 2017 stierf Warrel Dane aan een hartaanval. Hij werd slechts 56 jaar oud. ‘Shadow Work’ was het laatste album waaraan hij werkte en is zijn zwanenzang. Na het beluisteren van dit tweede soloalbum wordt het verlies van deze unieke vocalist nog ondraaglijker. Onder begeleiding van aardedonkere, maar altijd melodieuze metal zingt Dane op een manier zoals alleen hij dat kan. De vocalen zijn dramatisch, theatraal en verhalend tegelijk. ‘Shadow Work’ is een beklijvende plaat die je direct het universum van de zanger intrekt. Dit is heavy metal zoals het bedoeld is: gepassioneerd, stoer en indringend. Je wordt gemist Dane!
Recensent: Frank van de Ven
Skull Fist – Way Of The Road (80)
Skull Fist klinkt als de liefdesbaby van Scorpions en Skid Row. Deze catchy hardrock bevat knetterende gitaarpartijen, woeste drums en stoere zang. Dit rockt als een tiet! Deze band is te laat geboren, want als dit album in de eighties verschenen was zou ‘Way Of The Road’ ongetwijfeld als klassieker te boek staan. Wat deze schijf zo tof maakt, is dat het spelplezier ervan af spat en deze gasten niet bang zijn om minutenlange, moddervette solo’s uit hun instrumenten te persen. Dit album is alleen maar te omschrijven als episch!
Recensent: Frank van de Ven