Counter Culture shorts nummer #67 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze zevenenzestigste editie van shorts vind je acht mooie microreviews van de nieuwe albums van Diabolical, Calling All Captains, Emarosa, Le Butcherettes, Sermon, Light The Fire, Bonnie Li en Enter Shikari.
Diabolical – Eclipse (91)
Nu de leden van Opeth hun deathmetal-verleden van zich afgeschud hebben en fulltime met jaren 70 progrock flirten, staan de troonopvolgers in de rij om de vrijgekomen vacature op te vullen. Diabolical solliciteert vol zelfvertrouwen naar de functie van progessieve, atmosferische deathmetalband. ‘Eclipse’ is een epische luisterervaring. De band schuwt de bombast niet, maar vervalt gelukkige nooit in edelkitsch. De zang – een combinatie van emotionele clean vocals, koorzang en gitzwarte blackmetalgrunts – is mooi in balans en ook het gitaarwerk is meer dan goed te noemen. Indrukwekkende schijf!
Recensent: Frank van de Ven
Calling All Captains – Chasing Ghosts (51)
Fans van rauw gezongen poppunk kunnen genieten van dit snoepje van de week. Calling All Captains voldoet aan alle eisen die voor deze genrebands geldt: ludieke bandnaam, teenange angst, een korte speelduur en fris geknipte leden. ‘Chasing Ghosts’ is echter een EP zoals er al zoveel zijn: niet onderscheidend, ongeïnspireerd en overbodig. Het is niet slecht, maar nergens noemenswaardig. De liedjes blijven niet hangen, vloeien in elkaar over en de band heeft niets te vertellen. De kans is één op een miljoen dat je ooit iemand tegenkomt die zegt fan te zijn van Calling All Captains. Deze EP mist overtuigingskracht en bestaansrecht.
Recensent: Frank van de Ven
Emarosa – Peach Club (92)
Ooit was Emarosa een post-hardcore band met een nogal dubieuze zanger die moeiteloos heel hoge toonladers kon halen. Nadat frontman Johnny Craig uit de groep werd gebonjourd, ging de band verder in hetzelfde genre maar met een ander boegbeeld. Na jaren zwoegen wist de formatie de nare bijsmaak die aan de bandnaam hing, weg te krijgen. Inmiddels is Emarosa opnieuw begonnen met een interne renovatie. Er is namelijk voor een drastische koerswijziging gekozen. ‘Peach Club’ laat een herboren band horen. Emarosa klinkt anno 2019 als een eighties poprockband. Deze nieuwe richting past hen bijzonder goed. De soulvolle zang, de stuiterende synths en de gelikte productie: alles klopt! Je hoort aan alles dat deze band gelooft in wat het doet en van volle teugen geniet van deze nieuw ingeslagen weg. Beter dan dit wordt popmuziek voorlopig niet.
Recensent: Frank van de Ven
Le Butcherettes – bi/Mental (90)
Een beetje vreemd, maar wel lekker: Le Butcherettes maakt een mengeling van rock, new wave en psychedelische pop. Elk nummer lijkt in een heel ander genre te opereren. Rode draad is de kenmerkende zang van Teri Gender Bender. Denk aan een volledig gestoord geworden Gwen Stefani. ‘bi/Mental’ is een bijzonder album dat zich in alles onderscheid: de intelligente teksten, de atypische genremix en de krachtige composities. Dit is een album dat gemaakt moest worden vanuit artistiek standpunt. Je luistert naar een expressie van een kunstenares en niet naar een in opdracht van een in geldnood zittende platenmaatschappij gemaakte schijf. Liefhebbers van spannende, onvoorspelbare popmuziek met rafelrandjes kunnen niet om deze release heen.
Recensent: Frank van de Ven
Sermon – Birth Of The Marvellous (83)
A Perfect Circle meets Opeth light? Sermon grossiert in lome, sferische altrock met een metalen randje. Schreeuwzang en clean vocals worden afgewisseld op een slimme manier. Wanhoop en euforie liggen dichtbij elkaar. ‘Birth Of The Marvellous’ is een aanrader voor mensen die geen genoeg kunnen krijgen van bands als Tool, Soen, A Perfect Circle en Opeth. Sermon is niet zo sterk als eerder genoemde formaties, maar komt verdomd dichtbij. De muziek komt het hardst binnen met een hoofdtelefoon.
Recensent: Frank van de Ven
Light The Fire – Compassion In Unlikely Places (61)
Mochten de Backstreet Boys een snipperdag willen opnemen, dan staat Light The Fire vast te springen om het over te nemen! Qua uiterlijk zijn de Texanen niet zo knuffelbaar als eerder genoemde boyband, maar vocaal gezien zijn er weinig verschillen. ‘Compassion In Unlikely Places’ laat zich beluisteren als een aalgladde popplaat met een paar gitaarstukken en een paar verdwaalde oerschreeuwen. Dit heeft echter niets met metal te maken. Als je je jongensgroepen met een bite wilt horen, is dit je ding.
Recensent: Frank van de Ven
Bonnie Li – Wo Men (86)
Ze noemt zichzelf een Dark Pop Creature en die term denkt de lading wel. Bonnie Li maakt donkere triphop met een artistiek randje. Melancholisch, spookachtig en meeslepend. ‘Wo Men’ is een eigenzinnige en lastig te vatten plaat. Een album waarvoor je in de stemming moet zijn. Feit is wel dat deze beklemmende plaat je wel direct raakt en bij vlagen aan het werk van David Lynch doet denken. Toegankelijk is het niet, maar wel intrigerend. Avontuurlijk ingestelde muziekliefhebbers die op zoek zijn naar wat nieuws slagen bij Bonnie Li.
Recensent: Frank van de Ven
Enter Shikari – Live At Alexandra Palace (65) / Take To The Skies – Live In Moscow (42)
Enter Shikari debuteerde in 2007 met ‘Take To The Skies’ en werd op slag een fenomeen. De band fuseerde nineties trance met post-hardcore. Het succes van de eerste worp werd nooit meer geëvenaard, maar de Britse formatie vergaarde een bijna legendarische live-reputatie. Een show van deze groep bijwonen, was gegarandeerd een feestje. Nu de ster van deze band dalende is, brengen de mannen een tweetal concertregistraties op de markt. Leuk voor wie er bij was, maar voor de buitenstaander zijn deze releases geen aanrader. De zang is nogal vlak en de sfeer in de zaal komt niet goed naar voren op deze albums. Ook valt op dat later materiaal de energie mist die het debuut wel had. ‘Live At Alexandra Palace’ is vooral een toffe souvenir voor de concertgangers. Datzelfde geldt voor ‘Take To The Skies – Live In Moscow’. Het integraal gespeelde debuut komt op dit live-album op zijn zachtst gezegd ‘zwak’ over. De nummers klinken minder fel, de vocalen missen kracht en elektronica heeft de bovenhand. Het crunchy gitaarwerk zoals dat op plaat te horen was, komt niet uit de verf. Overbodige releases dus.
Recensent: Frank van de Ven