Counter Culture shorts nummer #15 liet even op zich wachten, maar hij is er weer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze vijftiende editie van shorts vind je drie mooie microreviews van onder meer de nieuwe albums van Riddeau, Hacktivist en Bombus.

Riddeau – Riddeau (87)
Riddeau is een Zweedse formatie. Waarom deze Scandinaviërs zich naar het Franse woord voor gordijn vernoemde, vertelt hun biografie niet. Maakt niet uit, want het draait om de muziek en die is gewoon moddervet!  Riddeau maakt een mengeling van punkrock, metal en hardcore en overgiet het geheel met een bluesy sausje. De vocalen van Gabriel Öberg hebben wel wat weg van het stemgeluid van oud-zanger Cas Hieltjens van Go Back To The Zoo. De Zweed klinkt echter een stuk minder clean. Daardoor krijgt dit debuut een rauwe sfeer. Hoewel de vocalen behoorlijk monotoon zijn, zorgt dat nooit voor saaie momenten. De band last op het juiste moment een rustpunt in of gaat los in een instrumentaal intermezzo. Het rijke gitaarspel van Carl Magnus Palm zorgt voor variatie. Naast hard raggen, kan hij ook goed uit de voeten met een bluesy geluid en melancholische passages. Riddeau bruist van de energie en doet op de beste momenten denken aan Ladyfinger (ne), Black Temple en The Hives. Erg indrukwekkend visitekaartje!

Recensent: Frank van de Ven

Hacktivist – Outside The Box (77)
In 2013 stond Hacktivist op Fortarock. De rapmetalcore band boeide een behoorlijk groot publiek met hun mix van hardcore, electronica en rap. Bijna drie(!) jaar later verschijnt debuut ‘Outside The Box’. Een lange tijd. Gevaarlijk voor een crossover band, want je genremix veroudert snel. Denk aan de dubstep rage die nu volledig voorbij is. Ook metalcore is over het hoogtepunt heen. Hacktivist overtuigt nog steeds. Deze gasten geloven in wat ze doen en daardoor komt de maatschappijkritische rap onder begeleiding van electrobeats en gitaargeweld extra hard binnen. Fans van Enter Shikari, Pendulum en Dizzy Rascal zullen genieten van deze band. Hoewel dit debuut goed in elkaar steekt, mist het album de energie van de live optredens. Desondanks een toffe plaat.

Recensent: Frank van de Ven

Bombus – Repeat Until Death (95)
Wauw. Wat. Een. Album! Bombus is een gezelschap uit Gothenburg. Deze Zweden slagen erin te doen wat talloze bands nalaten: verrassen! Grenzen en genres vervagen. Elk nummer op ‘Repeat Until Death’ is een mini-attractiepark. Je begint rustig in het sprookjesbos, voert het tempo op in de wildwaterbaan en gaat vervolgens voluit in die ingewikkelde achtbaan. Frontman Feffe klinkt als een menthol light sigaretten rokende Lemmy (rip), maar slaagt er ook in om herinneringen aan Brent Hinds van Mastodon op te roepen. Bombus durft het aan om een stampende melodeathtrack in symfonische sprookjesmetal te veranderen. Ook een powerballad halverwege in een Mastodon-pastiche omtoveren, is geen punt. Het klinkt nu misschien alsof je naar een complexe hipster-achtige plaat gaat luisteren, maar niets is minder waar. Bombus’ geluid is toegankelijk en de Zweden laten deze genretransformaties simpel klinken. Dit jaar staat deze band op FortaRock. Reden genoeg om een kaartje te kopen!

Recensent: Frank van de Ven