Je zou het bijna een wedstrijdje kunnen noemen. Wie noteert de meeste posities in een supergroep achter zijn naam, Brent Hinds of Mike Portnoy? Het is een godswonder dat ze nog niet samen in een supergroep zijn beland. Legend of the Seagullmen – Legende van de Zeemeeuwmannen, wie verzint zoiets – is in ieder geval weer een kruisje achter de naam van de Mastodon gitarist. Geen Portnoy op trommels dus, maar Danny Carey van Tool. Ook geen koekenbakker dachten wij zo.
De band wordt gecompleteerd door gitarist Jimmy Hayward (in het dagelijks leven filmregisseur), Dethklok-/Zappa Plays Zappa-bassist Pete Griffin en zanger David ‘The Doctor’ Dreyer. Gezien het tekstuele thema en het muzikale gebodene lijkt het geheel voornamelijk uit de muzikale hoge hoed van Brent Hinds te komen. Legends of the Seagullmen klinkt namelijk een beetje als Mastodon Light. Tekstueel ligt het album enigszins in het verlengde van het machtige ‘Leviathan’ van Mastodon.
Gezien de personele bezetting verwacht je behoorlijk wat progressief geweld. Dit valt in de praktijk wat tegen. Hinds laat hier en daar nog wel een vlammende solo horen, maar voor het overige is het voornamelijk recht-toe-recht-aan. Danny Carey bijvoorbeeld, laat nergens het achterste van z’n stokken horen.
Legend of the Seagullmen is gewoon een leuk tussendoortje. Een tussendoortje waar duidelijk aan af te horen is, dat de heren er plezier in hadden toen ze de muziek aan tape toevertrouwden. En zoals ze zelf al zeggen in het titelnummer:
‘That’s right, this is entertainment. We don’t know why, we can’t explain it. It’s the Legend of the power of the Seagullmen.’ Amen!