The Brave – Aura (57)
Wanneer is iets een hommage en wanneer kun je iets als plagiaat bestempelen? De scheidslijn tussen ode en overnemen is dun, bewijst The Brave. Deze band ‘leent’ de succesformule van nu-metalgiganten als Hoobastank en het iconische Linkin Park. Hakkelende gitaren, zoete zang in combinatie met schreeuwvocalen: je kent het wel. Op ‘Aura’ wordt er net wat harder geschreeuwd wat op den duur in dreinen overgaat. Deze band klinkt te bedacht. Alsof een studiobons dacht nog wat extra centen binnen te harken door een Linkin Park-kloon op de wereld los te laten.
Recensent: Frank van de Ven
Tronos – Celestial Mechanics (81)
Tronos kun je als een metalsupergroep beschouwen. Bassist Shane Embury van Napalm Death bundelde de krachten met drummer Dirk Verbeuren van Soilwork en producer Rus Russell. Deze samenwerking heeft het gotische ‘Celestial Mechanics’ opgeleverd. Op sommige momenten doet deze band denken aan een kruising tussen Type-O-Negative en Testament. Tronos is log, atmosferisch en zwaarmoedig. Fans van spannende doom metal kunnen hun lol op met deze release.
Recensent: Frank van de Ven
Pup – Morbid Stuff (77)
Voor rammelende punkpop met een rockrandje moet je bij Pup zijn. ‘Morbid Stuff’ is een aanrader voor wie die geen genoeg kan krijgen van bands als The Get Up Kids en Weezer. Zo goed als eerder genoemde formaties is Pup niet, maar het is duidelijk dat deze groepen wel in dezelfde vijver vissen. Crunchy en gruizige gitaarlijnen in combinatie met een rafelige productie verhullen echter niet dat elk nummer is voorzien van een toffe melodie. Daar is niets morbides aan!
Recensent: Frank van de Ven
Palehørse – Palehørse (89)
Schurende, rauwe pubrock mixen met sludge en vuige deathmetal: op papier lijkt deze combi gedoemd te mislukken. In de praktijk blijkt deze genremix juist heel goed uit te pakken. Palehørse weet te verrassen met een fris en eigen geluid. Alsof Mastodon en Thin Lizzy een studioruimte deelden en besloten om Black Sabbath te coveren. Dit titelloze debuut is een aanrader voor fans van eerder genoemde bands en rockers die op zoek zijn naar wat nieuws. Erg toffe release!
Recensent: Frank van de Ven
Maraton – Meta (61)
Maraton klinkt als het opstandige broertje van Muse. Een tikkie drukker, feller en onvolwassener. ‘Meta’ laat zich beluisteren als een minder theatrale en pompeuze versie van de grote broer. Meer rock en minder prog dus. Kun je geen genoeg krijgen van die beroemde Britse band dan is deze kopie geen slecht alternatief. Dit album hint naar de begindagen van het grote voorbeeld, toen de Britten nog redelijk ongecompliceerd rockten.
Recensent: Frank van de Ven
Iced Earth – Enter The Realm (78)
Iced Earth behoeft geen verdere introductie. Deze Amerikaanse heavy metal band grossiert in oldschool gitaargeweld met een verhalend karakter. EP ‘Enter The Realm’ is daarop geen uitzondering. De goed gearticuleerde zang is goed verstaanbaar en in combinatie met het flitsende gitaarwerk levert dat een vermakelijk tussendoortje op. Deze plaat duurt veel te kort en smaakt naar meer. Iced Earth volgt een succesformule en wijkt daar niet vanaf. De band heeft een nichemarkt gevonden en blijft daar trouw aan. Doen ze slim!
Recensent: Frank van de Ven
Mötley Crüe – The Dirt Soundtrack (77)
Netflixfenomeen ‘The Dirt’ heeft de interesse in Mötley Crüe opnieuw aangewakkerd. De film rond de – vooral in Amerika – wereldberoemde band scoort als een tierelier en heeft rockgroep een tweede leven gegeven. In de eighties werden deze Amerikanen als gevaarlijk beschouwd, maar anno 2019 ogen de in leggings geklede gasten vooral lachwekkend. Afijn, als je op zoek bent naar goed gemaakte glamrock is dit je ding. Deze soundtrack laat zich beluisteren als een ‘Best Of’ album. Deze release is vooral interessant voor nieuwkomers dus.
Recensent: Frank van de Ven