De laatste keer dat je de leden van The Get Up Kids in actie kon zien in de Benelux was tijdens Groezrock 2009. Op dat Belgische festival gaf de band een reünieconcert. Sindsdien was het behoorlijk stil rond deze emopioniers. In 2011 verscheen het langverwachte, maar uiteindelijk wisselvallige ‘There Are Rules’. Het leverde de Amerikanen geen nieuwe fans op. Anno 2019 laat de band weer van zich horen en is de interesse in deze gasten weer aangewakkerd. Niet heel erg blijkt 8 mei uit een halfvolle grote zaal van de Dynamo in Eindhoven. De thuisblijvers kregen echter ongelijk, want deze enige Nederlandse show van The Get Up Kids was erg goed.

Dit jaar blaast de in 1995 opgerichte band 24 kaarsjes uit. De jaren hebben deze band geen pijn gedaan. Frontman Matt Pryor klinkt doorleefder dan ooit en dat maakt de muziek nog krachtiger. Dat de leden er na een lange pauze weer zin in hebben, blijkt uit hun werklust. Begin dit jaar verscheen EP ‘Kicker’ waarop een herboren en gretige band te horen was. Die lijn wordt doorgetrokken op ‘Problems’. Twee dagen voor de Nederlandse release is het album al te koop bij de merchstand. Ook is de nieuwe boreling goed vertegenwoordigd in de setlist. Wat opvalt, is hoe naadloos het verse materiaal tussen de oude krakers past.

De band is goed in vorm en heeft er zin in. Nou ja, hoe frontman Matt Pryor de avond beleeft blijft een raadsel. De Amerikaan kijkt ietwat gekweld, houdt zich op de vlakte en lijkt zich niet erg goed op zijn gemak te voelen op een podium. Ook toetsenist James DeWees is een bijzonder fenomeen. Hij staat zijdelings naar het publiek en beweegt alleen om tussen de nummers door een praatje met de drummer te maken. De band oogt niet echt als een collectief en tegelijkertijd wel. Tussen de tracks door, worden er grappen met en over elkaar gemaakt – niet in de microfoon – en zie je lachende gezichten.

Als een nieuw nummer wordt ingestart, en dat gebeurt veel want er is weinig tijd ingeruimd voor publieksinteractie, is de band een en al concentratie. Van een show is eigenlijk geen sprake. Op van kleur veranderend licht na valt er weinig te zien op het podium. Vijf mannen van middelbare leeftijd, waarvan drie met bierbuik(je), spelen catchy emorock. De intensiteit en de lol waarmee gespeeld wordt, maakt indruk. Deze gasten leven voor hun muziek en dat maakt indruk. Elke noot is raak en elke zin gemeend.

De band kan uit een rijk oeuvre putten. Anderhalf uur lang wordt je dan ook bestookt met beklijvende muziek recht vanuit het hart. De lucky few die getuige waren van dit bijzondere optreden kunnen hier weer jaren op teren. Hopelijk hoef je de volgende keer niet weer tien jaar te wachten op de volgende show. Dit optreden smaakte absoluut naar meer!