Donderdag 27 juni 2019: de eerste dag van Rock Werchter 2019 is aangebroken. Het is niet de meest drukbezette dag van het weekend, maar gezien de hoge temperaturen zullen veel festivalgangers er geen probleem mee hebben om zich pas wat later op de dag richting het festivalterrein te begeven. We staan aan het begin van vier dagen muziek, ontspanning en veel zon. Met op de eerste dag gelijk een spraakmakende headliner om naar uit te kijken: P!nk. 

Richard Ashcroft doet beroep op nostalgie

Richard Ashcroft treedt aan het begin van de avond aan in The Barn. De voormalige frontman van The Verve heeft in de afgelopen jaren ineens succes gevonden als soloartiest. De Britse rocker brak met The Verve door in de jaren ‘90 als onderdeel van de Britpop revival, een sound die hij zich ook heeft aangemeten voor zijn solocarrière. Ashcroft lijkt ook geen dag ouder te zijn geworden. Hij klinkt en ziet er nog steeds uit als een angsty alto uit het Verenigd Koninkrijk die net een biertje teveel heeft gedronken, maar misschien is het juist die nostalgie die hem aantrekkelijk maakt. Het zijn ook vooral de nummers van zijn oude band die het goed doen, zoals het melancholise ‘The Drugs Don’t Work’ en natuurlijk magnum opus ‘Bittersweet Symphony’. Een prima inkomertje.

Deaf Havana bewandelt the middle of the road

Deaf Havana vindt zijn oorsprong in de emoscene, met een pittige mix van poppunk en posthardcore die je het beste kunt vergelijken met bands als The Blackout, You Me At Six en We Are the Ocean. Tegenwoordig richt de band zich meer op poppy alternative rock. Op Rock Werchter is het Norfolkse kwartet te zien op het kleine openluchtpodium The Slope. Veel liedjes zijn helaas net iets te middle of the road om een goede indruk te maken. Het publiek lijkt meer te genieten van de avondzon dan van de muziek. “I know there’s probably things you’d much rather be doing,” zegt frontman James Veck-Gilodio. Dat klopt, al is het maar omdat er op het podium weinig interessants gebeurt.

Brockhampton houdt The Barn in hun greep

En dan is er Brockhampton. Waar Richard Ashcroft eerder terug deed verlangen naar het verleden, katapulteert Brockhampton je keihard terug naar 2019. De zeskoppige groep, die zich identificeert als boyband, brengt enorme catchy hiphop, en zit als act ergens tussen de Backstreet Boys en de Wu-Tang Clan in. De jonge Amerikanen hebben de matchende outfits, de zuivere vocalen en de gesynchroniseerde danspasjes, maar ook de snoeiharde beats, verwoestende raps en kolkende moshpits. Je kunt je afvragen wat een hiphopboyand doet op Rock Werchter, maar vanaf de eerste seconde is duidelijk dat Brockhampton een van de beste acts van de dag is. De jongens zetten een enorm energiek optreden neer en houden daarmee The Barn in hun greep. Voorin de tent gaan de fans helemaal los. Rock? Nee. Rock’n’roll? Absoluut.

Clichématig Bastille is te inwisselbaar

Love ‘em or hate ‘em, de Engelse poprockers van Bastille worden met de dag populairder. Op deze eerste festivaldag staan ze als subheadliner op het hoofdpodium, en weten een vol veld te trekken. Hoe dat mogelijk is mag Joost weten, want Bastille laat een uur lang de meest generieke, clichématige popmuziek horen. Van ‘Things We Lost in the Fire’ tot doorbraakhit ‘Pompeii’: het is één grote, inwisselbare eenheidsworst, en ook nog eens niet bijzonder goed uitgevoerd. Frontman Dan Smith perst er de ene na de andere dramatische ‘oh’ uit, bijna op de automatische piloot, al lijkt het plezier van de band wel oprecht. Toch maar snel door naar de volgende.

P!nk is de gedroomde headliner

Het schiet menig festivalganger in het verkeerde keelgat dat er steeds meer pop en r&b wordt geprogrammeerd. Maar als je het dan doet, doe het dan ook verdomd goed, moeten de boekers van Rock Werchter gedacht hebben. En na alle ultrapositieve berichten over haar Beautiful Trauma World Tour is het toch echt P!nk waar het meest naar uitgekeken mag worden. De Amerikaanse is de hoofdact van de openingsdag, en met een cv waar je u tegen zegt is dat op papier al helemaal terecht.

Ze opent met ‘Get the Party Started’ en maakt gelijk een rondje door het publiek. Op het podium is het druk: naast de vele attributen heeft P!nk (echte naam: Alecia Moore) een volle band en een groep dansers meegenomen. Ze is zelf ook continu in beweging tijdens deze hevig gechoreografeerde show. Dat zorgt er helaas ook voor dat ze vocaal niet optimaal is. Het is niet allemaal even zuiver, de timing is af en toe niet goed. Het helpt ook niet dat het geluid zeker de eerste helft van de show enorm dof is en bij vlagen half wegvalt.

De problemen lossen zichzelf langzaam maar zeker op. Wat overblijft is een enorm gelikte popshow met een edgy randje. De visuals zijn overweldigend, de band speelt vol enthousiasme en de dansers zijn een goede toevoeging aan de oprechte, rauwe, emotionele liedjes die P!nk zingt. Een P!nk-show is bovendien niet compleet zonder acrobatiek. Daar heeft de zangeres mensen voor, maar zelf gaat ze ook regelmatig de lucht in. Zo bungelt ze tijdens ‘Secrets’ ondersteboven aan een zwart koord meters boven het podium, en blijft daarbij gewoon live zingen alsof het niks is. En, in tegenstelling tot het eerste half uur, is ze wel zuiver. Het hoogtepunt bereikt ze letterlijk en figuurlijk als ze tijdens afsluiter ‘So What’ aan een soort katapult boven het publiek heen en weer slingert. Zoals ze zelf al zingt, is P!nk still a rock star, en de gedroomde headliner van deze Werchter-donderdag.