Machine Head laat ellende achter zich en herrijst als een feniks in 013

Rob Flynn, een van de grootste metalfenomenen allertijden, heeft een roerige periode achter de rug. De Machine Head-frontman zag uit het niets twee bandleden en boezemvrienden uit zijn leven verdwijnen en kreeg vanwege controversiële uitspraken en dubieuze muzikale keuzes een hoop kritiek van de fans te verduren. Even dreigde Machine Head ter ziele te gaan, maar Flynn herpakte zich, blies nieuw leven in de band en herrees als een feniks uit de as.

Machine Head staat voor de derde keer in drie jaar tijd weer in een volgepakt 013. Drie uur lang maar liefst, onder de noemer ‘An evening with Machine Head’. Geen support act of een lokaal voorprogramma, het draait uitsluitend om de groep die dit jaar de 25e verjaardag van debuutplaat Burn My Eyes viert. Een ijkpunt in de geschiedenis van de metal, met dank aan de toen verfrissende Bay Area thrashmetal, de maatschappijkritische teksten en de naar hiphop neigende grooves. Het album wordt van begin tot eind compleet opgevoerd, en wel met de originele drummer Chris Kontos en gitarist Logan Mader in de gelederen.

Slagveld

Voordat Machine Head zich op een integrale vertolking van Burn My Eyes stoert, worden de ruim drieduizend fans op veertien andere songs getrakteerd. Die vormen een bloemlezing van de acht volgende platen, noem het een greatest hits set Met het logge Imperium begint Machine Head zoals we ze kennen: hard, zwaar en opzwepend. Het gebied voor het podium verandert in een slagveld waarin iedereen gedwongen wordt mee te springen en te moshen. Flynn maakt handig gebruik van de chaos, speelt de linker- en rechterkant van het publiek tegenover elkaar uit en zorgt daarmee voor een nóg explosievere sfeer. Lomp beukende stampers als Beautiful Mourning en Bulldozer zorgen vroeg in de set voor grote cirkels die links, rechts, voor en achter in de zaal gevormd worden.

Het decor is – zoals wel vaker bij Machine Head het geval is – redelijk eenvoudig: een groot doek met de hoesafbeelding van Bloodstone and Diamonds, met aan de zijkanten twee doeken met daarop de bandnaam. Drie rijen met lampen en vijf lichtbakken zorgen voor een lichtshow die functioneel is, maar verder weinig overtuigt. Het is dat Rob Flynn met zijn ontembare energie en onophoudelijke betrokkenheid in zijn eentje een concert kan dragen en voor het spektakel kan zorgen. Dat talent is maar weinig frontmannen gegeven.

In de steek gelaten

Flynn heeft een zware tijd achter de rug en voelde zich door zijn beste muzikale vrienden in de steek gelaten, maar op het podium oogt hij als herboren. Sterker nog, hij lijkt zich prima op zijn gemak te voelen bij de twee nieuwe bandleden. Meer dan eens zoekt de bebaarde frontman contact met gitarist Waclaw Kieltyka, waarmee hij zelfs een sologevecht aangaat in de headbangkraker Now We Die. Later mag de kersverse collega het zelf proberen met een solo, maar die haalt de vaart uit het optreden en voegt niet zo heel veel toe.

Na een pauze van tien minuten – waarbij het buiten dringen geblazen is vanwege de noodgedwongen exit van de rookruimte – keren Flynn en twee originele bandleden terug om de fans te geven waar ze voor kwamen: een zeldzame uitvoering van Burn My Eyes. Het begin is alvast spectaculair: de fans zingen het refrein van Davidian (Let freedom ring with a shotgun blast!) hardop mee, en zien voor hun neuzen rookblazers en zelfs vlammen opdoemen.

Monumentaal

De tweede set herinnert de fans nog even wat voor een monumentaal album Burn My Eyes wel niet is. Nummers als Death Church, het onverbiddelijke A Nation On Fire en het meedogenloze Blood for Blood hebben de tand des tijds prima doorstaan en laten Tilburg kolken van vreugde. ,,Zijn jullie Tilburg, of Killburg?”, vraagt Flynn vlak voor het einde van het concert aan zijn fans, waarop de hele vloer nog één keer verandert in één grote cirkelpit. En dat na drie uur!

Het einde van Machine Head leek even nabij, maar met dit concert in Tilburg is de formatie van Rob Flynn als een feniks uit de as herrezen. Volgend jaar staan de mannen met dezelfde tour in TivoliVredenburg, verplichte kost voor iedere zelfrespecterende liefhebber van zware gitaren.

Bekijk ook ons fotoverslag op onze Facebookpagina! Fotograaf: Bram Geurts