As I Lay Dying Heeft een nieuw album in de vorm van ‘Shaped By Fire’ te promoten en doet daarom ook Nederland aan. De metalcore band geeft op donderdag 17 oktober ter ere van de nieuwe plaat een exclusieve show in de 013 in Tilburg. In het gezelschap van Fit For a King, Unearth en Chelsea Grin weten de Amerikanen onder leiding van de dubieuze Tim Lambesis de Main Stage goed te vullen. Het balkon blijft dicht, maar de zaal is gezellig druk. Opmerkelijk gezien de controverse rond de headliner. Of juist niet.

De frontman zat een gevangenisstraf uit, omdat bleek dat hij een huurmoordenaar wilde inschakelen om zijn van hem vervreemde vrouw om te leggen. Lambesis gaf een undercover agent opdracht voor de moord en groef daarmee zijn eigen graf. Hij werd opgepakt en in de cel gezet. Na het uitzitten van zijn straf, nam de zanger contact op met zijn oude bandmaten. Deze waren behoorlijk vergevingsgezind en al snel werd As I Lay Dying nieuw leven ingeblazen. Anno 2019 toert de band weer vrolijk de wereld rond alsof er niets gebeurd is. Daarnaast biedt de vreemde geschiedenis weer voldoende voedingsbodem voor teksten over vergeving en tweede kansen. Afijn, terug naar de 013.

Voordat het hoofdprogramma de zaal mag afbreken, is het aan Unearth om de bezoekers op te zwepen voor de headliners. Dat doen deze veteranen die mede aan de basis van het metalcore genre staan door een fijne pot metal te presenteren. De vlijmscherpe riffs leveren direct kippenvel op en als frontman Trevor Phipps vervolgens na elk nummer ‘dankjewel’ zegt krijgt de band de zaal mee. Gitarist Ken Susi profileert zich als een rasechte showman en klimt op de bar om daar wat solo’s te spelen. Helaas doet hij dat pas tijdens het laatste nummer. Zijn vreemde uitspattingen hadden het verder niet bijzonder sprankelende podiumspektakel vermakelijker gemaakt. Er wordt wat heen en weer gelopen, maar echt vlammen doet de band niet. Het is vooral heel degelijk. De vocalen van Phipps verdwalen helaas in het ietwat doffe geluid en dat is jammer.

Na de oldschool metalcore van Unearth mag Chelsea Grin de zaal opzwepen. En dat is nogal een cultuurshock. Na melodieuze metalcore komt logge, lompe deathcore. Alle nuance verdwijnt in de doffe mix en de onsympathieke podiumpresentatie van Tom Barber maakt het er niet beter op. De beste man komt enorm ongeïnteresseerd over en tussen zijn doodsrochels door spreekt hij zijn publiek aan als ‘motherfuckers’ en laat hij weten niet erg onder de indruk te zijn van de publieksparticipatie. Muzikaal gezien past deze band ook niet tussen de rest en deze vreemde eend in de bijt doet er zelf weinig aan om nieuwe zieltjes te winnen. Het resulteert in een mat optreden.

Het is aan de hoofdact om te laten zien waarom de Main Stage vol volk staat. Dat doet As I Lay Dying dan ook met verve. Als het witte doek dat het podium halveert naar beneden valt, wordt helemaal duidelijk dat deze band de publiekstrekker is. Lambesis & co hebben veel meer bewegingsvrijheid dan hun voorgangers en beschikken over een zeer indrukwekkende lichtinstallatie en vlammenwerpers. Als de band de show aftrapt, gaan alle remmen los. Vlammen schieten omhoog, rookmachines worden ingezet en epilepsie-opwekkende stroboscoop effecten worden op de zaal losgelaten. De hitte van het vuur is voelbaar in de hele zaal.

Het geluid staat scherp afgesteld en de band is in bloedvorm. Lambesis is een beest. Hij eist continue de aandacht op met zijn schreeuwzang en afgetrainde postuur. De man is een monster, een brok energie. Hij rent op en neer, betrekt de zaal bij de show en zorgt ervoor dat iedereen hem volgt. Hij is geboren voor het podium. Zijn bandmaten delen zijn enthousiasme. As I Lay Dying is een geoliede machine en zet een gelikt, tot in de puntjes verzorgd, optreden neer. Deze mannen behoren tot de top van het genre.

Hoe goed de band ook is, het dubieuze verleden blijft toch aan deze formatie kleven. Lambesis heeft zijn straf uitgezeten, maar het blijft een vreemd idee om te juichen voor iemand die zijn wederhelft en moeder van drie kinderen om wilde brengen. Het zorgt ervoor dat je met een dubbel gevoel naar huis gaat. De band was fantastisch, maar op ethisch vlak blijft het een beetje schuren.