Counter Culture shorts nummer #78 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze achtenzeventigste editie van shorts vind je negen mooie microreviews van de nieuwe albums van Stake, Eskimo Callboy, Thousand Below, Issues, Waterparks, Moon Tooth, As I Lay Dying, Dream State en Thornhill.
Stake – Critical Method (87)
Stake is de doorstart van het eind 2018 opgeheven Stake Number Eight. Na een korte pauze begon het echter weer te kriebelen bij dit Vlaamse viertal en besloten de leden om onder een andere naam verder te gaan. ‘Critical Method’ markeert een nieuw begin. Dit album klinkt strakker en harder dan eerder werk. Fans van Neurosis, Mastodon en Stake Number Eight kunnen deze schijf blind aanschaffen. Deze gasten weten wat ze doen en bewijzen – ook onder een andere naam – opnieuw een zeer onderschatte band te zijn. Dit zware gitaargeschut steekt retestrak in elkaar en verdient uitverkochte zalen.
Recensent: Frank van de Ven
Eskimo Callboy – Rehab (78)
Met een naam als Eskimo Callboy maak je het jezelf lastig om serieus genomen te worden bij serieuze muziekliefhebbers. Het project van dit Duitse gezelschap begon als een soort uit de hand gelopen grap. Inmiddels is Eskimo Callboy een fulltime baan voor de leden en is de band uitgegroeid tot een geoliede machine. Dit vijfde wapenfeit in de vorm van ‘Rehab’ is een bijzondere genre cocktail bestaande uit electrorock, emopop en metalcore. Eskimo Callboy klinkt als de liefdesbaby van Electric Six en Enter Shikari. Dit is muziek voor de iPod-generatie die drie stromingen in een liedje wil horen. Chaos en melodie gaan hand in hand.
Recensent: Frank van de Ven
Thousand Below – Gone In Your Wake (41)
Net als in de supermarkt heeft de muziekindustrie verschillende merken te bieden. Je hebt A-merken en iets lager in de schappen bevindt zich het budget segment. De toekomst van het wereldberoemde Linkin Park is erg onzeker en daar hoopt B-garnituur als Thousand Below van te profiteren. Op ‘Gone In Your Wake’ hoor je weinig noemenswaardige post-hardcore geserveerd met zeer flauw arenrocksausje. Er zit kraak noch smaak aan deze schijf. Slecht kun je dit niet noemen, maar goed ook niet. Leuk voor wie op zoek is naar een low budget-versie van Linkin Park.
Recensent: Frank van de Ven
Issues – Beautiful Oblivion (51)
Het Amerikaanse Issues is een band die de gemoederen bezighoudt en dat zal met de release van ‘Beautiful Oblivion’ niet anders zijn. Dit derde studioalbum bestaat namelijk opnieuw uit een bijzondere en soms ongemakkelijke crossover tussen urban en metalcore. Alsof Justin Bieber jamt met Bring Me The Horizon. Frontman Tyler Carter heeft een elastisch stemgeluid waarmee hij zwoel kan croonen, maar ook probleemloos kan grunten. Vocaal zeer knap, maar muzikaal gezien niet overtuigend. De glijerige zang en de metalen riffs boteren niet. Het siert Issues dat ze wat nieuws proberen, maar deze genre mix overtuigt niet. Te soft voor metalheads en te hard voor boyband-enthousiastelingen.
Recensent: Frank van de Ven
Waterparks – Fandom (82)
Poppunk voor millennials: zo kun je ‘Fandom’ het best omschrijven. Waterparks bundelt poppunk in de trant van All Time Low met een scheut poprock in de stijl van OK GO en blust het geheel af met emopop zoals Fall Out Boy die maakt. Deze schijf is ontzettend catchy en erg vrolijk. Als je in de stemming bent voor frisse radiorock en geen zin hebt in moeilijk gedoe dan is ‘Fandom’ op jouw lijf geschreven. Wat dit zo’n fijne release maakt is de energie waarmee gecomponeerd wordt. Je hoort dat de band overduidelijk lol had in de studio.
Recensent: Frank van de Ven
Moon Tooth – Crux (76)
Southern rock meets progrock. Moon Tooth doet bij vlagen denken aan een lompere versie van He Is Legend. Ook klinkt de band als een hybride tussen Coheed And Cambria en Lamb Of God. Zwierige gitaarlijnen worden afgewisseld door ruige metalen flarden en vergezeld door rafelige, soms onvaste zang. Vocaal valt er zeker het een en ander te winnen bij een volgende release. Muzikaal gezien is ‘Crux’ echter dik in orde. Het gitaarwerk is spannend en speels en ook de percussie valt in positieve zin op. Tof album.
Recensent: Frank van de Ven
As I Lay Dying – Shaped By Fire (85)
Er zijn al veel woorden vuil gemaakt over As I Lay Dying. Volkomen terecht, want het is niet niks wat frontman Tim Lambesis van plan was. De opgepompte Amerikaan gaf opdracht om zijn vrouw om te leggen, maar verwarde een undercover-agent met een huurmoordenaar. Afijn, na een paar jaar brommen is hij weer op vrije voeten en vroeg hij of zijn oude bandmaten weer zin hadden om met hem te touren. De achterblijvers hadden inmiddels Wovenwar opgericht, maar aangezien dat zijproject niet zo succesvol was als hun vorige band hapten ze snel toe. Inmiddels is As I Lay Dying al een paar jaar actief en werd het volgens de heren tijd voor een nieuw album. ‘Shaped By Fire’ fungeert als een soort spijtbetuiging voor Lambesis. Of die excuses nu gemeend of niet: deze schijf bestaat uit een zeer smakelijke pot metalcore. Dit zevende studioalbum gaat verder waar voorganger ‘Awakened’ uit 2012 stopte. Alsof er niets gebeurd is. As I Lay Dying bewijst het genre geperfectioneerd te hebben en laat zien dat melodie en agressie prima samengaan. De dubieuze voorgeschiedenis van Lambesis geeft dit album echter een licht ranzig nasmaakje.
Recensent: Frank van de Ven
Dream State – Primrose (57)
Een dik jaar geleden verscheen ‘Recovery’ van Dream State. De EP viel op dankzij de bijzondere zangstijl van CJ Gilpin. Deze dame had een androgyn stemgeluid dat de felle post-hardcore net dat beetje extra gaf. Opvolger ‘Primrose’ haalt het helaas niet bij de voorganger. Dit eerste studioalbum van Dream State neigt meer naar radiorock en Gilpin probeert vrouwelijker te zingen (lees: Hayley Williams van Paramore te imiteren). Deze koerswijziging haalt de rauwheid en energie uit het bandgeluid en katapulteert de formatie daarmee naar de immer uitdijende zee der middelmaat. Zonde!
Recensent: Frank van de Ven
Thornhill – The Dark Pool (89)
Thornhill maakt indruk met ‘The Dark Pool’. Deze Aussies zetten een erg tof debuut neer dat een dikke aanrader is voor fans van metalcore en post-hardcore. Grote troef van deze band is frontman van Jacob Charlton. De vocalen van de voorman doen namelijk bij vlagen aan het stemgeluid van Jelle Schrooten (ex-zanger van het ontbonden Face Tomorrow) denken en dat is een groot compliment. Ook durft de band gas los te laten en emotioneel voor de dag te komen. Dit debuut smaakt naar meer!
Recensent: Frank van de Ven