Counter Culture shorts nummer #79 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze negenenzeventigste editie van shorts vind je zeven mooie microreviews van de nieuwe albums van Sad Flowers, Temple Renegade, Ohmwork, Sunset Sons, Counterparts, Fire From The Gods en Red Death.

Sad Flowers – Desolation (79)
Van een band die zich Sad Flowers noemt, verwacht je geen zomerse popmuziek. Deze Belgische band voldoet wat dat betreft precies aan je verwachtingspatroon. Dit tweede studioalbum bestaat uit sferische wave die zo uit de eighties had kunnen komen. De gedragen zang is lekker dramatisch en de instrumentatie nostalgisch. Joy Division en The Chameleons zijn overduidelijk van invloed geweest op het bandgeluid. Een meer dan (plant)aardige release!

Recensent: Frank van de Ven

Temple Renegade – The All Is None (77)
Terwijl de een na de andere Nederlandse DJ de hitlijsten bestormt en autotune-rappers de Top 40 domineren, wordt er in ons kikkerlandje ook nog ouderwets hard gerockt. Helaas niet te hard, want anders hadden meerdere mensen van Temple Renegade gehoord. Deze band bestaat uit een stel zeer getalenteerde muzikanten. Debuut ‘The all Is None’ laat een door Karnivool, Tool en Face Tomorrow geïnspireerde band horen. Deze schijf is gevuld met progrock met een metalen randje en voorzien van krachtige zang. Zeer knap debuut dat nieuwsgierig maakt naar de toekomst.

Recensent: Frank van de Ven

Ohmwork – HorrorWorks (83)
Moddervette riffs, een kristalheldere productie en ruige zang: dit zijn de wapens waarmee Ohmworks de muziekwereld bestormt. In thuisland Noorwegen is deze band al een begrip. Hoog tijd dat de rest van deze aardkloot ook kennismaakt met deze formatie. ‘Horrorworks’, alweer het vierde studioalbum van dit drietal, klinkt alsof Muse en Audrey Horne samen in de studio staan. Spacey riffs en een vleugje bombast worden vermengd met heavy metal met een punk-attitude. Dikke aanrader dus.

Recensent: Frank van de Ven

Sunset Sons – Blood Rush Déjà Vu (81)
Terwijl de blaadjes keihard van de bomen vallen, het sneller donker wordt en ‘guur’ de beste beschrijving van het huidige weerbeeld is komt Sunset Sons als geroepen. ‘Blood Rush Déjà Vu’ is het medicijn tegen een herfst- en winterdip. Deze zomerse janglepop drijft de donkere wolken in je hoofd weg en zorgt ervoor dat je zin krijgt in een cocktail. En een trip naar de zon. Als je fan bent van Vampire Weekend en Kings Of Leon dan is deze band zeker een aanrader. Sunset Sons hebben een lekker toegankelijk album gemaakt dat zeker voor volle dansvloeren zal zorgen. Meer van dit graag!

Recensent: Frank van de Ven

Counterparts – Nothing Left To Love (79)
Al zes albums lang maakt Counterparts beukende metalcore. Hatebreed meets Misery Signals. Melodie en haat gaan hand in hand en dat resulteert in erg genietbaar genre werk. Het tempo is hoog, de productie kraakhelder en de riffs scherp. Deze Amerikanen weten waar een modern metal album aan moet voldoen. Als je eerder genoemde bands waardeert en niet zozeer op zoek bent naar originaliteit dan kun je deze schijf blind aanschaffen.

Recensent: Frank van de Ven

Fire From The Gods – American Sun (75)
Als je helemaal wild wordt van moderne Amerikaanse radiorock dan is Fire From The Gods je ding. Denk aan een poppier versie van Bad Wolves. Ook bands als Papa Roach en zelfs Skindred schieten te binnen als deze release uit de speakers knalt. Er zit een Jamaicaanse vibe in de zanglijnen van AJ Channer. Dit derde studioalbum klinkt ontzettend gelikt en daardoor ongevaarlijk. Dit is popmetal voor de massa. Feit is wel dat deze schijf ontzettend catchy is en het exotische zangstijl maakt deze schijf net even anders dan de concurrentie.

Recensent: Frank van de Ven

Red Death – Sickness Divine (81)
‘Sickness Divine’ is een plaat die je luistert voor het vette en flitsende gitaarwerk. Niet dat de punkvocalen of het drumwerk niet de moeite waard zijn. Integendeel. Red Death pakt uit met een gave mix van death metal, thrash metal en een vleugje punkrock. De band houdt de vaart erin.

Recensent: Frank van de Ven